วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 605

หลังจากอ่านอักขระบนกำแพงหินแล้ว เยี่ยชิวก็ตกตะลึงพร้อมอุทานว่า: "เมื่อพันปีก่อนจางเทียนซือรู้แล้วว่าเราจะมาที่นี่ เขาเป็นเทพเจ้าจริงๆ!"

“ไม่รู้ว่าใครคือจางเทียนซือ?” อมตะฉางเหม่ย ฃกล่าวอย่างภาคภูมิใจ: “จางเทียนซือ ไม่เพียงแต่เป็นบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งภูเขาหลงหูของเราเท่านั้น แต่ยังเป็นเพียงคนเดียวในภูเขาหลงหูที่เป็นอมตะอีกด้วย”

“อาจารย์มีเทพเจ้าในโลกนี้จริงๆ เหรอ?” สุ่ยเซิงถาม

“ถ้าไม่มีเทพเจ้า แล้วตำนานเรื่องเล่าที่เผยแพร่มาตั้งแต่สมัยโบราณมาจากไหน?” อมตะฉางเหม่ยกล่าวว่า: “ฉันเชื่ออย่างยิ่งว่าบรรพบุรุษได้กลายเป็นอมตะแล้ว”

“ไอ้เฒ่า จางเทียนซือบอกว่า หากมีวาสนาค่อยพบกัน หมายความว่าอย่างไร?” เยี่ยชิวถาม: "เราจะได้เจอเขาอีกเหรอ?"

“ไม่แน่ สักวันหนึ่งเราอาจจะได้พบกับบรรพบุรุษของเรา”

อมตะฉางเหม่ยมองไปรอบ ๆ กำแพงหินด้วยความสงสัย: "แปลกที่บรรพบุรุษบอกว่าทิ้งบางอย่างไว้ที่นี่ สิ่งนั้นจะช่วยให้ฉันรอดพ้นจากหายนะ และความตาย สิ่งนั้นอยู่ที่ไหน?"

“ใช่ ท่านยังบอกด้วยว่าเได้เตรียมของกำนัลให้ฉันและหมอเยี่ยเมื่อพบกัน ทำไมไม่เห็น?” สุ่ยเซิงกล่าว “ท่านไม่โกหกเราหรอกมั้ง!”

“ไร้สาระ! ปฐมาจารย์เป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ เขาจะโกหกได้ไง?”

“ในเมื่อเขาบอกว่าเขาจะทิ้งของบางอย่างไว้ให้เรา มันก็ต้องอยู่ที่นี่”

อมตะฉางเหม่ยกล่าว : "ฉันไม่มีแรงแล้ว รีบช่วยฉันหา"

เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อยและเริ่มค้นหาในถ้ำ

หลังจากนั้นไม่นาน เยี่ยชิวก็เดินมาถึงโลงศพ เมื่อเขามองเข้าไปในโลงศพเขาเห็นกล่องไม้สี่เหลี่ยม

มีจารึกห้าคำบนกล่องไม้

“นี่สำหรับฉางเหม่ย”

เยี่ยชิวจำได้ทันทีว่าเป็นลายมือของจางเทียนซือ

เขาก้มลงหยิบกล่องไม้ขึ้นมา แล้วกลับไปหาอมตะฉางเหม่ย และพูดว่า "ฉันพบของที่จางเทียนซีมอบให้คุณแล้ว"

“ช่วยฉันเปิดมันหน่อย” อมตะฉางเหม่ยยิ้มอย่างขมขื่น: "ฉันไม่มีแรงเลยจริงๆ"

เยี่ยชิวเปิดกล่องไม้และพบยาเม็ดสีเข้มอยู่ข้างใน ในกล่องไม้เต็มไปด้วยกลิ่นหอมแปลก ๆ

เยี่ยชิวมอบยาอายุวัฒนะให้กับอมตะฉางเหม่ย

อมตะฉางเหม่ยตกใจทันที: "ยาแห่งความสุข"

"รู้จักเหรอ ?" เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เพราะเขามองไม่ออกว่าคือยาอะไร

อมตะฉางเหม่ยเขินอายเล็กน้อย เขาไม่สามารถบอกเยี่ยชิวได้ว่าเขาเคยเห็นยานี้ในมิติ

“ใช้เพื่ออะไร?” เยี่ยชิวถาม

อมตะฉางเหม่ยกล่าว: "ยานี้สามารถรักษาแผลบาดเจ็บบนร่างกายฉันได้"

ดวงตาของเยี่ยชิวสว่างขึ้น: "จริง?"

“จะโกหกไปทำไม?” ทันทีที่อมตะฉางเหม่ยพูดจบ เยี่ยชิวก็ยัดยาแห่งความสุขเข้าไปในปากเขา

ยาละลายในปากของเขา และครู่หนึ่งอมตะฉางเหม่ยรู้สึกราวกับว่าเขากำลังตกลงไปบนเมฆที่ลอยอยู่ในอากาศ

ห้านาทีต่อมา………

อมตะฉางเหม่ยหลับตาและนั่งขัดสมาธิ ในไม่ช้า……. เขาก็รู้สึกถึงคลื่นความร้อนที่ลอยขึ้นมาจากตันเถียนของเขา

ผ่านไปสักพัก………

เยี่ยชิวและสุ่ยเซิง เห็นว่าผมสีขาวแห้งบนศีรษะของอมตะฉางเหม่ย เปลี่ยนเป็นสีเข้มอย่างรวดเร็วและเต็มไปด้วยความแวววาว

ไม่เพียงเท่านั้น ริ้วรอยบนใบหน้าของอมตะฉางเหม่ยก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที และดูเหมือนเขาเด็กลงสิบปี

“โอ้ ยาที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้น่าทึ่งมาก !” สุ่ยเซิงอุทาน

เยี่ยชิวตกใจเช่นกัน

อาการบาดเจ็บของอมตะฉางเหม่ยเขาไม่สามารถรักษาได้ แต่ยาที่จางเทียนซือทิ้งไว้เพียงเม็ดเดียวรักษาอาการบาดเจ็บของอมตะฉางเหม่ยได้

เห็นได้ว่าจางเทียนซือเป็นเทพเจ้าอย่างแท้จริง

สิบนาทีต่อมา อมตะฉางเหม่ยลืมตาและหัวเราะเสียงดัง:

"ฮ่าฮ่าฮ่า อาการบาดเจ็บของฉันหายดีแล้ว"

อมตะฉางเหม่ยยืนขึ้น และดีใจราวกับเด็ก