วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 608

มิงค์วัฒนะ?

อมตะฉางเหม่ยตกตะลึง: "อะไรคือมิงค์วัฒนะ"

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "มิงค์วัฒนะ เป็นสัตว์ที่กินสมุนไพรเพื่อความอยู่รอด มันหาสมุนไพรเก่งมาก"

“พูดง่ายๆ ก็คือ มันชอบกินสมุนไพร และไวต่อกลิ้นสมุนไพร ทักษะที่ดีที่สุดของมันคือค้นหายาสมุนไพร”

“ว่ากันว่ามิงค์วัฒนะที่โตเต็มวัยสามารถหาสมุนไพรอายุหลายศตวรรษได้อย่างง่ายดายภายในรัศมีสิบไมล์”

“มิงค์วัฒนะที่อยู่ตรงหน้าฉัน น่าจะยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ถึงอย่างนั้น หากมียาอายุนับร้อยปีอยู่ในรัศมีหนึ่งไมล์ มันใช้จมูกดมก็หาเจอ”

“สมัยก่อนฉันก็เคยอ่านคุณสมบัติของมิงค์วัฒนะเจอในตำราแพทย์ ไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งนี้จะมีอยู่จริง”

วิเศษมากขนาดนี้เลย ?

อมตะฉางเหม่ยกลอกตา เขาอยากได้มิงค์วัฒนะตัวนี้ และคิดว่าถ้าได้มิงค์วัฒนะมาอยู่ในมือ ต่อไปเขาจะหายาสมุนไพรร้อยปีนั้นไม่ใช่เรื่องยาก?

เยี่ยชิวอ่านความคิดของอมตะฉางเหม่ยได้อย่างรวดเร็ว เขายิ้มออกมาแต่ยังคงนิ่งสงบ

อมตะฉางเหม่ยเข้าใกล้มิงค์วัฒนะเบา ๆ เขาโบกมือทักทายมิงค์วัฒนะอย่างเป็นกันเอง "ที่รัก น่ารักจัง มาอยู่ในอ้อมอกพี่นี่มา~"

น่าสะอิดสะเอียน--

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

สุ่ยเซิงพูดด้วยสีหน้าน่าเกลียด: "อาจารย์นี่บ้าจริง เรียกตัวเองว่าพี่ต่อหน้าสัตว์ ฉันไม่ต้องเรียนมิงค์วัฒนะนั่นว่าอาจารย์อาหรอกเหรอ?"

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม: "ถ้าไอ้เฒ่าสามารถปราบมิงค์วัฒนะได้จริงๆ คุณเรียกมันว่าอา ก็ไม่เสียหาย ท้ายที่สุดแล้ว เราดูถูกความสามารถของมิงค์วัฒนะตัวนี้ไม่ได้"

“เพียงแค่มิงค์วัฒนะนี้เป็นสัตว์ที่มีจิตวิญญาณมาก และไม่ง่ายเลยที่จะทำให้มันเชื่อง”

ขณะที่ทั้งสองคนคุยกัน อมตะฉางเหม่ยอยู่ห่างจากมิงค์วัฒนะเพียงสามเมตร

อมตะฉางเหม่ยเข้าหามิงค์วัฒนะอย่างเงียบ ๆ และพูดต่อว่า: "ที่รัก มาหาพี่เร็ว ๆ พี่จะพาไปหาอะไรอร่อยๆกินที่ภูเขาหลงหู"

“มีอาหารอร่อยมากมายในภูเขาหลงหู”

“ฉันคิดว่านายต้องชอบแน่ๆ ”

อมตะฉางเหม่ยเข้าใกล้มิงค์วัฒนะมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เขาและมิงค์วัฒนะห่างกันเพียงครึ่งเมตร ทันใดนั้นอมตะฉางเหม่ยก็กระโจนไปตะครุบมิงค์วัฒนะ

มิงค์วัฒนะปรากฏตัวไกลสามเมตร ทำให้ทั้งสองมีระยะห่าง

“ไม่คิดว่า เจ้าเด็กน้อยค่อนข้างซน น่าเสียดายที่นายหนีไม่พ้นมือฉัน”

อมตะฉางเหม่ยหัวเราะเบา ๆ และรีบวิ่งไปจับมิงค์วัฒนะ

รวดเร็วมาก

พวกเขาไม่รู้เลยว่ามิงค์วัฒนะเคลื่อนไหวเร็วมาก มันกระโดดเพียงไม่กี่ก้าว นั่งบนสมุนไพร และกินเห็ดหลินจือต่อไป

ขณะนี้เห็ดหลินจือครึ่งหนึ่งอยู่ในท้องมันเป็นที่เรียบร้อย

อมตะฉางเหม่ยรู้สึกโกรธอยู่ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าเขาเข้าใจพลังที่แท้จริง แต่เขาไม่เร็วเท่ากับมิงค์วัฒนะ หากเขาพูดออกไปคงน่าอายน่าดู?

“มาดูซิว่านายจะเร็วแค่ไหนกัน”

อมตะฉางเหม่ยรีบวิ่งออกไปราวกับสายฟ้า

วินาทีต่อมา มิงค์วัฒนะก็หายไปต่อหน้าต่อตาเขา

จากนั้นทั้งสองก็ไล่ล่ากันในทุ่งสมุนไพร

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง อมตะฉางเหม่ยก็เหนื่อยล้ามากจนเหงื่อออก และไม่อาจจับมิงค์วัฒนะได้

มิงค์วัฒนะนั่งแทะเห็ดหลินจือพร้อมกับจ้องมองไปที่อมตะฉางเหม่ย ดวงตาเล็ก ๆ ที่สดใสของมันเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

“ให้ตายเถอะ สัตว์ร้ายตัวนี้เหมือนกับวิญญาณ จับมันยากมาก” อมตะฉางเหม่ยนั่งลงบนพื้นและสาปแช่งด้วยความโกรธ

“ฉันลองดูซักตั้ง” เยี่ยชิวพูดทันที

“ไม่ต้องลองหรอก แกจับมันไม่ได้หรอก” อมตะฉางเหม่ยกล่าว

“ถ้าฉันจับได้หล่ะ？”