วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 663

ในช่วงเวลาที่อันตราย เยี่ยชิวผลักชิวซานหนานเกอลงไปที่พื้น และกดเธอไว้ข้างใต้เขา

“ปัง!”

กระสุนอีกนัดพุ่งเข้าหา

เยี่ยชิวกลิ้งอย่างรวดเร็วโดยมีชิวซานหนานเกออยู่ในอ้อมแขนของเขาบนพื้น

“ปล่อยฉันนะ”

ชิวซานหนานเกอเกือบคลั่งไคล้

คนงี่เง่าคนนี้ยื่นมือของเขาต่อหน้าเธอจริงๆ และสิ่งที่เกลียดที่สุดคือ เขาถึงกับคว้าเธอไว้ด้วยซ้ำ

เยี่ยชิวหัวเราะ “ฉันลืมบอกคุณไปว่าฉันเป็นหมอ และฉันช่วยเหลือคนได้ดีที่สุด คุณอยากลองดูไหม?”

“เจ้าโง่-”

“ปัง!”

กระสุนอีกนัดพุ่งเข้าหา

คราวนี้เยี่ยชิวมองเห็นได้ชัดเจน เป้าหมายของกระสุนคือชิวซานหนานเกอ

“คุณมาเพื่อฆ่าฉัน แต่มีคนต้องการจะฆ่าคุณ น่าสนใจทีเดียว”

คราวนี้เยี่ยชิวไม่ได้หลบ เขาใช้มือซ้ายทุบกระสุนโดยตรง

สาเหตุที่เขาไม่ใช้มือขวา นั่นเป็นเพราะว่ามือขวาของเขายังคงจับชิวซานหนานเกออยู่

ไอ้เวรนี่ตั้งใจทำแน่ๆ

เขาสามารถทำลายกระสุนได้อย่างชัดเจน แต่เขาเลือกที่จะผลักฉันลงไป เขาคงตั้งใจทำมันแน่ๆ

ชิวซานหนานเกอรู้สึกคันด้วยความโกรธ

ในขณะนั้น ชายสี่คนก็โผล่ออกมาจากความมืด

สามคนแต่งกายด้วยชุดนินจา โดยปกปิดใบหน้า และมีมีดสองเล่มเอียงอยู่บนหลัง

นินจา!

คนที่อยู่ตรงขอบถือปืนไรเฟิลอยู่ในมือ

แน่นอนว่าเขาคือคนที่ยิงเมื่อกี้นี้

เจตนาฆ่าแวบเข้ามาในดวงตาของเยี่ยชิว ขณะที่เขามองไปที่ชายคนที่สี่

ชายคนนี้เป็นชายชราอายุประมาณหกสิบปี สวมชุดกิโมโนหลวมๆ รองเท้าไม้ที่เท้า และมีดาบซามูไรอยู่ที่เอว

“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เป็นที่ชื่นชอบในประเทศของคุณเอง ไม่เช่นนั้นทำไมคนเหล่านี้ถึงมาที่เมืองจีนเพื่อฆ่าคุณ?”

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ฮึม” ชิวซานหนานเกอตะคอกอย่างเย็นชา มองดูชายชราและเปิดริมฝีปากสีแดงของเธอเบาๆ “ว้าวลาว้าวลา……”

ชายชรามีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าและยังพูดคำว่า “ว้าวลาว้าว ลา” ด้วย

นี่คือภาษาของต้าตงซึ่ง เยี่ยชิวไม่สามารถเข้าใจได้

เยี่ยชิวดึงชิวซานหนานเกอขึ้นมาจากพื้น แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “พวกคุณช่วยหยุดพูดคำพล่อยๆ แล้วพูดอะไรบางอย่างในภาษาที่ฉันเข้าใจได้ไหม”

“ฮ่าๆๆ……”

ชายชราหัวเราะคิกคัก มองเยี่ยชิวด้วยความชื่นชมแล้วพูดว่า “ปรมาจารย์ชิวซานหนานเกอเป็นเทพีแห่งประเทศต้าตงของเรา ก่อนที่เธอจะเกษียณ ผู้คนจีบเธอตั้งแต่จากโตเกียวไปยังภูเขาไฟฟูจิ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะสามารถเอาชนะใจปรมาจารย์ชิวซานหนานเกอได้ น่าอิจฉาจริงๆ”

“คุณไม่เข้าใจเสน่ห์ของฉัน”

เยี่ยชิวแสร้งทำเป็นว่าเจ๋งเสร็จแล้ว จากนั้นกอดเอวของชิวซานหนานเกอ ราวกับว่าเขากำลังแสดงอำนาจเหนือกว่า

“ปล่อยฉันนะ” ชิวซานหนานเกอกระซิบ

โดยไม่สนใจเธอ เยี่ยชิวจึงถามชายชราว่า “คุณเป็นใคร และทำไมคุณถึงมุ่งเป้าไปที่ชานหนานเกอของฉัน?”

หนานเกอของคุณ?

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยหนาน ชานหนานเกอก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกอายและโกรธ

ไอ้เวรนี่เรียกฉันแบบนั้นจริงๆ ต่อหน้าคนอื่น จงใจเอาเปรียบฉัน

“ฉันชื่อจี๋เถียนจงเอ้อร์ จากศาลเจ้าอามาเทราสึ” ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม

จงเอ้อร์?

เยี่ยชิวพิจารณาชายชราอย่างจริงจัง เขาดูค่อนข้างฉุนเฉียว

“ฉันจำได้ว่ามีปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้ในต้าตง ชื่อจี๋เถียนสั่วอี เขาเป็นมหาปุโรหิตของศาลเจ้าอามาเทราสึ คุณมีความสัมพันธ์อย่างไรกับเขา?” เยี่ยชิวถาม