วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 625

เฉียนปั๋วเหวินและเฉียนเว่ยตงตกตะลึง

หมอเทวดาอยู่ไกลสุดขอบฟ้า ใกล้อยู่แค่ตา?

ใครกัน?

ทั้งสองกวาดสายตาจากทุกคนมองไปรอบๆ และก็มาหยุดที่เยี่ยชิว แต่ว่าพวกเขาก็หยุดอยู่เพียงไม่กี่วินาที ก็เคลื่อนสายตาไปต่อ

เขาจะเป็นหมอเทวดาในวัยเพียงยี่สิบได้อย่างไรกัน?

เฉียนปั๋วเหวินพูดอย่างร้อนรน "ผู้อาวุโสจาง คุณหยุดเล่นปริศนากับพวกเราได้แล้ว ตกลงหมอเทวดาอยู่ที่ไหนกันแน่?"

“ใช่ ทำไมผมไม่เห็น?” เฉียนเว่ยตงถามเช่นกัน

จางจิ่วหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณสองคน ทำไมในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้คุณถึงเลอะเลือนแบบนี้ หมอเทวดาก็คือหลานชายของพวกคุณไงล่ะ!"

อะไรนะ?

เฉียนปั๋วเหวินและเฉียนเว่ยตงตกตะลึง

เยี่ยชิวเป็นหมอเทวดางั้นเหรอ?

จะเป็นไปได้ยังไง!

ไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้น เพราะเฉาชุนเหมย, เฉียนหรงและคนอื่นๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน เมื่อสักครู่พวกเขายังดูถูกเหยียดหยามเยี่ยชิวอยู่เลย

“ผู้อาวุโสจาง คุณกำลังล้อเล่นกับฉันเหรอคะ? เยี่ยชิวมันก็แค่ลูกชู้ แล้วจะเป็นหมอเทวดาได้ยังไง?”

ทันทีที่เฉียนหรงพูดแบบนี้ เฉียนปั๋วเหวินก็โกรธและดุว่า "หรงเอ๋อร์ อย่าพูดเรื่องซี้ซั้ว"

“ฉันพูดซี้ซั้วอะไรกัน มันเป็นลูกชู้จริงๆ”

เฉียนหรงพูดกับจางจิ่วหลิงอีกว่า "ผู้อาวุโสจาง คุณเบิกตามองดูใกล้ๆ คนอย่างมันจะเป็นหมอเทวดาได้อย่างไรกัน"

สีหน้าของจางจิ่วหลิงเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "คุณคิดว่าฉันแก่เกินไปและสายตาของฉันก็มัวงั้นเหรอ?"

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ……”

"แล้วคุณหมายถึงอะไร?"

“ฉันแค่คิดว่าเขาเพิ่งจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหมอประจำ แล้วจะเป็นหมอเทวดาได้อย่างไร…ฉันเข้าใจแล้ว!”

ทันใดนั้น เฉียนหรงก็จำอะไรบางอย่างได้ เขาชี้ไปที่เยี่ยชิวและด่าทอว่า "คนอย่างแก ชอบทำตัวเป็นหมาป่าอวดหางให้คนมาสนใจ"

“แกคงใช้วิธีอะไรบางอย่างหลอกผู้อาวุโสจาง และทำให้เขาเข้าใจผิดว่าแกเป็นหมอเทวดาแน่”

“ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ 555... แกโดนฉันเปิดโปงไปแล้วล่ะสิ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแกจะเล่นลิ้นยังไงอีก”

เยี่ยชิวมองไปที่เฉียนหรงอย่างสมเพชและพูดด้วยรอยยิ้ม "สมองนั้นเป็นสิ่งที่ดี แต่น่าเสียดายที่คุณไม่มี"

“แกกล้าด่าฉันงั้นเหรอ?”

เฉียนหรงพูดด้วยความโกรธจัด "ดูเหมือนว่าแกจะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ฉันจะบอกแกให้นะ ที่นี่คือบ้านของฉัน"

“ใครก็ได้เข้ามาพาไอ้สวะออกไปจากบ้านฉันที”

"ไร้สาระ!" เฉียนปั๋วเหวินตะโกน ไม่ว่าเยี่ยชิวจะเป็นหมอเทวดาที่จางจิ่วหลิงพูดหรือไม่ก็ตาม แต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยให้เฉียนหรงไล่เยี่ยชิวออกไป

เพราะเยี่ยชิวเป็นลูกชายของเฉียนจิ้งหลาน และเป็นหลานชายของเขา!

เฉียนปั๋วเหวินพูดอย่างไม่พอใจ "หรงเอ๋อร์ อย่าก่อเรื่อง เยี่ยชิวเป็นลูกพี่ลูกน้องของแก แกควรให้ความเคารพเวลาพูดกับเขา"

เฉียนหรงโกรธเล็กน้อย "คุณพ่อ ทำไมยังปกป้องไอ้สารเลวนี่อีก..."

"พอได้แล้ว!"

เฉียนปั๋วเหวินโกรธจัดและชี้ไปที่เฉาชุนเหมย จากนั้นพูดว่า "ตกลงคุณสอนลูกสาวของคุณอย่างไรกันแน่?"

ใครจะไปรู้ นอกจากเฉาชุนเหมยจะไม่ตำหนิเฉียนหรงแล้ว กลับพูดว่า

“ฉันคิดว่าสิ่งที่หรงเอ๋อพูดนั้นถูกต้องทุกอย่าง เมื่อ 20 ปีก่อน ตอนที่คุณพ่อไล่เฉียนจิ้งหลานออกจากบ้าน ก็บอกว่าเธอพาลูกชู้ออกไปด้วยไม่ใช่เหรอ?”

“ถ้าคิดว่าประโยคนี้ผิดก็ไปถามกับคุณพ่อสิ จะมาตะโกนโวยวายอะไรที่นี่?”

“อีกอย่าง ตอนที่เราไปเจียงโจว ไอ้สารเลวคนนี้ก็ยอมรับเอง เขาเพิ่งจะเป็นหมอประจำ คุณคิดว่าเขาจะเป็นหมอเทวดาได้งั้นเหรอ?”

“บางทีการเจอหน้าครั้งนี้ อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้!”

“ในเมื่อผู้อาวุโสจางบอกว่าแกเป็นหมอเทวดา ถ้าแบบนั้นแสดงว่าแกต้องมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมแน่ๆ ถ้ายังมีโอกาสที่อาการของคุณพ่อหายขาดได้ แกก็ช่วยฉันที จะพูดก็พูดเขาก็คือตา…”

"คุณลุงครับ!" เยี่ยชิวขัดจังหวะเฉียนปั๋วเหวินแล้วพูดว่า "ผมเข้าใจทุกสิ่งที่คุณลุงพูด ตอนแรกผมก็ต้องการจะเข้าไปรักษาคุณปู่ แต่มีบางคนไม่อยากให้ผมเข้าไป แล้วจะให้ผมควรทำอย่างไรครับ?"

จูเสวี่ยเหมียวที่ยืนดูการแสดงอยู่กลัวว่าเหตุการณ์จะไม่ใหญ่พอ เธอจึงพูดว่า "พี่ใหญ่คะ เรื่องนี้ฉันไม่ตำหนิเยี่ยชิวและจิ้งหลานจริงๆ"

“จิ้งหลานต้องการเข้าไปเยี่ยมคุณพ่อ เยี่ยชิวเองก็บอกว่าเขาต้องการรักษาอาการป่วยของคุณพ่อ แต่พี่สะใภ้กับหรงเอ๋อร์พยายามกีดกันพวกเขาทุกวิถีทาง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมให้พวกเขาเข้าไป”

“แถมยังบอกอีกว่าพี่สะใภ้กับเยี่ยชิวแต่งตัวซอมซ่อเกินไป ทำให้พวกเขาอับอาย และก็ยังบอกอีกว่าตระกูลเฉียนของเรานั้นเป็นตระกูลผู้ดี ไม่ยินดีต้อนรับเยี่ยชิว ให้พวกเขาสองแม่ลูกไสหัวไป"

“พอฉันได้ยินก็โกรธมาก”

เฉาชุนเหมยดุด้วยความโกรธ "จูเสวี่ยเหมียวหยุดสร้างปัญหาที่นี่ได้แล้ว ถ้าไม่พูดก็ไม่ใครหาว่าเธอเป็นใบ้หรอก"

จูเสวี่ยเหมียวพูดด้วยรอยยิ้ม "พี่สะใภ้ พี่กล้าพูดไหมว่าสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้พี่ไม่ได้พูดมาก่อน?"

"เธอ--"

สีหน้าของเฉียนปั๋วเหวินแย่มาก เขาตวาดใส่เฉาชุนเหมยและเฉียนหรงว่า "ยังไม่รีบขอโทษจิ้งหลานกับเยี่ยชิวอีก"

เฉาชุนเหมยและเฉียนหรงหันหน้าหนีราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ยิน

"พวกเธอทั้งสองคน ทำฉันโมโหแทบบ้า" เฉียนปั๋วเหวินระงับความโกรธของเขาและพูดกับเยี่ยชิวว่า "เยี่ยชิวฉันขอโทษ ลุงขอโทษกับแกด้วย"

“คุณลุงครับ นี่มันไม่ใช่ความผิดของลุง ทำไมถึงต้องขอโทษผมด้วย”

เฉียนปั๋วเหวินพูดอย่างช่วยไม่ได้ "ฉันควบคุมชุนเหมยและหรงเอ๋อร์ไม่ได้ ... "

“คุณลุง ในเมื่อคุณลุงไม่สามารถควบคุมภรรยาและลูกสาวได้ ถ้าแบบนั้นให้ผมช่วยสอนให้แล้วกันครับ!”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็พุ่งตัวไปยืนตรงหน้าเฉียนหรงทันที จากนั้นก็ตบหน้าเฉียนหรงไปสามครั้งติด

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!