วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 629

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจมาก

ทำไมผู้อาวุโสเฉียนถึงถูกสาป?

ผู้อาวุโสเฉียนเป็นนักวิชาการที่มีชื่อเสียง และตามสามัญสำนึกแล้ว เขาไม่ควรจะมีศัตรูใดๆ ใครบ้างที่ต้องการทำร้ายชีวิตของเขา?

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้อาวุโสเฉียนก็เข้าสู่วัยชราแล้ว แม้ไม่ถูกสาป เขาก็คงอยู่ได้ไม่นานอีกต่อไป ทำไมต้องถูกสาป?

เยี่ยชิวตรวจสอบร่างกายของผู้อาวุโสเฉียนอย่างระมัดระวังอีกครั้ง และหลังจากนั้นไม่กี่นาที เขาก็ถอนสายตาออกไป

“เสี่ยวเยี่ย คุณพบอะไรไหม?” จางจิ่วหลิงถาม

เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อย

หลี่ชุนเฟิงและเนี่ยเสวียเลี่ยงตกตะลึง เด็กคนนี้พบสาเหตุหรือไม่?

“ฉันรู้ ตราบใดที่คุณเคลื่อนไหว คุณจะพบบางสิ่งบางอย่างอย่างแน่นอน” จางจิ่วหลิงกล่าว “สาเหตุของอาการป่วยของผู้อาวุโสเฉียนคืออะไร?”

เฉียนจิ้งหลานอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เสี่ยวชิว ปู่ป่วยแบบไหน?”

เยี่ยชิวตอบว่า “ปู่ไม่ป่วยไ

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ทุกคนก็ตกตะลึง

เฉียนปั๋วเหวินและเฉียนเว่ยตงมีข้อสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของ เยี่ยชิว ในฐานะหมอเทพแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว ใจของพวกเขาก็จมดิ่งลงไปอีก

ดูเหมือนว่า ทักษะทางการแพทย์ของหลานชายจะไม่ยอดเยี่ยมเท่าที่จางจิ่วหลิงกล่าว

เฉียนเว่ยตงกล่าวว่า “เป็นไปได้อย่างไรที่คุณพ่ออยู่ในสภาพเช่นนี้และไม่ป่วย?”

เฉียนปั๋วเหวินตามมาว่า “เยี่ยชิว ทำไมคุณไม่ลองดูดีๆ อีกครั้งล่ะ?”

“ไม่จำเป็นต้องดูอีกครั้ง ปู่ไม่ได้ป่วยจริงๆ” เยี่ยชิวกล่าว “เป็นเพราะเขาไม่ได้ป่วย สามผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ระดับชาติจึงหาสาเหตุไม่ได้”

เนี่ยเสวียเลี่ยงอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย “ถ้าเป็นเช่นนั้น อะไรคือสาเหตุที่ทำให้ผู้อาวุโสเฉียนเป็นแบบนี้?”

“คำสาป”

เยี่ยชิวพูดทั้งสองคำ

คำสาป?

สามผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ระดับชาติมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ

“คำสาป?” เฉียนเว่ยตงตกตะลึงไปชั่วขณะ “คำกล่าวอ้างนี้ไร้สาระเกินไป”

“ไม่ใช่แค่ไร้สาระเท่านั้น มันแค่...…”

เฉียนปั๋วเหวินต้องการบอกว่า เยี่ยชิวกำลังพูดเรื่องไร้สาระ แต่เมื่อเขาคิดว่าเยี่ยชิวเป็นหลานชายของเขา ดูเหมือนจะไม่เหมาะสมที่จะพูดเช่นนั้น เขาเปลี่ยนคำพูด “ความคิดเรื่องคำสาปเป็นสิ่งตกทอดจากสังคมศักดินาที่เชื่อโชคลาง แต่มันไม่มีอยู่จริง”

“คุณลุง ฉันรู้ว่าคุณอ่านหนังสือมาหลายเล่มแล้ว และได้ศึกษาในต่างประเทศเพื่อสนับสนุนวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ แต่การที่คุณไม่รู้อะไรบางอย่างไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีอยู่จริง”

“ฉันเป็นหมอและฉันต้องเข้มงวดในการรักษาอาการของผู้ป่วย ฉันไม่สามารถพูดโดยไม่มีหลักฐานได้ตลอดเวลา”

“ยิ่งกว่านั้น คนที่นอนอยู่ที่นี่ก็คือปู่ของฉัน ฉันจะพูดไร้สาระได้อย่างไร?”

เฉียนปั๋วเหวิน จู่ๆ ก็พูดไม่ออก

“เสี่ยวเยี่ย เมื่อคุณบอกว่าผู้อาวุโสเฉียนถูกสาป คุณรู้ไหมว่าเขาถูกสาปอย่างไร?”

จางจิ่วหลิงถาม

เยี่ยชิวถามกลับว่า “คุณสามคนเคยได้ยินเกี่ยวกับคาถาเยี่ยนเซิ่งหรือไม่?”

สามผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ระดับชาติส่ายหัว

เยี่ยชิวอธิบายว่า “จริงๆ แล้วคาถาเยี่ยนเซิ่งคือ...…”

“ฉันรู้” ทันใดนั้นเฉียนปั๋วเหวินก็พูดขึ้น

เยี่ยชิวเหลือบมองทุกคนและพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมแล้วพูดว่า “ได้”

“ถ้าอย่างนั้นอย่าเสียเวลาเลย เริ่มรักษาผู้อาวุโสเฉียน!” หลี่ชุนเฟิงแทบรอไม่ไหวและอยากรู้ว่าเยี่ยชิวจะรักษาต่อผู้อาวุโสเฉียนอย่างไร

เนี่ยเสวียเลี่ยงยังจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวหยิบกระเป๋าสตางค์หนังออกมาจากกระเป๋า แล้วคลี่ออกอย่างรวดเร็ว เข็มทองคำจำนวนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

“โอ้ สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นเข็มทองที่ผู้อาวุโสซุนสืบทอดมา?” เนี่ยเสวียเลี่ยงอุทาน

“มั่นใจได้เลย รูปลักษณ์เหล่านี้ คือเข็มทองที่สืบทอดมาจากผู้อาวุโสซุน จางจิ่วหลิงยิ้มและพูดว่า “พวกคุณยังไม่รู้ ผู้อาวุโสซุนได้ยอมรับเยี่ยชิวเป็นอาจารย์แล้ว”

อะไรนะ?

หลี่ชุนเฟิงและเนี่ยเสวียเลี่ยงตกตะลึง

พวกเขาทั้งสองรู้จักผู้อาวุโสซุน และรู้ทักษะทางการแพทย์ของเขา แม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของผู้อาวุโสซุนจะไม่ดีเท่าพวกเขา แต่เขาก็เป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงอย่างแน่นอน

พวกเขาไม่เคยคาดหวังว่า ผู้อาวุโสซุนจะยอมรับเยี่ยชิวเป็นอาจารย์จริงๆ

มันน่าประหลาดใจเกินไปแล้ว!

“พูดตามตรง ทุกครั้งที่ฉันเห็นวิธีการของเสี่ยวเยี่ยในการรักษาและช่วยชีวิตผู้คน ฉันก็อดไม่ได้ที่จะอยากเป็นสาวกของเขา” จางจิ่วหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาของเนี่ยเสวียเลี่ยงเป็นประกาย ไม่ชัดเจนว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หลี่ชุนเฟิงจ้องมองการเคลื่อนไหวของเยี่ยชิวอย่างใกล้ชิด เพียงเพื่อเห็นว่า เยี่ยชิวหยิบเข็มทองยาวเจ็ดนิ้วออกมาจากที่ใส่เข็ม ฆ่าเชื้อ จากนั้นจึงแทงคิ้วของผู้อาวุโสเฉียนด้วยปลายเข็ม และตะโกนว่า

“สงบจิต!”

ทันทีหลังจากนั้น เยี่ยชิวก็เอาเข็มแทงที่หน้าผากของผู้อาวุโสเฉียนด้วยฝ่ามือ