วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 59

เฝิงโย่วหลิงได้สติกลับมาจากความตกตะลึง เห็นว่าเยี่ยชิวเรียกเขาด้วยนิ้ว ก็โกรธขึ้นมาทันที

ในความคิดของเขา ท่าทางของเยี่ยชิวคือยั่วยุอย่างไม่ต้องสงสัย!

เป็นแค่หมอตัวเล็กๆ มีสิทธิ์อะไรมายั่วยุฉัน?

เฝิงโย่วหลิงยิ้มเยาะ：“พ่อหนุ่ม อย่าลืมสิว่าที่นี่คือที่ไหน มันไม่มีที่ให้นายวางอำนาจหรอกนะ”

“ฉันจะพูดอีกครั้ง มาเช็ดเสื้อผ้าฉันให้สะอาดซะ” เยี่ยชิวชี้เสมหะที่อยู่บนชุดเครื่องแบบ แล้วพูด：“เพราะนายเป็นคนทำ”

“แล้วยังไง?” เฝิงโย่วหลิงตอบด้วยความเย่อหยิ่ง：“ฉันไม่เช็ด นายจะทำอะไรฉันได้?”

ล้อเล่นหรือไง ฐานะเป็นถึงหนึ่งในสี่คุณชายแห่งเจียงโจว ถ้าเช็ดเสื้อผ้าให้หมอเล็กๆนี่ต่อหน้าแขกเหรื่อมากมายขนาดนี้ แล้วต่อไปเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

“บนโลกนี้ มักจะมีคนชอบคิดว่าคนอื่นไม่ใช่คน ไหนเลยจะรู้ว่า คนแบบนี้ไม่มีทางมีจุดจบที่ดี โอกาสน่ะฉันให้ไปแล้ว ในเมื่อนายไม่รับ เช่นนั้นก็อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน”

เยี่ยชิวพูดจบ ก็เดินไปทางเฝิงโย่วหลิง

เห็นท่าทางของเขา เฝิงโย่วหลิงก็หัวเราะขึ้นมา：“ทำไม ดูท่าทางแล้ว นายคิดจะลงมือกับฉันหรือไง?”

เยี่ยชิวไม่พูดอะไร เดินหน้าตรงไปอย่างเดียว

“พ่อหนุ่ม อย่าคิดว่านายโจมตีผู้อาวุโสเฉินจนบาดเจ็บได้ แล้วจะไม่มีใครสู้นายได้ ถ้าเมื่อครู่ไม่ใช่เพราะว่าผู้อาวุโสเฉินประมาท ติดกับแผนการของนาย นายคงตายไปนานแล้ว”

ในความคิดของเฝิงโย่วหลิง เมื่อครู่เยี่ยชิวจะต้องใช้แผนการเจ้าเล่ห์เพทุบายเป็นแน่ บวกกับเฉินเทียนเจิ้งประมาท ก็เลยถูกเยี่ยชิวโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ

อีกอย่าง เขาไม่คิดว่าเยี่ยชิวจะเข้าใจเรื่องทักษะการต่อสู้ ก็แค่พละกำลังค่อนข้างเยอะซะมากกว่า

แค่คนคนเดียว ต่อให้พละกำลังเยอะมากแค่ไหน จะสู้คนกลุ่มใหญ่ได้เหรอ?

เฝิงโย่วหลิงยกมือขึ้น แล้วตะโกนไปทางรปภ.พวกนั้น：“ทั้งหมด จัดการมันให้สิ้นซากซะ”

ทันใดนั้น รปภ.สิบกว่าคนพุ่งไปทางเยี่ยชิวพร้อมกันราวกับคนเสียสติ

มีรปภ.คนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ คิดจะใช้โอกาสนี้สร้างผลงานให้ดีต่อหน้าหัวหน้าของเขา เขาไม่เพียงแต่นำหน้าทุกคน อีกทั้งดึงกระบองยืดหยุ่นออกมาจากเอวอีกด้วย คำรามพร้อมฟาดไปที่เยี่ยชิว

ร่างของเยี่ยชิวล้มลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง ในตอนที่ร่างกำลังจะถึงพื้นนั้น เท้าทั้งสองข้างราวกับตะปู เกาะพื้นไว้ไม่ขยับไปไหน

ต่อมา เขายื่นมือออกไปยันพื้น พลิกร่างกลับมา เท้าทั้งสองถีบออกไปอย่างรวดเร็ว

ได้ยินเพียงแค่เสียง“พลั่ก” คนที่ถือกระบองอันนั้น ตัวลอยออกไป ลอยไปกระแทกกับรปภ.ด้านหลังหลายคน

ต่อมา เยี่ยชิวก็พุ่งไปทางกลุ่มรปภ.กลุ่มนั้นราวกับเสือที่ดุร้าย

ไม่ถึงสองวินาที เสียงร้องอันน่าเวทนาเสียงแรกก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงที่สอง เสียงที่สาม

ดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน

บรรดาแขกเหรื่อในงาน ต่างก็ตกใจกลัวอย่างมาก

ห้านาที

เยี่ยชิวใช้เวลาเพียงแค่ห้านาที ก็สามารถจัดการรปภ.ของสุ่ยจิงกงได้อยู่หมัด แต่ละคนลงไปนอนกับพื้นแล้วร้องโหยหวน

สำหรับลูกน้องของเฝิงโย่วหลิงพวกนี้นั้น เยี่ยชิวไม่ได้ใส่สุดแรงแต่อย่างใด ในสายตาเขา รปภ.พวกนี้ต่างก็ไม่มีทางเลือก เพราะยังไงซะเฝิงโย่วหลิงคือหัวหน้าของพวกเขา ถ้าลูกน้องไม่ฟังหัวหน้า จุดจบจะเป็นยังไง ทุกคนย่อมรู้ดี

อีกอย่างเยี่ยชิวก็พอจะเข้าใจอาชีพรปภ.นี้ คนที่ทำอาชีพนี้การศึกษาไม่ได้สูง ฐานะครอบครัวก็ไม่ดี การจะหาเงินได้นั้นไม่ง่ายเลย

ด้วยเหตุนี้ ตอนที่เขาลงมือ ก็เลยลดพลังลงเยอะพอสมควร

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้น สายตาจ้องไปที่ร่างของเฝิงโย่วหลิง

ทันใดนั้น เฝิงโย่วหลิงก็รู้สึกเหมือนว่ามีสายตาของสัตว์ดุร้ายกำลังจ้องตัวเองอยู่ ร่างกายถอยหลังไปสองก้าวอย่างควบคุมไม่ได้

ก่อนหน้านี้ห้านาที เขายังเต็มไปด้วยความคาดหวัง คิดว่าจะได้เห็นเยี่ยชิวถูกทำลาย หลังจากนั้นก็อยู่ในสภาพปีนขึ้นมาเหมือนหมา แต่คิดไม่ถึง รปภ.สิบกว่าคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยชิวเลย ถึงขนาดว่า ไม่สามารถสะกิดเยี่ยชิวได้เลยแม้แต่นิด ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

“นะ นายจะทำอะไรกันแน่?” เป็นครั้งแรกที่เฝิงโย่วหลิงรู้สึกถึงความคุกคามที่รุนแรงแผ่ซ่านมาจากร่างของเยี่ยชิว