ณ ห้องหลัก
ด้านหน้าเตียงของผู้อาวุโสเฉียน มีเตาไฟเตาหนึ่งวางอยู่
ในเวลานี้ เยี่ยชิวยืนอยู่ด้านหน้าสุด โดยมีปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนสามท่านยืนอยู่ด้านหลังของเขา ส่วนคนอื่นๆ ก็ยืนอยู่ด้านข้าง
จางจิ่วหลิงกล่าวถามว่า: "เสี่ยวเยี่ย ต้องการให้พวกเราทำอะไร คุณสั่งมาได้เลยนะ"
เยี่ยชิวยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ผู้อาวุโสทั้งสามท่านยังไม่ต้องทำอะไรชั่วคราว พวกท่านมีประสบการณ์มากมาย อีกสักครู่หลังจากที่คุณตาฟื้นขึ้นมา รบกวนพวกท่านช่วยทำการตรวจร่างกายให้คุณตาสักเล็กน้อยก็พอครับ"
"โอเค"
ปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนทั้งสามท่านรับปากอย่างพร้อมเพรียงกัน
จากนั้นเยี่ยชิวก็หยิบหุ่นกระบอกไม้สองตัว โยนเข้าไปในเตาไฟ วินาทีต่อมา ด้านในเตาไฟก็มีเสียงร้องอันน่าเวทนาดังขึ้นมา: "แงๆๆ ——"
เสียงคล้ายกับเด็กทารกร้องไห้ ทำให้คนรู้สึกขนพองสยองเกล้า
และนี่ก็ทำให้ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก
จางจิ่วหลิงชะโงกหน้าเข้าไปดู ก็เห็นเพียงหุ่นกระบอกไม้ทั้งสองตัวกำลังดิ้นไปมาอยู่ในเตาไฟ คล้ายกับคนจริงๆ สองคน
"นี่มัน......"
จางจิ่วหลิงตกตะลึงจนพูดไม่ออก เขาอยู่มาจนอายุปูนนี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเรื่องราวอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้
เยี่ยชิวกล่าวอธิบายว่า: "คาถาเยี่ยนเซิ่งเป็นวิชามาร ถึงแม้ว่าพวกมันจะเป็นเพียงแค่หุ่นกระบอกไม้ แต่ก็ถูกคนร่ายคาถาบางอย่างลงไป ฉะนั้นจึงมีสภาพดังเช่นตอนนี้"
หลี่ชุนเฟิงชำเลืองมองด้านในเตาไฟ ก็รู้สึกขนหัวลุกเหมือนกัน
เขาพบว่าหุ่นกระบอกไม้ที่ถูกถ่านเผามาครู่หนึ่ง นอกจากจะดิ้นไปมาและส่งเสียงร้องไม่หยุดแล้ว บนตัวของมันกลับไม่มีความเสียหายแม้แต่น้อย
"เยี่ยชิว พวกมันจะถูกเผาตายไหม?" หลี่ชุนเฟิงกล่าวถาม
"แน่นอนครับ" เยี่ยชิวกล่าว: "สิ่งชั่วร้ายส่วนใหญ่ในโลกนี้ ล้วนเกรงกลัวต่อเปลวไฟและสายฟ้า"
อันที่จริง เยี่ยชิวสามารถใช้คาถาห้าสายฟ้าได้โดยตรง ก็จะสามารถผ่าหุ่นกระบอกไม้สองตัวจนเป็นเถ้าถ่านได้ เพียงแต่ตอนนี้มีคนมากมายขนาดนี้ ถ้าหากเขาใช้คาถาห้าสายฟ้าขึ้นมา เกรงว่าคงยากที่จะทำให้คนไม่คิดว่าเขาก็เป็นปีศาจเหมือนกัน
คนธรรมดาทั่วไป ใครจะสามารถควบคุมสายฟ้าได้?
อีกอย่าง การใช้คาถาห้าสายฟ้า จะต้องสิ้นเปลืองพลังเป็นอย่างมาก แต่การใช้เปลวไฟเผาไหม้ เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดโดยไม่ต้องสิ้นเปลืองพลังงาน
เวลาค่อยๆ ผ่านไปทีละน้อยๆ
และผ่านพ้นไปประมาณครึ่งชั่วโมง
หุ่นกระบอกไม้สองตัวที่นอนอยู่ในเตาไฟ ก็ถูกเผาจนดำเกรียม และเสียงร้องอันน่าเวทนาก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ
สายตาของเนี่ยเสวียเลี่ยงจ้องมองเข้าไปในเตาไฟ ก็ค่อนข้างรู้สึกเหลือเชื่อ เพราะเวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว คาดไม่ถึงว่าหุ่นกระบอกไม้ทั้งสองตัวจะยังไม่ถูกเผาทำลายไปอีก
"เสี่ยวเยี่ย ยังจะต้องเผาไปอีกนานแค่ไหนเหรอ?" เนี่ยเสวียเลี่ยงกล่าวถาม
"ยังต้องใช้เวลาอีกสักพักหนึ่งครับ" เยี่ยชิวก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถึงอย่างไร เขาก็เผาวัตถุเยี่ยนเซิ่งเป็นครั้งแรก
คนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ จึงเข้ามามุงดูที่เตาเผา
ในชั่วพริบตา เวลาก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
เสียงร้องอันน่าเวทนาของหุ่นกระบอกไม้สองตัวก็ค่อยๆ กลายเป็นเบาลง แต่ทว่า พวกมันก็ยังไม่ได้ถูกเผาทำลายไป
"เผามานานขนาดนี้แล้วยังไม่สามารถทำลายได้ มันแปลกประหลาดเกินไปแล้ว!"
"หากไม่รู้ ก็ยังคิดว่าเผามนุษย์ทองคำอยู่"
"หรือว่าหุ่นกระบอกไม้สองตัวนี้แกะสลักด้วยวัสดุไม้พิเศษอะไรบางอย่าง ไม่เช่นนั้นเผามานานขนาดนี้ ทำไมถึงยังไม่สามารถทำลายได้ล่ะ?"
"ชิวเอ๋อร์ ยังจะต้องเผาไปอีกนานเท่าไรเหรอ?"
ทุกคนต่างก็เอ่ยปากพูดกันขึ้นมาคนละคำสองคำ
เยี่ยชิวก็ค่อนข้างหมดความอดทน จึงยื่นมือทั้งคู่เข้าไปในเตาเผา และคว้าหุ่นกระบอกไม้สองตัวนั้นออกมาโดยตรง
เมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ ต่างก็ตกตะลึงทันที
ต้องเข้าใจว่า หุ่นกระบอกไม้ที่เผาไหม้อยู่ในเตาไฟนานขนาดนี้ ถึงแม้ตะไม่ถูกทำลาย แต่อุณหภูมิความร้อนที่อยู่บนตัวอย่างน้อยก็หลายร้อยองศา แต่ในขณะที่เยี่ยชิวนำมือทั้งคู่คว้าหุ่นกระบอกไม้เอาไว้ บนใบหน้ากลับไม่แสดงถึงความผิดปกติแม้แต่น้อย
ยอดเยี่ยมจริงๆ!
หลี่ชุนเฟิงและเนี่ยเสวียเลี่ยงสบตากันเงียบๆ คล้ายกับกำลังพูดคุยกันว่า คนคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ!
"ทุกคนถอยหลังออกไปสักเล็กน้อย" เยี่ยชิวกล่าว
เยี่ยชิวหยิบเข็มทองขนาดเจ็ดนิ้วออกมาสามเล่ม จากนั้นก็หยิบสำลีแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อออกมา
ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ทำการฆ่าเชื้อเสร็จเรียบร้อย
สีหน้าของเยี่ยชิวก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา
ปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนทั้งสามท่านเบิกตาโตขึ้นมาพร้อมกัน พวกเขารู้ดีว่า เยี่ยชิวจะเริ่มทำการแทงเข็มแล้ว
ฟึบ!
เยี่ยชิวนำเข็มเล่มหนึ่งแทงลงบนจุดไป๋ฮุ่ยที่อยู่บนศีรษะของผู้อาวุโสเฉียนอย่างรวดเร็ว ต่อจากนั้น ก็นำเข็มเล่มที่สองแทงลงไปที่หว่างคิ้วของผู้อาวุโสเฉียน และสุดท้ายก็นำเข็มทองเล่มที่สามแทงลงไปยังตำแหน่งหน้าอกของผู้อาวุโสเฉียน
จากนั้น ฝ่ามือของเยี่ยชิวได้กวาดผ่านปลายเข็มทองทั้งสามเล่มเบาๆ
วึ้งๆๆ!
เข็มทองทั้งสามเล่มเกิดการสั่นไหวขึ้นมาในเวลาเดียวกัน และกระแสพลังสีทองก็ไหลไปมาระหว่างเข็มทองทั้งสามเล่มนั้น
ผ่านไปห้านาที
ฝ่ามือของเยี่ยชิวก็กวาดไปเบาๆ อีกครั้ง และเข็มทั้งสามเล่มก็ถูกเขาเก็บกลับมา
วินาทีต่อมา ผู้อาวุโสเฉียนที่หมดสติอยู่ก็ลืมตาขึ้น
……
ในเวลาเดียวกันนี้
ภายในห้องของโรงแรมห้าดาวในซูหาง
จู่ๆ ชายชราตัวเตี้ยสวมชุดนักบวชสีดำ และนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นคนหนึ่ง ก็ลืมตาขึ้นมา ในปากกระอักเลือดออกมา สีหน้ากลายเป็นซีดเซียวเป็นอย่างยิ่ง
"หึ คาดไม่ถึงว่าซูหางที่เป็นเมืองเล็กๆ เช่นนี้ จะมีคนสามารถทำลายคำสาปของฉันได้ ช่างเกินคาดเสียจริงๆ"
"ไม่ทราบว่า คนคนนั้นมันเป็นใครกัน?"
"ไม่ว่าแกจะเป็นใคร ทางที่ดีที่สุดก็อย่าให้ฉันหาแกเจอจะดีกว่า ไม่เช่นนั้น ฉันจะทำให้แกต้องตายโดยไร้ที่ฝังศพ!"
ชายชราตัวเตี้ยกำหมัดแน่น ในดวงตาทั้งคู่ พลุ่งพล่านไปด้วยเจตนาสังหารอันเยือกเย็น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
เรื่องนี้มีเติมเงินอ่านไหมครับ แนะนำหน่อย...
ทำไมลงวันละตอนแล้วครับ ช่วยชี้แจงหน่อยครับ...
ทำไมช่วงนี้ลงวันละตอนล่ะครับอีกอย่างช่วงแรกได้อ่านตั้งแต่7โมงเช้าแต่พอลงตอนเดียวต้องอ่านตอน3โมงเย็น...
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...