วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 546

ถูกไล่ออกจากตระกูลไป๋!

เมื่อได้ยินการตัดสินใจของนายพลไป๋ ท่าทางของทุกคนในปัจจุบันก็เปลี่ยนไป

แม้แต่เยี่ยชิวก็ค่อนข้างประหลาดใจ

เขาเคยคิดว่านายพลไป๋จะลงโทษ ไป๋ยวี่จิงและลูกชายของเขา แต่เขาไม่เคยคาดหวังว่านายพลไป๋ จะไม่เพียงตัดความสัมพันธ์กับไป๋ยวี่จิงและลูกชายของเขาเท่านั้น แถมยังไล่พวกเขาออกจากตระกูลไป๋ด้วย

ความมุ่งมั่นระดับนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเทียบได้

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมนายพลไป๋อย่างสุดซึ้ง และในเวลาเดียวกัน เขาก็เข้าใจว่าทำไมเทพทหารและผู้บัญชาการทหารสูงสุดจึงยกย่องนายพลไป๋เป็นอย่างมาก

นอกเหนือจากการเป็นวีรบุรุษผู้ก่อตั้งและเป็นผู้มีส่วนสำคัญต่อประเทศแล้ว นายพลไป๋ยังภักดีต่อประเทศชาติ มีจิตใจที่เปิดกว้างและซื่อสัตย์ซึ่งเป็นบุคลิกที่น่าชื่นชม

ตุ๊บ!

ไป๋ยวี่จิงคุกเข่าลงบนพื้น น้ำตาไหลอาบหน้าขณะที่เขาพูดว่า “ปู่ ฉันผิดแล้ว ฉันผิดจริงๆ”

“ฉันขอร้องล่ะ ได้โปรดอย่าตัดสัมพันธ์กับฉันเลย”

“พ่อคือคนที่สนิทที่สุดกับฉัน!”

ไป๋เจี้ยนจวินยังคุกเข่าลงข้างเตียงผู้ป่วยและอ้อนวอนว่า “พ่อ นี่เป็นความผิดของผมทั้งหมด มันไม่เกี่ยวอะไรกับยวี่จิง”

“เป็นความผิดของฉันที่สอนไม่ดี ถ้ายืนกรานจะลงโทษใคร ก็ลงโทษฉันคนเดียว”

“ฉันขอร้องล่ะ โปรดอย่าไล่ยวี่จิงออกจากตระกูล”

ทั้งไป๋ยวี่จิงและไป๋เจี้ยนจวินเข้าใจว่า เมื่อพวกเขาถูกไล่ออกจากตระกูล พวกเขาจะสูญเสียการสนับสนุนจากปู่ทั้งหมด

พวกเขาไม่สามารถยอมรับผลดังกล่าวได้

ท้ายที่สุดแล้ว ในใจพวกเขายังคงหวังว่าจะได้กลับมาสักวันหนึ่ง

และการกลับมา คงเป็นไปไม่ได้หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากปู่

เพราะปู่ของพวกเขามีอิทธิพลและความสัมพันธ์มากมายทั้งในวงการการเมืองและการทหาร

ดังนั้นไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ต้องอยู่ในตระกูลไป๋

อย่างไรก็ตาม นายพลไป๋กลับไม่แยแส

“ไป๋ยวี่จิง อย่าเรียกฉันว่าปู่ ฉันบอกไปแล้วว่าฉันตัดสัมพันธ์กับคุณ”

“สิ่งที่คุณทำคือความผิดร้ายแรง”

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน เทพทหารคงจะฆ่าคุณไปนานแล้ว”

“และคุณ ไป๋เจี้ยนจวิน เราได้ตัดความสัมพันธ์พ่อลูกของเราแล้ว พาลูกชายของคุณออกไป!”

ไป๋เจี้ยนจวินสะอื้นและพูดว่า “พ่อ ฉันขอร้อง ขอโอกาสพวกเราหน่อยเถอะ”

“ท้ายที่สุดแล้ว ยวี่จิงก็มีสายเลือดของคุณ!”

“ฉันขอร้อง!”

“ฮึม” นายพลไป๋ตะคอกและพูดว่า “ฉันมีชีวิตอยู่มาหลายปีและมีประสบการณ์มากมาย”

“ฉันไม่เสียใจเลยที่ได้เข้าร่วมกองทัพเมื่อตอนที่ฉันยังเด็ก”

“ฉันไม่เสียใจเลยที่ได้รับบาดเจ็บในสนามรบและเกือบตายหลายครั้ง”

“ฉันเสียใจเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น นั่นคือการให้กำเนิดลูกชายที่ไม่กตัญญูเช่นคุณ”

“ถ้าไม่ใช่เพราะให้กำเนิดคุณ แล้วจะมีสัตว์ตัวน้อยชื่อไป๋ยวี่จิงได้อย่างไร?”

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณทำเรื่องสกปรกนับไม่ถ้วนลับหลังฉัน ถ้าฉันไม่ไล่คุณออกจากตระกูล ตระกูลไป๋จะถูกทำลายโดยคุณไม่ช้าก็เร็ว”

“เช็ดน้ำตาพวกคุณแล้วออกไปซะ!”

ไป๋เจี้ยนจวินพูดว่า “พ่อ ขอร้องล่ะ ให้โอกาสยวี่จิงเถอะ!”

“พ่อ อย่าขอร้องเขาเลย”

ไป๋ยวี่จิงยืนขึ้นจากพื้นดินและมองไปที่นายพลไป๋แล้วพูดว่า “คุณต้องการไล่พวกเราออกจากตระกูลใช่ไหม? ก็ได้ ตามที่คุณต้องการ”