วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 626

เสียงตบดังก้องไปทั่วบริเวณ

เฉียนหรงโดนตบจนตะลึงค้าง

คนอื่นๆ ต่างก็ตกใจเช่นกัน

ไม่มีใครคาดคิดว่าคนที่ใบหน้ายิ้มแย้มตลอดอย่างเยี่ยชิว เวลาลงมือจะทำได้เด็ดขาดขนาดนี้

แต่สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดต่อจากนั้นก็คือหลังจากที่เยี่ยชิวตบเฉียนหรงสามครั้งติด เขาก็ไปปรากฏตัวด้านหน้าของเฉาชุนเหมยอย่างรวดเร็ว และตบเธออีกสามครั้ง

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

ชั่วพริบตาเดียว ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเฉาชุนเหมยก็บวมขึ้น

เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชา "ผมเป็นคนใจแคบมาก ดูถูกผมผมไม่ว่า แต่ดูถูกแม่ผมไม่ได้"

“ไอ้สารเลว แกกล้าตบฉันงั้นเหรอ แกเจอฉันแน่!” เฉาชุนเหมยรีบพุ่งตัวไปหาเยี่ยชิว

เยี่ยชิวขยับตัวไปด้านข้าง ปล่อยให้เฉาชุนเหมยตบอากาศ จากนั้นก็กระซิบข้างหูของเฉาชุนเหมย "ถ้าคุณไม่ต้องการให้ผมเอาเรื่องหนังสือสัญญาออกมาบอกให้ทุกคนรู้ ผมว่าคุณน่าจะสงบลงหน่อยดีกว่า"

ทันใดนั้น ร่างกายของเฉาชุนเหมยก็แข็งทื่อราวกับว่าโดนฝังเข็ม

ผ่านไปพักหนึ่งเฉียนหรงถึงได้สติกลับมา และตะโกนใส่เยี่ยชิว "ไอ้เลว ฉันจะฆ่าแก..."

"หยุด!"

เฉียนตัวตัวรีบวิ่งออกจากความมืดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยืนบังอยู่ตรงหน้าเยี่ยชิวชี้จากนั้นก็ชี้นิ้วไปที่เฉียนหรงแล้วตวาดลั่นว่า "กล้าดูหมิ่นลูกพี่ลูกน้องของฉัน อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

“ เฉียนตัวตัวนี่นายยอมรับไอ้สารเลวนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของนายงั้นเหรอ สมองกระทบกระเทือนอะไรหรือเปล่า? รีบหลบไปเดี๋ยวนี้!”

“เฉียนหรง ฉันขอบอกเธอให้นะว่า ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ตรงนี้ เธอจะไม่มีวันทำร้ายลูกพี่ลูกน้องของฉันได้อีก เว้นแต่จะข้ามศพของฉันไป”

เฉียนตัวตัวเป็นคนชอบธรรมและมุ่งมั่นที่จะปกป้องเยี่ยชิวจนถึงที่สุด

"ในที่สุดตัวตัวก็โตแล้ว" เฉียนเว่ยตงรู้สึกซาบซึ้งใจ

แต่เขาไม่รู้ว่าที่เฉียนตัวตัวทำแบบนี้เพราะเขาได้เห็นฝีมือของเยี่ยชิวในปักกิ่งแล้ว

ถ้าเยี่ยชิวกลายเป็นคนโหดร้ายแล้ว น่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจ

เฉียนตัวตัวอดไม่ได้ที่จะก่นด่าเฉาชุนเหมยและเฉียนหรงในใจ พวกเขากล้ารุกรานปีศาจตัวนี้ ไม่รู้จักความเป็นความตายจริงๆ

“เฉียนตัวตัว สรุปนายจะหลบหรือไม่หลบ?”

“ฉันจะนับถึงสาม ถ้านายไม่หลีกทาง ฉันก็จะจัดการนายด้วย”

"หนึ่ง สอง สาม!"

เฉียนหรงผลักเฉียนตัวตัว จากนั้นก็เดินอ้อมไปหาเยี่ยชิว เธอพยายามเตะเยี่ยชิวจากด้านข้าง

“หรงเอ๋อร์หยุด!”

เฉาชุนเหมยรีบหยุดเฉียนหรง จากนั้นก็พูดว่า "ลูกจะทำตัวแบบนี้ในที่สาธารณะได้อย่างไร?"

เฉียนหรงคิดไม่ถึงว่าเฉาชุนเหมยจะตำหนิเธอ เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "คุณแม่ถูกไอ้ชั่วนี่ตบจนสมองเลอะเลือนแล้วเหรอคะ..."

เพี๊ยะ!

เฉาชุนเหมยตบหน้าเฉียนหรงอย่างแรง "ระวังคำพูดจากปากแกด้วย"

“เยี่ยชิวเป็นลูกพี่ลูกน้องของลูก ไม่ใช่ลูกชู้ที่ไหน”

“ถ้ายังกล้าพูดจาหยาบคายอีก ระวังแม่จะตบลูกอีก”

เฉียนหรงปิดหน้าของเธอและมองที่เฉาชุนเหมยอย่างไม่อยากจะเชื่อ

สีหน้าขอวคนอื่นๆ ก็ตกใจเช่นกัน

ทั้งๆ ที่เฉาชุนเหมยและเฉียนหรงอยู่ในทีมเดียวกัน แล้วทำไมหลังจากที่โดนเยี่ยชิวตบ เฉาชุนเหมยก็เริ่มปกป้องเยี่ยชิว?

เป็นไปได้ไหมว่าเขากลัวที่จะถูกเยี่ยชิวตบอีก?

หลังจากที่เฉียนหรงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตะโกนใส่เฉาชุนเหมย "คุณแม่ มันตบลูกแท้ๆ ทำไมคุณแม่ยังช่วยมันพูด หนูยังเป็นลูกสาวของคุณแม่อยู่หรือเปล่า?"

“ก็เพราะแกเป็นลูกสาวฉัน ฉันจึงต้องสอนแกไง”