วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 545

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังก้องไปทั่วห้องในโรงพยาบาล

ทุกคนต่างตกตะลึง ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่านายพลไป๋จะตบไป๋ยวี่จิง

ไป๋ยวี่จิงมองดูนายพลไป๋ด้วยความประหลาดใจและถามว่า “ปู่ นี่มันอะไรกัน...…”

เพี๊ยะ!

นายพลไป๋ตบหน้าไป๋ยวี่จิงอย่างแรงอีกครั้ง

ทันใดนั้น รอยมือสีแดงก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไป๋ยวี่จิง

เมื่อไป๋เจี้ยนจวินเห็นลูกชายของเขาถูกตบ ก็รู้สึกปวดใจและพูดว่า “พ่อ เรามาคุยกันเถอะ อย่าตียวี่จิง...…”

“หุบปาก!”

นายพลไป๋จ้องมองอย่างดุเดือดไปที่ไป๋เจี้ยนจวิน จากนั้นตบหน้าไป๋ยวี่จิงอีกครั้งพร้อมตะโกนว่า “หลานรู้ไหมว่าทำไมปู่ถึงตีหลาน”

“ผมไม่รู้”

เพี๊ยะ!

นายพลไป๋ตบไป๋ยวี่จิงอีกครั้งและถามว่า “หลานรู้แล้วหรือยัง”

“ผมไม่รู้”

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

นายพลไป๋ยังคงตบหน้าไป๋ยวี่จิงหลายครั้งติดต่อกันและถามอีกครั้งว่า “หลานรู้แล้วหรือยัง?”

“ผมไม่รู้”

ไป๋ยวี่จิงก็เริ่มโกรธเช่นกัน ท้ายที่สุดก็มีคนอื่นอยู่ในห้องโรงพยาบาล เขามองดูนายพลไป๋ด้วยความขุ่นเคืองและพูดว่า “ปู่ ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ”

“ก็ได้ ฉันจะพูดตรงๆ”

นายพลไป๋กล่าวว่า “ตั้งแต่หลานยังเด็ก ปู่บอกหลานเสมอว่าผู้ชายที่แท้จริงยืนหยัดและทำทุกอย่างด้วยความซื่อสัตย์”

“โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ชายในตระกูลไป๋ พวกเขาจะต้องไม่ละเมิดกฎหมายของประเทศ”

“แต่หลานพยายามลอบสังหารเยี่ยชิวจริงๆ หลานกล้าจริงๆ”

ไป๋ยวี่จิงพูดว่า “ปู่ ทุกอย่างที่ผมทำก็เพื่อตระกูลไป๋ของเรา...…”

“หุบปาก!” นายพลไป๋โกรธมากและตะโกนว่า “การลอบสังหารเยี่ยชิวเป็นเพียงอาชญากรรมแรกของหลาน”

“เพื่อเป็นพันธมิตรกับตระกูลเผย หลานจึงได้ขังเสี่ยวปิง หลานยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?”

“หลานไม่รู้ว่าเสี่ยวปิงคือใครเหรอ เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของหลาน!”

ไป๋เจี้ยนจวินอุทานว่า “พ่อ จริงๆ แล้ว ในเรื่องนี้...…”

“แกก็มีส่วนร่วมในเรื่องนี้ด้วย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้” นายพลไป๋ ชี้ไปที่ไป๋เจี้ยนจวินและดุว่า “พ่อและลูกไม่มีศีลธรรมในการบรรลุเป้าหมาย ฉันยังไม่ตายด้วยซ้ำ และพวกแกกล้าที่จะปฏิบัติต่อเสี่ยวปิงเช่นนี้ ถ้าฉันตายจริงๆ พวกแกคงจะหน้ามือเป็นหลังมือสินะ?”

“พ่อ อย่าตำหนิยวี่จิงสำหรับเรื่องนี้ การเป็นพันธมิตรกับตระกูลเผยได้รับการอนุมัติจากพ่อแล้ว”

การกล่าวถึงเรื่องนี้ของไป๋เจี้ยนจวิน ทำให้นายพลไป๋โกรธมากขึ้น

“แกยังมีหน้ามาหยิบยกเรื่องนี้อีกเหรอ? ตอนนั้นแกกับลูกชายอธิบายให้ฉันฟังยังไงบ้าง?”

“พวกแกบอกฉันว่า เสี่ยวปิงและเด็กเผยคนนั้นรักกัน แต่เสี่ยวปิงเขินเกินกว่าจะพูด ดังนั้นแกจึงขอให้ฉันเป็นคนไกล่เกลี่ยและขอแต่งงานกับตระกูลเผย นั่นคือเหตุผลที่ฉันตกลง”

“ฉันไม่รู้อะไรเลย มันเป็นเรื่องไร้สาระของพ่อและลูก”

“เพื่อเป็นพันธมิตรกับตระกูลเผย แกเสียสละความสุขของเสี่ยวปิงและกักขังเธอไว้ นี่เป็นสิ่งที่คนจะทำหรือเปล่า?”

“ไป๋ยวี่จิง ตอนนี้แกรู้ไหมว่าคุณผิดตรงไหน?” นายพลไป๋ตะโกน