วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 615

หัวใจของเยี่ยชิวเต้นรัว

หากไท้เจี่ยนโทรมาตอนกลางดึก นั่นหมายความว่ามีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น

มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นนะ?

“พี่หลิน คุณอย่าขยับ ฉันจะรับสายนี้ก่อน สักพักเราจะมาต่อกัน” เยี่ยชิวพูดพร้อมกับกดปุ่มรับสาย “ไท้เจี่ยน คุณโทรหาฉันทำไม?”

ไท้เจี่ยนตรงประเด็น “เยี่ยชิว ฉันเพิ่งได้รับข่าวว่าปู่ของคุณอาการสาหัส”

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอกและถามว่า “คุณโทรหาฉันตอนกลางดึกเพื่อบอกฉันเรื่องนี้เหรอ?”

“จะเป็นอะไรอีกล่ะ?”

“ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ ฉันมีเรื่องต้องทำ ฉันขอวางสายก่อนนะ”

หลังจากวางสาย เขาก็ไม่สนใจเกี่ยวกับชีวิตหรือความตายของปู่เลย

เมื่อเยี่ยหวู่ซวงประสบอุบัติเหตุ เฉียนจิ้งหลานได้พาเยี่ยชิวซึ่งยังเป็นเด็กทารกอยู่ในขณะนั้น กลับไปหาตระกูลเฉียนในซูหาง แทนที่จะได้รับการดูแล พวกเขาถูกไล่ออกจากตระกูล

เป็นเวลากว่ายี่สิบปี ที่ตระกูลเฉียนไม่ได้แสดงความห่วงใยต่อทั้งสอง พวกเขาไม่สนใจความเป็นอยู่ที่ดีของทั้งสอง

แล้วเยี่ยชิวจะสนใจชีวิตหรือความตายของปู่ของเขาได้อย่างไร?

เมื่อพี่หลินเห็นเยี่ยชิววางสายโทรศัพท์ สีหน้าของเธอก็เข้มขรึม เธอถามว่า “ไท้เจี่ยนต้องการอะไร?”

“ไม่มีอะไร” เยี่ยชิวตอบ ไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้

พี่หลินเป็นผู้หญิงที่ฉลาด เมื่อเห็นว่าเยี่ยชิวไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ เธอจึงไม่กดดันต่อไป แต่เธอกลับแสดงความห่วงใยต่อ เยี่ยชิว ผ่านการกระทำของเธอ

ในไม่ช้า เยี่ยชิวก็ยอมจำนนต่อเสน่ห์

เสียงอันไพเราะเล็ดลอดออกมาจากห้องอีกครั้งและต่อเนื่องไปจนถึงตีสาม

วันถัดไป

เมื่อเยี่ยชิวตื่นขึ้นมาและเห็นว่าพี่หลินยังคงหลับอยู่ เขาก็แต่งตัวอย่างเงียบๆ และออกจากห้องไป

ขณะที่เขาลงบันได เขาเห็นชามบะหมี่รสมะเขือเทศที่กำลังนึ่งอยู่บนโต๊ะรับประทานอาหาร

ด้านบนของบะหมี่รสมะเขือเทศมีไข่ดาวรูปหัวใจ โรยด้วยต้นหอมสีเขียวสด ซึ่งเป็นส่วนผสมที่ลงตัวของสีและกลิ่นหอม

เยี่ยชิวไม่ลังเลและหยิบชามบะหมี่ขึ้นมากิน

ทันใดนั้น ซุนเมิ่งเจี๋ยก็ออกมาจากห้องครัวและเห็นเยี่ยชิวกำลังกินบะหมี่ เปลวไฟแห่งความโกรธจุดประกายในดวงตาของเธอ “ใครบอกให้คุณกิน?”

ซุนเมิ่งเจี๋ยโกรธจัด

“ฉันเห็นชามบะหมี่นี้วางอยู่ที่นี่โดยไม่มีใครแตะต้อง จะทิ้งมันไปคงเสียเปล่า ดังนั้นฉันจึงกินมัน” เยี่ยชิวไม่สนใจความโกรธของซุนเมิ่งเจี๋ย และถามว่า “นี่คือชามบะหมี่ของคุณหรือเปล่า?”

“นี่คืออาหารเช้าที่ฉันทำให้กับผู้จัดการหลินด้วยมือของฉันเอง” เสียงของซุนเมิ่งเจี๋ยดังเข้ามาใกล้พร้อมกับคำราม

โกรธมาก!

ปกติเธอไม่ได้ทำอาหาร แต่เพื่อที่จะทำบะหมี่ชามนี้ เธอซื้อหนังสือสูตรอาหารและศึกษามันอยู่หลายวันก่อนที่จะลองทำในที่สุด

ใครจะรู้ว่าทันทีที่เธอทำเสร็จแล้ว เยี่ยชิวก็กินมัน

“เป็นเรื่องดีที่ฉันกินบะหมี่ชามนี้ ถ้าฉันมอบให้พี่หลิน เธอคงจะดุคุณไปแล้ว” เยี่ยชิวกล่าว “บะหมี่ชามนี้ รสชาติแย่นิดหน่อย”

“บะหมี่สุกเกินไป น้ำซุปมะเขือเทศเข้มข้นเกินไป ใส่เกลือมากเกินไป เค็มมาก…...”

“คุณรู้ไหมว่า ถ้าใส่เกลือมากเกินไป คุณจะแก้ไขได้อย่างไร?”

วันนี้ซุนเมิ่งเจี๋ยกำลังทำอาหารเป็นครั้งแรกและไม่มีความรู้เกี่ยวกับเทคนิคการทำอาหาร เธอระงับความโกรธแล้วถามเยี่ยชิวว่า “แก้ไขได้อย่างไร?”

“มันง่ายมาก แค่เติมน้ำลงไป”

“ตราบใดที่ยังมีน้ำมากขึ้น รสเค็มก็จะจางลง”

“คุณเห็นไหมว่า ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนในชีวิต คุณต้องการน้ำเสมอ ดังนั้นดอกกุหลาบจึงต้องมีน้ำเพื่อการเจริญเติบโต”

คำพูดของเยี่ยชิวมีความหมาย

ซุนเมิ่งเจี๋ยเลิกคิ้วของเธอ “คุณหมายความว่าอย่างไร?”