วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 630

“ฉึก”

เข็มทองขนาดเจ็ดนิ้วถูกฝ่ามือของเยี่ยชิว ตบไปที่หน้าผากของ ผู้อาวุโสเฉียนอย่างหยาบๆ

เฉียนปั๋วเหวินรู้สึกว่าหัวใจของเขาบีบรัด พ่อของเขาจะสามารถต้านทานฝ่ามือของเยี่ยชิวได้หรือไม่?

อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการแพทย์ และสามผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ระดับชาติที่อยู่เคียงข้างก็ไม่ได้หยุดเยี่ยชิวเช่นกัน เขาไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

พวกเขาไม่รู้เลยว่า สามผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ระดับชาติก็ตกตะลึงอย่างมากเช่นกัน

เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นวิธีการสอดเข็มแบบนี้มาก่อน

“ผู้อาวุโสจาง คุณมีความเชี่ยวชาญในการฝังเข็ม คุณรู้ไหมว่าเสี่ยวเยี่ยใช้เทคนิคเข็มอะไร?” เนี่ยเสวียเลี่ยงถามเบาๆ

จางจิ่วหลิงส่ายหัว “ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อน”

ฟ่อ!

เนี่ยเสวียเลี่ยงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “เทคนิคนี้ครอบงำเกินไป แม้ว่าคุณก็ไม่รู้ก็ตาม...…”

“ไม่ต้องกังวล เยี่ยชิวจะไม่ทำอะไรที่ประมาท”

จางจิ่วหลิงไว้วางใจเยี่ยชิว อย่างไร้เหตุผล

ในบรรดาผู้คนที่ปรากฏตัว เขาเป็นคนเดียวที่ได้เห็นการรักษาและช่วยเหลือผู้ป่วยของเยี่ยชิวหลายครั้ง ดังนั้นเขาจึงมีความมั่นใจในตัวเยี่ยชิวอย่างมาก

จากนั้น

เยี่ยชิวหยิบเข็มทองคำอันที่สองออกมา ซึ่งยาวเจ็ดนิ้วและบางพอๆ กับเส้นผม หลังจากฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์แล้ว เขาก็ใช้นิ้วสะบัดมัน

“บัซ!”

เข็มทองสั่นอย่างรวดเร็วและเปล่งเสียงหึ่งๆ จากนั้น เยี่ยชิวก็ตบเข็มไปที่จุดฝังเข็มไป๋ฮุ่ยของผู้อาวุโสเฉียนอีกครั้ง

ทันทีหลังจากนั้น เยี่ยชิวชี้ไปที่จุดไท่หยางของผู้อาวุโสเฉียน เพื่อส่งสายพลังปราณแท้เซียนเทียนออกไป

ทันทีที่พลังปราณแท้เซียนเทียนเข้าสู่ร่างกายของผู้อาวุโสเฉียน ร่างกายของเขาก็สั่นอย่างรุนแรง

“มีปฏิกิริยา!”

ดวงตาของเฉียนเว่ยตงเป็นประกาย เขาเริ่มสังเกตเห็นเยี่ยชิว

สามผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ระดับชาติได้วินิจฉัยและรักษาพ่อของเขามาเป็นเวลานานโดยใช้วิธีการต่างๆ แม้กระทั่งให้เขากลืนซุปที่ทำจากโสมอายุนับร้อยปี แต่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย

เฉียนเว่ยตงไม่เคยคาดหวังว่า เยี่ยชิวซึ่งมีเข็มเพียงสองเข็มจะสามารถกระตุ้นปฏิกิริยาจากพ่อของเขาได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ความถี่ของการสั่นสะเทือนในร่างกายของผู้อาวุโสเฉียนยังเร็วขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งบ่งชี้ว่าเขาสามารถตื่นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ

“ลูกของจิ้งหลาน ไม่ธรรมดา!”

เฉียนเว่ยตงเหลือบมองเยี่ยชิวและคิดกับตัวเอง

เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที

ร่างกายของผู้อาวุโสเฉียนตัวสั่นไปสิบนาที แต่เขาก็ยังคงไม่ลืมตา

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณเฉียนยังไม่ตื่น?” หลี่ชุนเฟิงสงสัย

เนี่ยเสวียเลี่ยงยังกล่าวอีกว่า “ตามสามัญสำนึก ผู้อาวุโสเฉียนน่าจะตื่นได้แล้ว!”

จางจิ่วหลิงยิ้มและพูดว่า “อย่ากังวล แค่ดูเงียบๆ เสี่ยวเยี่ยรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่”

ผ่านไปอีกห้านาที

เยี่ยชิวถอนนิ้วออก แต่เขาไม่ได้ถอนเข็มทองสองเข็มที่เหลืออยู่บนหน้าผากของผู้อาวุโสเฉียนและจุดฝังเข็มไป๋ฮุ่ยออก

“เยี่ยชิว ทำไมพ่อยังไม่ตื่น?” เฉียนปั๋วเหวินถามอย่างใจจดใจจ่อทันทีที่เยี่ยชิวหยุด

“ลุงครับ ปู่ไม่ตื่นหรอก”

นั่นหมายความว่าอย่างไร?

ใบหน้าของเฉียนปั๋วเหวินซีดลง นั่นไม่ได้หมายความว่าพ่อจะตายใช่ไหม?

เมื่อเฉียนจิ้งหลานได้ยินสิ่งนี้ น้ำตาก็ไหลออกมาในดวงตา ขณะที่เธอถามว่า “ชิวเอ๋อร์ เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าที่ปู่ของลูก...…ไม่สามารถช่วยชีวิตได้?”