วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 602

ทันใดนั้นจู่ๆก็มีชายคนหนึ่งลุกขึ้นมาจากในโลงศพ

“ผะ ผี…” สุ่ยเชิงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวและรีบไปหลบด้านหลังผู้อมจะชางเหม่ย

เยี่ยชิวจับดาบของจักรพรรดิไว้แน่น ในขณะที่อาจารย์ชางเหม่ยถือยันต์ปราบผีไว้ในมือของเขา

ใบหน้าทั้งสองเคร่งขรึม

หลังจากรออยู่พักหนึ่ง และไม่เห็นว่าชายในโลงศพนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆจากนั้นเยี่ยชิวและผู้อมตะชางเหม่ยก็เปลี่ยนสายตา และค่อยๆเข้าไปใกล้ๆโลงศพนั่น

พอห่างจากโลงศพได้ประมาณหนึ่งเมตร ทั้งสองก็หยุด

สังเกตอย่างละเอียด

พวกเขาพบว่า ชายที่อยู่ในโลงศพนั้นสูงแปดฟุตได้ มีมงกุฏทองคำอยู่บนศีรษะ และเสื้อคลุมสีดำนั้นถูกเย็บด้วยด้ายทอง

นี่คือมัมมี่สินะ

ตรงเอวของศพโบราณนั่น มีดาบยาวสามฟุตที่ดูโบราณและเรียบง่ายเหน็บอยู่

ซึ่งที่ฝักดาบได้สลักลายสัญลักษณ์ปากัวไว้

ดาบเทียนซือ!

"ในที่สุดก็พบจนได้"

ผู้อมตะชางเหม่ยไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นที่อยู่ในใจได้ และยื่นมือออกไปเตรียมจะหยิบดาบนั่น

"เดี๋ยวก่อน" เยี่ยชิวร้องห้ามผู้อมตะชางเหม่ยไว้ แล้วพูดว่า "ผู้อาวุโส ดูหน้าเขาสิ"

จากนั้นผู้อมตะชางเหม่ยก็สังเกตเห็นว่า บนหน้าของศพโบราณนั้นมียันต์ปราบผีเต็มไปหมด อย่างน้อยก็สักกี่สิบแผ่นได้

“นี่เป็นยันต์ของภูเขาหลงหูของเรา คงจะเป็นบรรพบุรุษของเราที่เป็นคนแปะไว้”

“บรรพบุรุษใช้ยันต์ปราบผีเยอะขนาดนี้ และยังใช้ดาบเทียนซือเพื่อปราบมัน ดูเหมือนว่าชายคนนี้ไม่เพียงแต่เป็นศพกลายร่างเท่านั้น แต่ยังอาจกลายเป็นซอมบี้ตัวจริงด้วยสินะ”

ผู้อมตะชางเหม่ยกะพริบตา แล้วพูดว่า: "สุ่ยเซิง นายมาดึงดาบ"

“อาจารย์ อาจารย์ทำเองไม่ดีกว่าเหรอ ผู้ชายคนนี้ดูแล้วไม่น่าจะจัดการด้วยง่ายๆอีกอย่างผมยังไม่รู้วิชากังฟู ถ้าเกิดเขาโจมตีผมขึ้นมา งั้นผมคงไม่ตายไปเลยอย่างงั้นเหรอ?”

สุ่ยเซิงไม่เพียงแต่ไม่ก้าวไปข้างหน้า แต่ยังถอยหลังอีกสองก้าวด้วย

“นายนี่มันขี้ขลาดซะจริง ฉันก็อยู่ตรงนี้ นายจะกลัวอะไร? อีกอย่างนะ นายเป็นนักปราชญ์มาตั้งแต่เกิดหนิ สิ่งชั่วร้ายคงไม่กล้าเข้าใกล้นายหรอก อย่าชักช้า รีบดึงดาบซะ”

“ผมไม่...”

“เร็วเข้าสิ!” ผู้อมตะชางเหม่ยตะโกนอย่างเย็นชา: “หากนายกล้าฝ่าฝืนคำสั่ง ฉันนี่แหละจะฆ่านายซะเดี๋ยวนี้เลย”

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "สุ่ยเซิง นายมาดึงดาบเถอะ ถ้ามีอันตรายอะไรขึ้นมา อาจารย์ของนายต้องปกป้องนายอยู่แล้ว"

“เขาจะปกป้องผมงั้นเหรอ?” สุ่ยเซิงเม้มริมฝีปาก “อย่าว่าแต่เขาจะปกป้องใครเลย แค่ตัวเขาก็ยังเอาไม่รอด ผมไม่เชื่อเขาหรอกนะ”

“นาย——” ผู้อมตะชางเหม่ยโมโห

“ถ้านายไม่เชื่อเขา นายก็คงไม่เชื่อฉันอย่างนั้นสินะ?” เยี่ยชิวกล่าวว่า: “หากมีอันตรายจริงๆ ฉันจะชักดาบออกโดยเร็วที่สุด”

"งั้น…ก็ได้!"

สุ่ยเซิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆโลงศพอย่างช้าๆ ยื่นมือออกไปอย่างสั่นเทา แล้วเอื้อมมือไปดึงดาบเทียนซือ

เมื่อผู้อมตะชางเหม่ยเห็นเหตุการณ์นี้ ถึงกับต้องโมโหขึ้นมา

“ให้ตายเถอะ พวกเราแห่งภูเขาหลงหูมีไอ้ขี้ขลาดขนาดนี้ได้ยังไงกัน ฉันล่ะอยากจะเตะนายออกไปจริงๆ”

“ให้ตายเถอะ พวกเราแห่งภูเขาหลงหูมีไอ้ขี้ขลาดขนาดนี้ได้ยังไงกัน ฉันล่ะอยากจะเตะนายออกไปจริงๆ”

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว รีบดึงดาบซะ”

สุ่ยเซิงก็รีบดึงดาบเทียนซือออกมาอย่างรวดเร็ว

โดยที่ไม่มีใครคาดคิด ทันทีที่ดึงดาบเทียนซือออกจากมัมมี่นั่น สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ฟู่ว!

เสื้อผ้าบนมัมมี่กลายเป็นผุยผงในทันที และผิวของเขาขาวราวกับหยก ทั้งแวววาว และไม่มีรอยขีดข่วนใดๆ

ราวกับว่ายังมีชีวิตอยู่

มันจะเป็นไปได้ยังไง?

สุ่ยเซิงเบิกตากว้าง และเขามองมัมมี่ที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความเหลือเชื่อ