วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 589

เยี่ยชิวตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่างทันที

ปลาคริสตัลสามารถเพิ่มพลังได้

เขารู้สึกดีใจจนแทบบ้า รีบหลับตาลง และเริ่มออกกำลังทันที

และในเวลานี้

อีกด้านหนึ่ง อมตะชางเหม่ยได้นั่งขัดสมาธิ และหลับตาเช่นกัน

สุ่ยเซิงกินปลาไปตัวเดียว แต่รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว เดิมทีอยากจะถามอมตะชางเหม่ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นอมตะชางเหม่ยนั่งขัดสมาธิอยู่ เขาจึงไม่กล้ารบกวน ด้วยความจนใจ จึงทำได้เพียงกระโดดลงไปในสระน้ำเท่านั้น

10 นาทีผ่านไป

เยี่ยชิวก็ลืมตาขึ้นมา จ้องมองอมตะชางเหม่ย ด้วยความโกรธเล็กน้อย

ปลาคริสตัลสามตัว สามารถเพิ่มพลังของเขาได้สามปี

ถ้ารู้มาก่อนว่าปลาคริสตัลจะมีประสิทธิภาพอย่างนี้ ไม่ว่าอย่างไร เขาก็คงไม่ให้อมตะชางเหม่ยกินไปมากขนาดนั้นหรอก

2 นาทีผ่านไป

อมตะชางเหม่ยก็ลืมตาขึ้นมา หัวเราหึๆ และเอ่ยถามว่า : "ไอ้เด็กเปรต แกรู้สึกอย่างไรบ้างล่ะ?"

"ช่างเป็นยาบำรุงที่ดีจริงๆ แต่น่าเสียดาย ที่ถูกตาเฒ่าอย่างคุณกินไปตั้งหกตัว" เยี่ยชิวกล่าวอย่างตำหนิ

"ฉันก็ได้รับผลสำเร็จเช่นกัน กำลังของร่างกายฟื้นฟูกลับมามาก น่าจะต้านทานได้อีกหลายวันเลย" อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"คุณพูดจริงเหรอ?" เยี่ยชิวตาเป็นประกาย

อมตะชางเหม่ยพยักหน้า

"เช่นนั้นฉันจะไปจับมาอีกสักสองสามตัว" เยี่ยชิวคิดว่า ในเมื่อปลาคริสตัลมีประโยชน์ในการฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของอมตะชางเหม่ยได้ เช่นนั้นเขาจะไปจับมาอีกสักสองสามตัว เพื่อให้อมตะชางเหม่ยมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายวัน

"อย่าเสียเวลาเลย" อมตะชางเหม่ยบอกกับเยี่ยชิว และกล่าวว่า : "ประโยชน์ของปลาคริสตัลมีขีดจำกัดของมัน จะกินไปอีกก็ไม่มีผลอะไรหรอก ของล้ำค่าหายากเช่นนี้ ไม่ควรที่จะเข่นฆ่ามากมายเกินไป เหลือเอาไว้บ้างเถอะ.....สุ่ยเซิงล่ะ?"

อมตะชางเหม่ยหันไปมอง ก็ไม่เห็นสุ่ยเซิงแล้ว

"บางทีอาจจะอยู่ในสระน้ำ"

เยี่ยชิวพูดจบ ก็เดินมาดูที่สระน้ำ เขาเห็นสุ่ยเซิงกำลังนอนเปลือยกายอยู่ในสระน้ำ หลับตา สีหน้าผ่อนคลาย

"จุ๊ๆๆ มองไม่ออกเลยว่า คุณจะมีต้นทุนไม่น้อยเลย" เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

สุ่ยเซิงตกใจ รีบคลานขึ้นมาจากสระน้ำ สองมือปิดกุมจุดสำคัญเอาไว้ และมองเยี่ยชิวด้วยสีหน้าแดงก่ำ : "หมอเยี่ย คุณแอบดูฉันทำไม?"

เยี่ยชิวไม่สนใจ เขากล่าวกับอมตะชางเหม่ยว่า : "จะทิ้งสุ่ยเซิงไว้ที่ภูเขาหลงหู่มันช่างน่าเสียดายจริงๆ ให้เขาไปในเมืองเถอะ"

"ด้วยหน้าตาและต้นทุนของเขาแล้ว เมื่อเข้าคลับเฮาส์จะต้องถูกใจผู้หญิงรวยๆ มากมายอย่างแน่นอน"

"ไม่แน่นะ เขาเพียงคนเดียวอาจจะเลี้ยงดูคนของภูเขาหลงหู่ทั้งหมดของพวกคุณได้เลย"

อมตะชางเหม่ยถลึงตาใส่เยี่ยชิว : "ไสหัวไปเลย!"

เยี่ยชิวหัวเราะ

"สุ่ยเซิง รีบสวมเสื้อผ้า และเตรียมเร่งการเดินทาง" อมตะชางเหม่ยตะคอกออกมา

ทั้งสามคนทานอาหารกันเล็กน้อย

และเดินทางกันต่อไป

ตลอดเส้นทางถือว่าราบรื่นดี เพราะระหว่างทางไม่ได้เจอกับสัตว์ดุร้ายอะไรเลย

หลังจากผ่านภูเขามาสามลูก ท้องฟ้าก็ได้มืดลงแล้ว

ตรงหน้าปรากฏป่าไม้เขียวชอุ่ม ในยามค่ำคืน ราวกับสัตว์ร้ายขนาดใหญ่กำลังคืบคลานอยู่

"อาจารย์ ยามค่ำคืนยังต้องเร่งเดินทางอีกเหรอ? เราพักผ่อนอยู่ด้านนอกป่าก่อน รอให้รุ่งสางค่อยออกเดินทางจะดีไหม?" สุ่ยเซิงกล่าว

อมตะชางเหม่ยส่ายหัว : "ฉันไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอก จะต้องหาภูเขามังกรใหญ่ให้เจอโดยเร็วที่สุด"

"แต่ป่าที่มืดทึบขนาดนั้น ข้างในนั้นมันจะมีอันตรายหรือเปล่าครับ?"

สุ่ยเซิงกล่าวอย่างหวาดกลัวเล็กน้อย

พลั๊วะ!

อมตะชางเหม่ยตบหัสของสุ่ยเซิงทันที และด่าทอออกมา : "ถ้ามึงยังขี้ขลาดตาขาวอีก กูจะฆ่ามึงให้ตายเลย"

"จงจำเอาไว้เลยว่า มึงคือคนของภูเขาหลงหู่ ไม่ว่าจะเผชิญกับอันตรายอะไร ก็ห้ามหวาดกลัวแม้แต่น้อย"

"ตราบใดที่ในหัวใจมีพลังลมปราณอันยิ่งใหญ่ ก็จะไม่ขลาดกลัวต่อทุกสิ่งทุกอย่างแน่นอน"