วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 625

เฉียนปั๋วเหวินและเฉียนเว่ยตงตกตะลึง

หมอเทวดาอยู่ไกลสุดขอบฟ้า ใกล้อยู่แค่ตา?

ใครกัน?

ทั้งสองกวาดสายตาจากทุกคนมองไปรอบๆ และก็มาหยุดที่เยี่ยชิว แต่ว่าพวกเขาก็หยุดอยู่เพียงไม่กี่วินาที ก็เคลื่อนสายตาไปต่อ

เขาจะเป็นหมอเทวดาในวัยเพียงยี่สิบได้อย่างไรกัน?

เฉียนปั๋วเหวินพูดอย่างร้อนรน "ผู้อาวุโสจาง คุณหยุดเล่นปริศนากับพวกเราได้แล้ว ตกลงหมอเทวดาอยู่ที่ไหนกันแน่?"

“ใช่ ทำไมผมไม่เห็น?” เฉียนเว่ยตงถามเช่นกัน

จางจิ่วหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณสองคน ทำไมในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้คุณถึงเลอะเลือนแบบนี้ หมอเทวดาก็คือหลานชายของพวกคุณไงล่ะ!"

อะไรนะ?

เฉียนปั๋วเหวินและเฉียนเว่ยตงตกตะลึง

เยี่ยชิวเป็นหมอเทวดางั้นเหรอ?

จะเป็นไปได้ยังไง!

ไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้น เพราะเฉาชุนเหมย, เฉียนหรงและคนอื่นๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน เมื่อสักครู่พวกเขายังดูถูกเหยียดหยามเยี่ยชิวอยู่เลย

“ผู้อาวุโสจาง คุณกำลังล้อเล่นกับฉันเหรอคะ? เยี่ยชิวมันก็แค่ลูกชู้ แล้วจะเป็นหมอเทวดาได้ยังไง?”

ทันทีที่เฉียนหรงพูดแบบนี้ เฉียนปั๋วเหวินก็โกรธและดุว่า "หรงเอ๋อร์ อย่าพูดเรื่องซี้ซั้ว"

“ฉันพูดซี้ซั้วอะไรกัน มันเป็นลูกชู้จริงๆ”

เฉียนหรงพูดกับจางจิ่วหลิงอีกว่า "ผู้อาวุโสจาง คุณเบิกตามองดูใกล้ๆ คนอย่างมันจะเป็นหมอเทวดาได้อย่างไรกัน"

สีหน้าของจางจิ่วหลิงเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "คุณคิดว่าฉันแก่เกินไปและสายตาของฉันก็มัวงั้นเหรอ?"

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ……”

"แล้วคุณหมายถึงอะไร?"

“ฉันแค่คิดว่าเขาเพิ่งจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหมอประจำ แล้วจะเป็นหมอเทวดาได้อย่างไร…ฉันเข้าใจแล้ว!”

ทันใดนั้น เฉียนหรงก็จำอะไรบางอย่างได้ เขาชี้ไปที่เยี่ยชิวและด่าทอว่า "คนอย่างแก ชอบทำตัวเป็นหมาป่าอวดหางให้คนมาสนใจ"

“แกคงใช้วิธีอะไรบางอย่างหลอกผู้อาวุโสจาง และทำให้เขาเข้าใจผิดว่าแกเป็นหมอเทวดาแน่”

“ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ 555... แกโดนฉันเปิดโปงไปแล้วล่ะสิ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแกจะเล่นลิ้นยังไงอีก”

เยี่ยชิวมองไปที่เฉียนหรงอย่างสมเพชและพูดด้วยรอยยิ้ม "สมองนั้นเป็นสิ่งที่ดี แต่น่าเสียดายที่คุณไม่มี"

“แกกล้าด่าฉันงั้นเหรอ?”

เฉียนหรงพูดด้วยความโกรธจัด "ดูเหมือนว่าแกจะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ฉันจะบอกแกให้นะ ที่นี่คือบ้านของฉัน"

“ใครก็ได้เข้ามาพาไอ้สวะออกไปจากบ้านฉันที”

"ไร้สาระ!" เฉียนปั๋วเหวินตะโกน ไม่ว่าเยี่ยชิวจะเป็นหมอเทวดาที่จางจิ่วหลิงพูดหรือไม่ก็ตาม แต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยให้เฉียนหรงไล่เยี่ยชิวออกไป

เพราะเยี่ยชิวเป็นลูกชายของเฉียนจิ้งหลาน และเป็นหลานชายของเขา!

เฉียนปั๋วเหวินพูดอย่างไม่พอใจ "หรงเอ๋อร์ อย่าก่อเรื่อง เยี่ยชิวเป็นลูกพี่ลูกน้องของแก แกควรให้ความเคารพเวลาพูดกับเขา"

เฉียนหรงโกรธเล็กน้อย "คุณพ่อ ทำไมยังปกป้องไอ้สารเลวนี่อีก..."

"พอได้แล้ว!"

เฉียนปั๋วเหวินโกรธจัดและชี้ไปที่เฉาชุนเหมย จากนั้นพูดว่า "ตกลงคุณสอนลูกสาวของคุณอย่างไรกันแน่?"

ใครจะไปรู้ นอกจากเฉาชุนเหมยจะไม่ตำหนิเฉียนหรงแล้ว กลับพูดว่า

“ฉันคิดว่าสิ่งที่หรงเอ๋อพูดนั้นถูกต้องทุกอย่าง เมื่อ 20 ปีก่อน ตอนที่คุณพ่อไล่เฉียนจิ้งหลานออกจากบ้าน ก็บอกว่าเธอพาลูกชู้ออกไปด้วยไม่ใช่เหรอ?”

“ถ้าคิดว่าประโยคนี้ผิดก็ไปถามกับคุณพ่อสิ จะมาตะโกนโวยวายอะไรที่นี่?”

“อีกอย่าง ตอนที่เราไปเจียงโจว ไอ้สารเลวคนนี้ก็ยอมรับเอง เขาเพิ่งจะเป็นหมอประจำ คุณคิดว่าเขาจะเป็นหมอเทวดาได้งั้นเหรอ?”