วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 614

พี่หลินสวมชุดสูทมืออาชีพสีขาว แต่งหน้าอย่างวิจิตร ผมของเธอร่วงหล่นบนไหล่ ดูน่าหลงใหล

ขณะที่เธอก้าวออกจากรถสปอร์ต เธอก็เห็นซุนเมิ่งเจี๋ยเดินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว

“เฮ้ ทำไมคุณยังไม่พักในช่วงดึกแบบนี้?” พี่หลินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ซุนเมิ่งเจี๋ยเหลือบมองพี่หลิน ความชื่นชมที่แทบจะมองไม่เห็นปรากฏอยู่ในดวงตา และพูดว่า “ผู้จัดการหลิน คุณหิวไหม? ฉันรู้จักร้านบาร์บีคิวดีๆ ไปกินข้าวกันเถอะ!”

“ได้สิ” พี่หลินเห็นด้วยอย่างเต็มใจ

“ผู้จัดการหลิน รอฉันสักครู่ ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“ตกลง”

ซุนเมิ่งเจี๋ยหันกลับไป กำลังจะเข้าไปในบ้าน เสียงของเยี่ยชิวดังมาจากชั้นสอง

“พี่หลิน!”

เมื่อได้ยินเสียงของเยี่ยชิว ทันใดนั้นพี่หลินก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักขณะที่เธอมองไปที่เยี่ยชิว จากนั้นเธอก็โยนกุญแจรถให้ซุนเมิ่งเจี๋ยแล้วพูดว่า “ไปกินบาร์บีคิวคนเดียวเถอะ!”

หลังจากพูดอย่างนั้น พี่หลินก็รีบวิ่งเข้าไปในวิลล่า

ซุนเมิ่งเจี๋ยยืนอยู่ที่นั่น ถือกุญแจรถตะลึงอยู่กับที่ เห็นพี่หลินขึ้นไปชั้นบน พร้อมกับเยี่ยชิวเข้าไปในห้อง เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“ไอ้สารเลว รอก่อนเอถะ ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะแย่ง พี่หลินกลับจากคุณ!”

……

ภายในห้อง

พี่หลินโอบแขนไว้รอบคอของเยี่ยชิวแล้วพูดว่า “คุณไม่ได้บอกฉันด้วยซ้ำว่าคุณจะกลับมา ฉันจะไปรับคุณ”

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า “อยากจะทำให้คุณประหลาดใจ ใครจะรู้ว่าคุณจะไม่อยู่บ้าน”

“ฉันอยู่ที่ทำงาน”

เยี่ยชิวเหลือบมองพี่หลิน และสังเกตเห็นว่าภายในเวลาเพียงไม่กี่วัน ใบหน้าของเธอก็ผอมลงอย่างเห็นได้ชัด

เยี่ยชิวกล่าวด้วยความกังวลว่า “พี่หลิน มีงานมากมายที่บริษัท คุณไม่จำเป็นต้องจัดการทุกอย่างเป็นการส่วนตัว บางสิ่งสามารถมอบหมายให้คนอื่นได้ ดูสิ ฉันไม่ได้เจอคุณมาสองสามวัน คุณก็ดูผอม”

“ถ้าไม่มีคุณ ฉันจะผอมไม่ได้เหรอ?”

พี่หลินขยิบตาให้เยี่ยชิวแล้วกระซิบข้างหู “ใบหน้าของฉันมันบางลงเท่านั้น ส่วนฉันที่เหลือกลับไม่เป็นเช่นนั้น”

“ฉันไม่เชื่อคุณ” เยี่ยชิวกล่าว “เว้นแต่คุณจะพิสูจน์ให้ฉันเห็น”

พี่หลินเข้าใจสิ่งที่เยี่ยชิวกำลังคิดโดยธรรมชาติ แทนที่จะเปิดเผยเขา เธอกลับเล่นตามพร้อมยิ้ม “เอาล่ะ ฉันจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเดี๋ยวนี้”

หลังจากพูดเช่นนั้น เธอก็ปล่อยมือที่คอของเยี่ยชิว ถอยหลังไปสองก้าว และค่อยๆ ถอดชุดสูทมืออาชีพออก จากนั้นจึงปลดกระดุมเสื้อของเธอจนกระทั่ง...…

เธอเปลือยเปล่าเลย!

ดวงตาของเยี่ยชิวเบิกกว้างทันที

“ตอนนี้คุณเชื่อฉันแล้วหรือยัง?” พี่หลินถามด้วยท่าทีเขินอาย ความงามของเธอช่างน่าหลงใหล

“เชื่อแล้ว พี่หลิน คุณผอมเมื่อแต่งตัว แต่ดูมีน้ำมีนวลเมื่อไม่ได้แต่งตัว” เยี่ยชิวกล่าว

“คุณชอบมันไหม?”

“ชอบ”

“ถ้าชอบแล้วจะรออะไรล่ะ ไม่อยากเหรอ?”

คำใบ้ที่โจ่งแจ้ง

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ หากผู้หญิงทุกคนมีความเข้าใจเช่นเดียวกับพี่หลิน การไล่ตามผู้หญิงจะง่ายกว่ามากสำหรับผู้ชาย

เยี่ยชิวเดินเข้ามาและวางมือบนไหล่ของพี่หลิน และพูดอย่างเสน่หาว่า “พี่หลิน ฉันคิดถึงคุณมาก”

“ฉันก็เหมือนกัน” พี่หลินหลับตาและยกคางขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเธอกำลังเสนอตัวเองให้ถูกพรากไป

เยี่ยชิวก้มศีรษะลงพร้อมที่จะจูบพี่หลิน ทันใดนั้นเสียงของ ซุนเมิ่งเจี๋ยก็ดังมาจากด้านนอกประตู

“ผู้จัดการหลิน ฉันทำกาแฟให้คุณแล้ว ให้ฉันเอาเข้าไปให้ไหม?”

เสียงนั้น ทำให้การกระทำของเยี่ยชิวหยุดลง