วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 579

รู้เบาะแสของดาบเทียนซือเร็วขนาดนี้เชียว?

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ภูเขาหลงหู่ซานตามหามากว่าหลายร้อยปีแต่กลับไม่สามารถหาดาบเทียนซือเจอ ทำไมจู่ๆ อมตะชางเหม่ยถึงหาเจอได้?

และตอนที่อยู่เมืองหลวง เยี่ยชิวก็ได้ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของอมตะชางเหม่ยแล้ว จากอาการของเขาตอนนั้นเขายังสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายเดือน ทำไมจู่ๆ ถึงบอกว่าเขาใกล้จะไม่รอดแล้ว?

ขณะนี้เองก็ได้ยินเสียงสุ่ยเซิงพูดขึ้นมา "อาจารย์ใช้ทักษะลับเฉพาะหลายครั้งเพื่อต้องการตามหาเบาะแสของดาบเทียนซือ เลยทำให้อาการทรุดหนักลงมาก"

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

เยี่ยชิวรีบกล่าวออกไป "สุ่ยเซิง นายส่งตำแหน่งที่อยู่ของนายมาให้ฉัน ฉันจะรีบไปหาพวกนายเดี๋ยวนี้เลย"

"ครับหมอเยี่ย"

จากนั้นก็วางสายไป

ผ่านไปสิบวินาทีเยี่ยชิวก็ได้รับตำแหน่งที่อยู่ของสุ่ยเซิง

เขาเปิดแผนที่ดูและพบว่าที่แท้มณฑลหลิงซานอยู่ทางภาคใต้ของประเทศนี่เอง ในอดีตมันเคยถูกเรียกว่าเป็นดินแดนไป่เยว่ ซึ่งอยู่ห่างจากเจียงโจวถึงหนึ่งพันห้าร้อยกิโลเมตร

หากขับรถไปละก็จะต้องใช้เวลาประมาณยี่สิบชั่วโมง

เยี่ยชิวรีบกลับไปที่เหม่ยหรงคลับเพื่อเตรียมร่ำลาหลินจิงจื้อ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเหม่ยหรงคลับกำลังทำพิธีแถลงเปิดตัวพรีเซ็นเตอร์ หลินจิงจื้อ ฉินหวั่นและถังถังต่างก็นั่งอยู่บนเวที

เยี่ยชิวสั่งเซียวจ้าน "นายคอยดูที่นี่ได้ดีและอย่าประมาทเด็ดขาด"

"หลังจากงานแถลงข่าวจบลงก็ให้หานหลงคอยคุ้มกันถังถังไปส่งที่โรงแรม ก่อนที่ถังถังจะกลับออกจากเจียงโจวไปจะต้องคอยคุ้มกันและดูแลเธออย่างดีที่สุด"

"อีกอย่าง ช่วยบอกถังถังด้วยว่าฉันขอโทษด้วยที่ไม่สามารถอยู่ดูแลเธอได้"

"ลูกพี่ ลูกพี่จะไปไหน?" เซียวจ้านถาม

เยี่ยชิวกล่าว "ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ เซียวจ้าน เจียงโจวคงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนายและหานหลงแล้ว อย่าทำให้ฉันผิดหวังได้"

"ลูกพี่วางใจได้ ผมจะไม่มีทางทำให้ลูกพี่ผิดหวังอย่างแน่นอน"

เซียวจ้านตบหน้าอกเพื่อเป็นการให้คำสัญญา

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงทั้งสามที่อยู่บนเวทีและจากนั้นก็หันหลังเดินออกไป เขากลับบ้านไปหยิบดาบจักรพรรดิฉีเซียวและมุ่งหน้าเดินทางไปที่มณฑลหลิงซานทันที

........

เวลาตีสามกลางดึก

เยี่ยชิวได้เดินทางมาถึงมณฑลหลิงซาน

ตลอดระยะทางที่ผ่านมาเขาเหน็ดเหนื่อยอย่างมาก ทั้งนั่งเครื่องบินและเปลี่ยนเป็นรถไฟ สุดท้ายก็ต้องนั่งรถทัวร์เพื่อเดินทางมาที่มณฑลหลิงซาน

เยี่ยชิวเดินออกมาจากสถานีรถโดยสารสาธารณะก็ถูกผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาขวางไว้ ผู้หญิงคนนั้นถือป้ายสีขาวไว้ในมือ ซึ่งเขียนเอาไว้ว่า (ที่พักพร้อมอาหาร)

เยี่ยชิวเข้าใจได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไรพร้อมกับพูดไปว่า "ผมไม่ต้องการ"

"ไม่เข้าพักก็มาทานอาหารได้ เวลานี้แล้วมีเพียงแค่ร้านของฉันเท่านั้นที่เปิดอยู่ ที่อื่นเขาปิดกันไปตั้งนานแล้ว" ผู้หญิงคนนั้นกล่าว

"ผมไม่หิว" เยี่ยชิวพูดจบก็เดินออกมา

หญิงคนนั้นยังคงขวางเยี่ยชิวไว้และพูดว่า "คนหล่อ เล่นเน็ตไหม? ทั้งคืนหกร้อย"

"หกร้อย?"

เยี่ยชิวนึกว่าตัวเองหูฝาดไป เท่าที่เขารู้ต่อให้เป็นเมืองใหญ่ๆ ก็ไม่มีทางแพงขนาดนี้

อีกอย่าง มณฑลหลิงซานเป็นเพียงเมืองเล็กๆ เท่านั้น

"ไม่แพงเกินไปหน่อยเหรอ?" เยี่ยชิวกล่าว

"ไม่แพงๆ" หญิงคนนั้นปฏิเสธและกล่าวกระซิบ "คอมที่ร้านฉันดีมากเลยนะ ใช้งานได้อย่างผ่อนคลายเลย รับรองได้ว่าคุณต้องประทับใจอย่างแน่นอน"

คำพูดนี้ฟังดูแปลกๆ เยี่ยชิวกล่าว "คุณหมายถึงคอมพิวเตอร์? ทำไมถึงรู้สึกว่าไม่ใช่?"

"คุณไม่เข้าใจจริงๆ หรือว่าแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจกันแน่?" หญิงคนนั้นรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย "ช่างเถอะ พูดตรงๆ ก็ได้ว่าร้านของฉันมาสาวน้อยน่ารักๆ"

"ชั่วโมงเดียวหนึ่งร้อยห้าสิบ ทั้งคืนหกร้อย"