วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 587

สุ่ยเซิงมองเห็นอย่างชัดเจนว่าเขี้ยวสองซี่นั้นของแมวดำทั้งแหลมทั้งคม มันมีขนาดยาวถึงเกือบสี่เซนติเมตรและมีสีดำสนิท ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

อมตะชางเหม่ยเองก็คอยสังเกตมองแมวดำตัวนั้นอย฿ู่ตลอด เมื่อเห็นว่าแมวดำตัวนั้นอ้าปากและเผยให้เห็นเขี้ยวก็หน้าเปลี่ยนสีพร้อมกับตะโกนใส่สุ่ยเซิง

"รีบกลับมา ระวัง......"

ทว่าสายไปเสียแล้ว

แมวดำกระโดดพุ่งตัวเข้ามาและเขี้ยวทั้งสองของมันก็กัดเข้าไปที่ลำคอของสุ่ยเซิง

สุ่ยเซิงตกใจมาก

"ชิ้ว......."

ในช่วงเวลาที่วิกฤตนี้เอง เข็มทองเล่มหนึ่งก็พุ่งออกมากลางอากาศและปักเข้าไปที่กลางศีรษะของแมวดำ

เมี้ยว!

แมวดำร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับตกลงไปบนหญ้าและจากนั้นก็หมดลมหายใจลง

อมตะชางเหม่ยเดินเข้าไปพร้อมกับตบกะโหลกของสุ่ยเซิงและด่าทอ "ฉันบอกนายตั้งแต่แรกแล้วว่าให้ระวัง ทำไมนายถึงไม่ฟังเลย? เมื่อกี้หากเยี่ยชิวไม่ช่วยไว้ได้ทันนายคงตายไปแล้ว"

จากนั้นสุ่ยเซิงจึงดึงสติขึ้นมาได้

"หมอเยี่ย ขอบคุณมากครับ" สุ่ยเซิงพูดจบก็ก้มลงมองศพของแมวดำและกล่าวเสียงสะอึกสะอื้น "ผมเองก็คิดไม่ถึงว่าแมวตัวหนึ่งจะโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้"

อมตะชางเหม่ยกล่าว "นี่ไม่ใช่แมวธรรมดา แต่เป็นแมวหมีหรือที่เรียกว่าชะมด"

ชะมด?

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้และสังเกตดู จากนั้นก็พบว่ารูปลักษณ์ภายนอกของแมวดำตัวนี้เหมือนกับการ์ฟิลด์ยังไงยังนั้น เพียงแต่รูปร่างของมันเล็กกว่ามาก คาดว่าน้ำหนักประมาณไม่ถึงหนึ่งกิโลกรัมเท่านั้น ตัวของมันมีขนหนาทึบ หากไม่มีเขี้ยวที่แหลมคมก็น่ารักเรียกความสนใจต่อผู้คนได้จำนวนมากแน่นอน

"เอ้ะ?"

จู่ๆ เยี่ยชิวก็อุทานออกมา "ผมรู้แล้ว ก่อนหน้านี้ที่เราเจอศพที่กลางเขาต้องถูกมันกัดตายแน่ๆ"

อมตะชางเหม่ยพยักหน้า "ชะมดเป็นสัตว์ดุร้ายที่พบเห็นได้ยากมาก มันอาศัยอยู่ในป่าหนาทึบ แม้มันจะมีรูปลักษณ์ที่เหมือนกับแมว แต่เขี้ยวของมันกลับมีพิษที่ร้ายกาจ เพียงแค่ถูกมันกัดจะต้องจบชีวิตลงอย่างไม่ต้องสงสัย"

"พวกมันมีความสามารถในการอยู่รอดที่ยอดเยี่ยม พูดได้ว่าสัตว์แทบทุกชนิดที่ตกเป็นเป้าหมายของมันล้วนตกอยู่ในอันตรายด้วยกันทั้งสิ้น"

"อย่าเห็นว่ามันตัวเล็ก ต่อให้เป็นเสือ สิงหรือเสือดาวที่ดุร้าย แต่เมื่อเห็นพวกมันก็ต่างพากันวิ่งหนี"

"แต่....."

อมตะชางเหม่ยพูดถึงตรงนี้ก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึม

"แต่อะไรเหรอ?" เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ชะมดจะไม่เคลื่อนไหวเพียงลำพัง พวกมันเป็นสัตว์สังคมและคิดแค้นหนักมาก"

หืม?

เยี่ยชิวเลิกคิ้วและรีบมองไปรอบๆ

ไม่นานก็ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นใกล้ๆ และจากนั้นชะมดนับร้อยตัวก็พุ่งออกมาจากพงหญ้า

พวกมันยืนอยู่ด้วยกันและร้องใส่เยี่ยชิวและทุกคน "เมี้ยว เมี้ยว" แม้เสียงจะฟังดูน่ารักแต่เขี้ยวที่แหลมคมของพวกมันก็เผยออกมาอย่างน่าสะพรึง

"อาจารย์ ทำยังไงดี?"

สุ่ยเซิงตกใจจนหน้าซีดพร้อมกับกระโดดไปแอบอยู่ข้างหลังของอมตะชางเหม่ย

"ทำยังไงได้? ต้องกำจัดมันสิ ชะมดมันคิดแค้นมาก หากไม่ฆ่าพวกมันให้หมด พวกมันจะต้องคอยตามเราอยู่แบบนี้แน่"

อมตะชางเหม่ยหันไปพูดกับเยี่ยชิว "เวลาลงมือต้องรวดเร็ว อย่างถูกเขี้ยวมันกัดได้เป็นอันขาด"

"อืม" เยี่ยชิวกำชับกับอมตะชางเหม่ย "คุณและสุ่ยเซิงเองก็ระมัดระวังตัวด้วย"

"ไม่ต้องกังวล ฉันมีวิธีเอาตัวรอดได้ดี"

อมตะชางเหม่ยหยิบยันต์เปลวไฟออกมาจากแขนเสื้อของเขาพร้อมกับท่องคาถาและจากนั้นก็โยนลงพื้น

ตุ่บ!

ยันต์ถูกเผาทันทีและก่อตัวเป็นวงกลม ปกป้อง Changmei Zhenren และ Shui Sheng ที่อยู่ภายในนั้น

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่าเมื่อยันต์เปลวไฟกำลังลุกไหม้ แมวชะมดหลายร้อยตัวก็ถอยหลังไปพร้อมๆ กัน ด้วยสายตาที่หวาดกลัว

พวกมันกลัวเปลวไฟ?

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและพูดว่า "ตาเฒ่า ไม่งั้นลองใช้ยันต์เปลวไฟเผาพวกมันให้ตายทั้งหมดเลยสิ"

อมตะชางเหม่ยส่ายหน้า "แมวชะมดเคลื่อนไหวเร็วมาก เปลวไฟยังไม่ทันเผาพวกมันก็วิ่งหนีไปกันแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว รีบกำจัดพวกมันเร็วเข้า"

"ก็ได้!"