วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 583

ต่อหน้าเยี่ยชิวและคนอื่นๆ มียอดเขาสูงตระหง่านห้าลูก

ยอดทั้งห้านี้เชื่อมต่อกัน แต่ละยอดสูงประมาณสองพันเมตร มีลักษณะคล้ายเสาขนาดยักษ์ห้าต้นที่ค้ำฟ้า

มันเป็นภาพที่งดงามมาก!

อมตะชางเหม่ยมองดูแผนที่อยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ตามแผนที่ นี่คือภูเขาห้านิ้ว”

“ภูเขาห้านิ้ว เป็นเส้นทางที่จำเป็นในการเข้าสู่ส่วนลึกของภูเขาแสนลูก เมื่อเราข้ามภูเขาห้านิ้ว เราจะเข้าสู่อาณาเขตของภูเขาแสนลูกอย่างเป็นทางการ”

หลังจากพูดแล้ว อมตะชางเหม่ยก็ฉีกแผนที่ออก

“อาจารย์ เหตุใดคุณจึงฉีกแผนที่?” สุ่ยเซิงถามด้วยความสับสน

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “ฉันซื้อแผนที่นี้ราคาหนึ่งหยวนที่ริมถนน มันเป็นเพียงเครื่องหมายที่ตั้งของเขตชานเมืองภูเขาแสนลูก ไม่มีข้อบ่งชี้ว่าจะนำทางภายในภูเขาอย่างไร เก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์”

“แต่เราจะนำทางอย่างไรเมื่อเราเข้าไปในภูเขา?” สุ่ยเซิงมองไปที่ยอดเขาที่ไม่มีที่สิ้นสุดในระยะไกลและถอนหายใจ “มียอดเขามากมาย เราจะพบภูเขามังกรใหญ่ได้อย่างไร?”

“ไม่ต้องกังวล เพียงตามฉันมา”

ทั้งสามก็เข้าไปในภูเขาทันที

ขณะที่พวกเขาเดิน อมตะชางเหม่ยเตือนเยี่ยชิวและสุ่ยเซิงว่า “ระวัง เราไม่รู้ว่าเราจะเจออะไรบนภูเขา อย่าลดความระมัดระวังลง”

“อาจารย์ คุณก็ควรระวังด้วย” สุ่ยเฉิงเตือน

“ไม่ต้องห่วง ฉันเป็นคนกำลังจะตายแล้ว” อมตะชางเหม่ยพูดอย่างไม่ใส่ใจ

พวกเขาทั้งสามข้ามภูเขาห้านิ้ว และได้รับการต้อนรับด้วยกลิ่นหอมของป่าดึกดำบรรพ์

พวกเขาถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน แต่ละต้นมีความสูงถึงหลายสิบเมตรและหนากว่าอ่างอาบน้ำ

พื้นถูกปกคลุมไปด้วยใบไม้หนาทึบและกิ่งไม้แห้ง ทำให้เกิดเสียง “กระทืบ” ขณะที่พวกเขาเหยียบมัน

บางครั้งพวกเขาก็ได้ยินเสียงนกร้อง

“ผู้อาวุโส เราจะไปต่อจากที่นี่อย่างไร?” เยี่ยชิวถาม

“ไม่ต้องกังวล ฉันจะร่ายทำนายก่อน” อมตะชางเหม่ยพูดอย่างสบายๆ ขณะที่เขาหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาจากพื้นดินแล้วโยนมันกลับลงมา

แชะ!

สาขานั้นชี้ไปทางทิศตะวันตก

“ฉันเข้าใจแล้ว เราไปทางตะวันตก” อมตะชางเหม่ยหัวเราะเบา ๆ

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะดุว่า “ผู้อาวุโส คุณทำเรื่องนี้จริงจังได้ไหม? คุณทำนายไม่เคยแม่นเลย เลิกทำนายเถอะ”

“วางใจได้ ฉันจะไม่ทำผิดพลาด” อมตะชางเหม่ยหัวเราะ

สุ่ยเซิงที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาพูดอย่างจริงจังว่า “หมอเยี่ย อาจารย์ของฉันคือนักทำนายอันดับหนึ่งของโลก การทำนายของเขาแม่นยำ”

เยี่ยชิวเยาะเย้ย “คุณบอกว่าเขาแม่น แต่คุณมีหลักฐานอะไรไหม?”

“แน่นอน” สุ่ยเซิงกล่าว “คราวที่แล้วกระต่ายของฉันหายไป ฉันจึงขอให้อาจารย์ทำนาย เขาบอกว่ามันอยู่ในหม้อ และเมื่อฉันเปิดฝาออก กระต่ายอยู่ในหม้อจริงๆ”

เยี่ยชิวตกตะลึง “แค่เนี่ย?”

“นั่นพิสูจน์ไม่ได้เหรอ?” สุ่ยเซิงเน้นย้ำ “การทำนายของอาจารย์นั้นแม่นยำจริงๆ”

เยี่ยชิวพูดไม่ออกเลย

เขาตระหนักว่าเด็กคนนี้ ซุยเฉิงไม่เพียงแต่มีกล้าเท่านั้น แต่ยังมีความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าในอมตะชางเหม่ยอีกด้วย

“เจ้าหนู เชื่อฉันเถอะ ไปทางตะวันตกแล้วเราจะพบภูเขามังกรใหญ่อย่างแน่นอน”

อมตะชางเหม่ยกล่าว และเป็นผู้นำทาง

เยี่ยชิวรู้สึกผิดเล็กน้อย สุขภาพของชายชราคนนี้แย่มาก และหากพวกเขาพบกับนกหรือสัตว์ร้ายที่เป็นอันตราย คนที่อยู่ข้างหน้าจะมีความเสี่ยงมากที่สุด

“ให้ฉันนำทางไปก่อน!” เยี่ยชิวกล่าว

พวกเขาทั้งสามเดินผ่านป่านานกว่าครึ่งชั่วโมงและเข้าไปในหุบเขา

หุบเขาขนาบข้างด้วยยอดเขาสูงชัน ทอดยาวและเป็นลูกคลื่น

ดอกไม้ป่าสามารถพบเห็นได้ทุกที่

โดยมีผึ้งและผีเสื้อบินพลิ้วไหว กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วอากาศ