วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 62

“แค่กๆ”

และในเวลานี้ จู่ๆด้านหลังเซียวชิงตี้ก็มีเสียงไอเบาๆดังขึ้น

เสียงนั้นเบามาก

แต่ภายในโถงงานเลี้ยงที่เงียบเชียบนี้ ทำให้ได้ยินอย่างชัดเจน

เซียวชิงตี้หันกลับไป รูม่านตาหดเล็กลง

เพราะเยี่ยชิวที่เดิมทีควรถูกเขาจัดการจนตายไปแล้ว เวลานี้กลับค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น

นี่

เป็นไปได้ยังไง!

สถานที่เสียงดังอื้ออึง

“ไม่ตาย! หมอนั่นไม่ตาย!”

“ถูกคุณชายเซียวอัดไปสามหมัด กลับไม่ตาย ไม่อยากจะเชื่อเลย!”

“ไม่ตายจริงด้วย แข็งแกร่งจริงๆเด็กคนนี้!”

หลินจิงจื้อนิ่งอึ้งไป ต่อมาสายตาก็เปล่งประกายขึ้น มือทั้งสองกำที่จับไว้แน่น ในใจคิดว่า เยี่ยชิว นายต้องอดทนไว้นะ!

สีหน้าของไป๋ปิงนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ：“เขาไม่ตาย เขาไม่ตาย!”

ส่วนราชามังกรกับจ้าวอวิ๋น ทั้งสองสบตากัน ต่างก็เห็นความตกใจในแววตาอีกฝ่าย

พวกเขาเป็นคนที่ฝึกวิทยายุทธ์ แน่นอนว่าสามารถมองออก ก่อนหน้านี้เซียวชิงตี้ลงมือได้โหดเหี้ยมขนาดนั้น ต่อให้เป็นพวกเขา ก็คงต้านทั้งสามหมัดของเซียวชิงตี้ไม่ไหว

แต่คิดไม่ถึง ว่าเยี่ยชิวจะสามารถอดทนเอาไว้ได้

ไม่อยากจะเชื่อเลย!

“ธาตุแท้ของร่างกายเยี่ยชิวแข็งแกร่งเกินไปแล้ว ผมคงเทียบไม่ติด” จ้าวอวิ๋นพูดด้วยความตกตะลึง

“ฉันกล้าพนันเลย ถ้าเสี่ยวเยี่ยไม่ตาย ไม่เกินสิบปี เขาจะต้องเป็นผู้มีฝีมือทั้งทางด้านวิชาแพทย์และวิทยายุทธ์อย่างแน่นอน ถึงขั้นว่าอาจจะกลายเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของผู้ชนะเลิศโหวก็เป็นได้” ราชามังกรรีบกำชับจ้าวอวิ๋น：“รีบเร่งพรรคพวก ให้พวกเขารีบมาหน่อย แค่พวกเขามาถึง ต่อให้ต้องตายฉันก็จะต้องปกป้องเสี่ยวเยี่ยให้ได้”

“ครับ!”

จ้าวอวิ๋นรีบหยิบมือถือออกมา

เยี่ยชิวค่อยๆลุกขึ้นมา มุมปากมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

เมื่อครู่เขานึกว่าตัวเองจะต้องตายอย่างแน่นอน โดยเฉพาะหมัดสุดท้ายของเซียวชิงตี้ที่กระแทกมาที่ร่างกายเขา เขาสามารถรับรู้ได้ ว่ามีเลือดออกตรงอวัยวะภายใน

ในตอนที่ร่างกายล้มลงกับพื้นนั้น กระดูกสะบักได้หลุดออกไป

เยี่ยชิวก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่มาจากการสูญเสียอวัยวะไปกว่าครึ่ง

กระดูกสะบักที่แตกหัก ทว่าราวกับกำลังจะค่อยๆหายสนิท

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ในใจเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความสงสัย

ในตอนที่เขาลุกขึ้นนั้น ก็พบว่าทุกคนในโถงงานเลี้ยงล้วนแต่มองมาที่เขา

“แค่กๆ”

เยี่ยชิวไอออกมาสองครั้ง มองไปทางเซียวชิงตี้แล้วพูด：“เรื่องราวแย่ๆพวกนั้นที่นายอธิบายมันก็จริงอยู่นะ ถ้าหากในตระกูลมีพี่น้องสองคนล่ะก็ จะต้องมีคนหนึ่งเยี่ยมยอด และอีกคนเป็นขยะไร้ประโยชน์อย่างแน่นอน”

“ผู้ชนะเลิศโหวคือต้นแบบที่ฉันนับถือ ส่วนนาย”

เยี่ยชิวชี้ไปที่เซียวชิงตี้ ด่าอย่างไม่มีเยื่อใย：“ขยะ!”

“อย่าคิดว่ารอดกลับมาได้ แล้วจะมาหาเรื่องฉันยังไงก็ได้” เซียวชิงตี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“ฉันอยากจะตั้งตาดูสักหน่อย ว่านายจนทนฉันได้กี่สักกี่หมัด”

แต่ทว่า

ฉากที่จะปรากฏต่อไป ทำเอาคนในที่นี้ต่างก็ตกใจจนอึ้งไป

เห็นว่าเยี่ยชิวนั้นกำหมัด แล้วพุ่งไปยังเซียวชิงตี้ก่อน

“เชื่อเขาเลย หมอนี่ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง?”

ไม่มีใครคาดคิด ว่าเยี่ยชิวจะทำเช่นนี้

ความจริงแล้ว มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ บางครั้งทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องนี้มันไม่เป็นไปได้ แต่ก็ยังพุ่งเข้าไปสุดพลัง ถึงแม้ว่าจะพ่ายแพ้ แต่สุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรให้เสียดายที่ไม่ได้ลงมือทำ

เยี่ยชิวรู้ว่าตนเองนั้นฝีมือห่างกับเซียวชิงตี้คนละชั้น ก่อนที่จะได้รับการถ่ายทอดจากบรรพบุรุษตระกูลเยี่ย เขาก็เป็นแค่หมอตัวเล็กๆคนหนึ่ง ไม่เคยได้สัมผัสวิทยายุทธ์อะไรมาก่อน เป็นคนไร้ประโยชน์คนหนึ่งก็เท่านั้น

ส่วนพี่ชายของเซียวชิงตี้คือผู้ชนะเลิศโหวที่มีชื่อเสียงไปทั่ว ไม่เพียงมีแต่มีอำนาจอิทธิพล แถมยังเป็นผู้มีฝีมืออันดับที่หนึ่งของสำนักเสืออีกด้วย มีพี่ชายแบบนี้คอยชี้แนะ คงยากที่เซียวชิงตี้จะไม่อยากเป็นผู้มีฝีมือ

ในขณะเดียวกันเยี่ยชิวก็ยังเข้าใจอีกว่า พอเห็นตนเองไม่ตายนั้น เซียวชิงตี้คงจะประหลาดใจอย่างมาก และก็โมโหมากเช่นกัน กระบวนท่าที่จะเอามาต่อกรกับเขาอีกครั้งนั้นจะต้องเป็นท่าสังหารอย่างแน่นอน