วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 60

เซียวชิงตี้ที่กำลังดู‘การแสดง’ของเยี่ยชิวอยู่ตลอด ในตอนแรกเขาทำสีหน้าเหยียดหยาม และไม่รู้สึกว่าแค่หมอตัวเล็กๆจะสามารถทำอะไรที่มันยิ่งใหญ่ได้ จนกระทั่งหลังจากที่เฉินเทียนเจิ้งถูกโจมตีจนตัวลอย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทีละนิด

หลังจากนั้น เยี่ยชิวก็สามารถจัดการรปภ.ของสุ่ยจิงกงสิบกว่าคนได้

จนถึงเวลานี้ เซียวชิงตี้ถึงจะสังเกตเยี่ยชิวอย่างจริงจัง

ถ้าบอกว่า ใช้แผนการเจ้าเล่ห์ในการโจมตีเฉินเทียนเจิ้งให้ลอยไป เช่นนั้นการรับมือกับรปภ.สิบกว่าคนนั้น เป็นแผนการอีกงั้นเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่

แต่ก็ได้ข้อสรุปมาหนึ่งข้อ นั่นก็คือเยี่ยชิวมีทักษะการต่อสู้ แถมฝีมือก็ไม่ได้อ่อนอีกด้วย

ต่อมา เยี่ยชิวก็ใช้ไวน์แดงตีไปที่ศีรษะของเฝิงโย่วหลิงอีก ทำให้เห็นอีกด้านหนึ่งนั่นคือความเผด็จการ

ในสายตาของเซียวชิงตี้เผยให้เห็นความชื่นชม

และในเวลานี้ เยี่ยชิวก็ถีบเฝิงโย่วหลิงลอยมาพอดี เงยหน้าขึ้น แล้วจ้องมาที่เขา

ทั้งสองประสานสายตากัน

ทันใดนั้นเซียวชิงตี้ก็เข้าใจว่าในใจเยี่ยชิวคิดอะไรอยู่ แล้วพูด：“ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เรื่องราวแย่ๆพวกนั้นทำให้ผู้คนเกิดความเข้าใจผิดอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นก็คือในวงศ์ตระกูลหนึ่ง หากมีพี่น้องสองคนล่ะก็ จะต้องมีคนหนึ่งที่เยี่ยมยอดมาก ส่วนอีกคนนั้นไม่มีประโยชน์อย่างมาก”

“ไม่รู้ว่าได้รับผลกระทบจากเรื่องราวแย่ๆพวกนั้นมาหรือเปล่า เพราะงั้น หลายคนคิดว่าพี่ชายฉันคือคนที่เยี่ยมยอดคนนั้น ส่วนฉันคือขยะที่ไม่มีประโยชน์”

“แต่พวกเขาลืมความจริงเรื่องหนึ่งไป ฉันกับเซียวจิ่วมีแม่คนเดียวกัน”

สีหน้าของคนข้างๆมึนงง ไม่เข้าใจว่าเซียวชิงตี้ต้องการจะสื่ออะไร

เยี่ยชิวกลับเข้าใจความหมายที่เซียวชิงตี้ต้องการจะสื่อ หรี่สายตาลงเล็กน้อย

เซียวชิงตี้มองไปที่เยี่ยชิวแล้วยิ้ม：“การกระทำของนายทำให้ฉันประหลาดใจพอสมควร ถึงขนาดว่าทำให้ฉันทำใจที่จะฆ่านายไม่ลง ถ้านายเต็มใจเป็นทาสรับใช้ของฉัน เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้จะไม่เอาความ นายคิดว่ายังไง?”

“ก็ไม่ว่ายังไง” เยี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ดูท่าทางนายคงยังไม่รู้ถึงข้อดีที่มาเป็นทาสรับใช้ของฉัน” เซียวชิงตี้พูด：“ฉันสามารถให้นายได้ใช้จ่ายเงินไม่จำกัด ได้นอนกับผู้หญิงไม่จำกัด รวมถึงอำนาจและอิทธิพลที่ใหญ่โต”

“จริงเหรอ?” เยี่ยชิวไม่เชื่อ

เซียวชิงตี้อมยิ้มแล้วพยักหน้า：“จริงแท้แน่นอน ฉันรับประกัน”

“งั้นดี เอาเขามาให้ฉัน ฉันจะนอนกับเขา” เยี่ยชิวชี้ไปที่ไป๋ปิงแล้วพูด

ฉ่า——

วินาทีนั้น สายตาของทุกคนต่างก็มองไปที่ใบหน้าของไป๋ปิง

ไป๋ปิงถูกสกัดจุดฝังเข็มไว้ ทำให้ร่างกายไม่สามารถขยับได้ ในตอนที่สายตานับร้อยจ้องมาที่ร่างกายเธอนั้น เธอทั้งอายทั้งโมโห จ้องไปที่เยี่ยชิวด้วยใบหน้าแดงก่ำ

สีหน้าของเธอตอนนี้ถูกเซียวชิงตี้เห็นเข้าพอดี

ความโมโหที่ถูกเซียวชิงตี้กดไว้ “พรึ่บ”พุ่งขึ้นมาทันที เขารู้จักไป๋ปิงเป็นอย่างดี โดยปกติแล้วท่าทางของไป๋ปิงคือไม่สนใจใคร หยิ่งยโส มีแต่ช่วงเวลาที่เธอรู้สึกว่าคนคนนั้นเป็นคนที่สำคัญมาก ถึงจะเผยความรู้สึกเขินอายออกมา

หรือว่า หมอนี่กับไป๋ปิงเป็นชู้กัน?

เซียวชิงตี้นึกไปถึงก่อนหน้านี้ที่ขอแต่งงานแล้วถูกปฏิเสธ จู่ๆก็โมโหขึ้นมาถึงขีดสุด

“ยั่วโมโหฉันเป็นวิธีที่โง่เง่าที่สุด ฉันจะถามนายครั้งสุดท้าย เลือกที่จะเป็นทาสรับใช้ฉัน หรือจะเลือกความตาย?”

น้ำเสียงของเซียวชิงตี้เยือกเย็น ความหล่อเหลาบนใบหน้าถูกความคิดที่จะเอาแต่ฆ่าปกคลุม

เยี่ยชิวตอบรับอย่างเรียบเฉย：“ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นแค่คนตัวเล็กๆ แต่ฉันก็ไม่มีทางไปเป็นสุนัขของใคร”

“แสดงว่าเลือกความตายสินะ?”

เยี่ยชิวนิ่งเงียบ

นิ่งเงียบก็คือยอมรับเป็นนัย

“ดี มีศักดิ์ศรีดี! อีกเดี๋ยวฉันจะทำลายกระดูกนายให้แหลกละเอียด หวังว่าถึงเวลานั้น นายจะยังมีศักดิ์ศรีแบบนี้อยู่” เซียวชิงตี้แสยะยิ้ม

“รอให้ฉันล้มนายได้ก่อน หวังว่านายจะอวดดีเหมือนอย่างตอนนี้นะ” เยี่ยชิวตอบกลับ แล้วพุ่งไปทางเซียวชิงตี้

มีประโยคหนึ่งที่เขาว่าไว้ ลงมือก่อนนับว่าแข็งแกร่ง ลงมือหลังนับเป็นหายนะ

เยี่ยชิวไม่รู้ถึงพลังที่แท้จริงของเซียวชิงตี้ ตัดสินใจลงมือก่อน

ในจังหวะที่เขาเข้าใกล้เซียวชิงตี้นั้น เสียงตะโกนด้วยความโกรธดังมาจากด้านข้าง：“หยุดทำร้ายคุณชายของฉันนะ”