วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 609

เยี่ยชิวและคนอื่น ๆ กลับไปที่เมืองหลิงซาน

ก่อนกลับพวกเขารับประทานอาหารร่วมกัน

จากนั้นอมตะฉางเหม่ยก็พาสุ่ยเซิงกลับไปที่ภูเขาหลงหู

เมื่อถึงเวลาที่ต้องลาจาก

อมตะฉางเหม่ยพูดกับเยี่ยชิว: "หากมีเวลา ไปที่ภูเขาหลงหู ฉันจะพาแกเล่นอะไรสนุกๆ"

“ได้” เยี่ยชิวเห็นด้วย

อมตะฉางเหม่ยกล่าวอีกครั้ง: "จงใช้เวลาพัฒนาการฝึกฝน ฉันมีลางสังหรณ์ว่าสัตว์ประหลาดในเมืองต้องห้ามจะถูกปล่อยออกมาในไม่ช้า"

"วางใจได้"

สัตว์ประหลาดในเมืองต้องห้ามเป็นเหมือนก้อนหินขนาดใหญ่ที่กดทับหัวใจของเยี่ยชิว ทำให้เกิดความกดดันอย่างมาก

อมตะฉางเหม่ยเหลือบมองมิงค์วัฒนะที่อยู่บนไหล่ของเยี่ยชิวแล้วพูดว่า "ฉันอิจฉาแกจริงๆ"

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "ช่วยไม่ได้ ฉันหล่อ และฉันโชคดี"

"ไปให้พ้น!"

อมตะฉางเหม่ยจ้องเยี่ยชิว แล้วเดินจากไป

“หมอเยี่ย หากมีเวลา ต้องมาหาเราที่ภูเขาหลงหูนะ” สุ่ยเซิงเหลือบมอง และเมื่อเห็นว่าอมตะฉางเหม่ยเดินออกไปแล้ว เขาจึงกระซิบว่า: "อาจารย์ซ่อนเหล้าไว้มากมาย ฉันรู้ว่าอยู่ที่ไหน เขาฝังไว้ ฉันจะขุดออกมาให้คุณดื่มเมื่อถึงเวลา”

“เอาล่ะ ถ้ามาที่เจียงโจวฉันจะพาไปคลับแห่งหนึ่ง” เยี่ยชิวกล่าว

“คลับ?” สุ่ยเซิงดูงงงวย: “สถานที่นั้นอยู่ที่ไหน?”

“ไม่รู้จักเหรอ?” เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและพูดว่า “ถามไอ้เฒ่านั่นสิ เขามักจะไปเป็นประจำ”

“ได้ งั้นฉันไปก่อน แล้วเจอกัน”

สุ่ยเซิงกวักมือเรียกอมตะฉางเหม่ย และถามว่า "อาจารย์ จะพาผมไปที่คลับตอนไหน หมอเยี่ยบอกว่าอาจารย์มักไปที่นั่นบ่อย "

ตุบ !

อมตะฉางเหม่ยเขวี้ยงเกาลัดใส่ศีรษะของสุ่ยเซิง และพูดอย่างโมโหว่า: "อย่าไปสนใจเรื่องไร้สาระของไอ้เด๋กฉันเปรต ฉันเป็นปรมาจารย์แห่งภูเขาหลงหู จะไปสถานที่สกปรกเหล่านั้นได้อย่างไร?"

สุ่ยเซิงยิ่งสงสัยเกี่ยวกับคลับที่เยี่ยชิวพูดถึงมากขึ้นไปอีก

หลังจากสังเกตอมตะฉางเหม่ยแล้ว สุ่ยเซิงก็คิดในใจว่าลืมมันไปซะ ถ้าไม่บอก ผมจะไปหาหมอเยี่ยที่เจียงโจว และขอให้เขาพาผมที่คลับ

ทันทีที่อมตะฉางเหม่ยเห็นแววตาของสุ่ยเซิง เขาก็รู้ว่าเด็กคนนี้คิดอะไร และแอบคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ

สุ่ยเซิงอยู่ในช่วงวัยรุ่นและมีผิวพรรณที่ดี ถ้าเขาไปคลับ ผู้หญิงในหอจะต้องกินเขาแน่ๆ ?

ไม่ เราต้องอย่าปล่อยให้เด็กคนนี้ลงจากภูเขา

“สุ่ยเซิง แกอายุน้อยกว่าเยี่ยชิวเพียงไม่กี่ปี แต่แกมีความสามารถไม่ถึงครึ่งของเขาด้วยซ้ำ”

“หลังจากกลับมาที่ภูเขาครั้งนี้ แกจะต้องฝึกฝนอย่างหนัก”

“ถ้าแกไม่สามารถเรียนรู้คาถาจินกวงได้ แกจะไม่ได้รับอนุญาตให้ลงภูเขาลูกนี้”

ทันใดนั้นสีหน้าของสุ่ยเซิงก็ขมขื่นยิ่งกว่ามะระ

หลังจากที่อมตะฉางเหม่ยและสุ่ยเซิงจากไปแล้ว เยี่ยชิวก็ออกจากหลิงซาน

ระหว่างทาง

เยี่ยชิวนอนพักครู่หนึ่ง

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ตั้งแต่ถึงภูเขาแสนลูก เขาอยู่ในสภาวะตึงเครียด และไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

ไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงเวลาที่เขาต้องขึ้นเครื่องบินกลับไปเจียงโจว

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่ซักพักก็มีเสียงดังเข้ามาในหู ตามด้วยเสียงกรีดร้อง

ชน!

จู่ๆ เยี่ยชิวก็ลืมตาขึ้นและเห็นรถที่พวกเขานั่งก็ชนเข้ากับเนินเขาและหยุดลงในทันที

โชคดีผู้โดยสารในรถทุกคนปลอดภัย

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเงยหน้าขึ้นมอง เพียงเพื่อจะรู้ว่ารถที่ชนนั้นเป็นรถบรรทุกสีแดงขนาดใหญ่

ในเวลานี้ รถบรรทุกขนาดใหญ่ก็เหมือนวัวบ้า เบรกไม่อยู่ จากนั้นเสียงเบรกกะทันหัน และในที่สุดก็กลิ้งไปด้านข้างพร้อมกับเสียง "ปัง"

ด้วยสัญชาตญาณ เยี่ยชิวนึกคำสองคำขึ้นมาได้ในใจของเขา -