วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 69

หลินจิงจื้อคล้องมือของเธอรอบคอของเยี่ยชิว ระยะห่างระหว่างพวกเขาเพียงไม่ถึงสิบเซนติเมตร ยิ่งกว่านั้นเมื่อร่างกายอยู่ใกล้กัน เยี่ยชิวสัมผัสได้ถึงความชันของหุบเขาทั้งสองได้อย่างชัดเจน

เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน เขารู้สึกว่า หัวใจเต้นแรงจนหน้าแดง แล้วพูดว่า "พี่หลิน ผม"

"ถ้าค้างที่นี่คืนนี้ นายจะโอเคไหม?" หลินจิงจื้อกล่าวเสริม ก่อนที่เขาจะพูดจบ

เยี่ยชิวมองไปที่หลินจิงจื้อ และรู้สึกว่าความรักอันลึกซึ้งในดวงตาของเธอนั้น เข้มข้นราวกับน้ำผึ้งที่ไม่อาจแตกหักได้ สิ่งนี้ทำให้ผู้คนติดใจ

"สัญญากับฉันได้ไหม" เสียงอันไพเราะของหลินจิงจื้อดูเหมือนจะอ้อนวอน และดูมีเสน่ห์ภายใต้แสงสลัว ๆ

เยี่ยชิวไม่สามารถหาเหตุผลที่จะปฏิเสธเธอได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพูดว่า "ครับ"

หลินจิงจื้อยิ้มอย่างมีความสุข และพูดว่า "เยี่ยชิว ฉันเจ็บหน้านิดหน่อย"

เมื่อพวกเขาอยู่ที่สุ่ยจิงกงก่อนหน้านี้ หลินจิงจื้อถูกเฉินเทียนเจิ้งตบหน้าอย่างแรง

"ไม่เป็นไร ผมจะรักษาให้พี่เอง และมันก็จะไม่เจ็บอีกต่อไป"

เยี่ยชิวมองใกล้ ๆ และพบว่าใบหน้าของหลินจิงจื้อบวมเล็กน้อย เขารีบเทน้ำหนึ่งแก้ว จากนั้นประสานนิ้วชี้และนิ้วกลางของมือขวาเข้าด้วยกัน แล้ววาดสัญลักษณ์บางอย่างบนน้ำ ในขณะที่พึมพำอะไรบางอย่างไปด้วย

หลินจิงจื้อมองเขาอย่างสงสัย

หลังจากนั้นไม่นาน เยี่ยชิวก็จุ่มนิ้วลงในน้ำ แล้วทาบนใบหน้าของหลินจิงจื้อ การกระทำนี้ทำให้อาการบวมลดลงอย่างรวดเร็ว

"ไม่เจ็บแล้วใช่มั้ย?" เยี่ยชิวถามเบา ๆ

"ไม่เจ็บแล้ว มันน่าทึ่งมาก" หลินจิงจื้อพูดด้วยความประหลาดใจ

ในขณะนี้ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น "ก๊อกก๊อก" และจากนั้นเสียงของซุนเมิ่งเจี๋ยก็ดังเข้ามา "ประธานหลิน— —"

"เข้ามา"

ซุนเมิ่งเจี๋ยผลักประตูเปิดออก ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นระยะห่างระหว่างเยี่ยชิวและหลินจิงจื้ออย่างใกล้ชิด

"มีอะไร?" หลินจิงจื้อถาม

ซุนเมิ่งเจี๋ยพูดกับเยี่ยชิว "นายออกไปก่อน"

พูดปุ๊บก็ไล่คนอื่นออก ฉันทำให้เธอขุ่นเคืองใจเหรอ?

เยี่ยชิวมองไปที่ซุนเมิ่งเจี๋ย

"มองอะไรอยู่ ฉันจะช่วยประธานหลินอาบน้ำ นายยังอยากอยู่ที่นี่อยู่ไหม?" ซุนเมิ่งเจี๋ยพูดด้วยสีหน้าเย็นชา และมีน้ำเสียงไม่ดี

"ตกลง ฉันจะออกไปก่อน" เยี่ยชิวหันหลังกลับ และกำลังจะจากไป

"เดี๋ยวก่อน" หลินจิงจื้อหยุดเยี่ยชิว แล้วถามซุนเมิ่งเจี๋ย "อาการบาดเจ็บของเธอเป็นยังไงบ้าง?"

"มีอาการบาดเจ็บที่ผิวหนังเล็กน้อยค่ะ แต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร" ซุนเมิ่งเจี๋ยกล่าว

"ให้ฉันดูหน่อย"

ใบหน้าของซุนเมิ่งเจี๋ยมีสีหน้าลำบากใจ อาการบาดเจ็บของเธออยู่ที่หน้าอก และเธอต้องถอดเสื้อผ้าออกเท่านั้นจึงจะเห็น แต่ตอนนี้มีชายคนหนึ่งอยู่ข้าง ๆ เธอ เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย และพูดกับเยี่ยชิว "ออกไปสิ"

"ไม่จำเป็นต้องออกไปข้างนอกหรอก เยี่ยชิวเป็นหมอ ฉันสามารถขอให้เยี่ยชิวตรวจให้เธอได้" หลินจิงจื้อกล่าว

"ประธานหลิน นี่"

"เร็วเข้า!"

เมื่อเห็นว่าหลินจิงจื้อใจร้อนเล็กน้อย ซุนเมิ่งเจี๋ยก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากปลดกระดุมเสื้อของเธอ

เห็นแผลเป็นสีม่วงใหญ่เท่ากับกำปั้นบนหน้าอกของเธอ

"เจ็บไหม?" หลินจิงจื้อถามเบา ๆ

ซุนเมิ่งเจี๋ยส่ายหัว

หลินจิงจื้อเหยียดนิ้วออก และกดเบา ๆ บนแผลเป็นสีม่วง

"ซี้ด!" ซุนเมิ่งเจี๋ยขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

"เมื่อกี้เธอบอกว่ามันไม่เจ็บ ทำไมเธอไม่บอกความจริงกับฉัน" หลินจิงจื้อเหลือบมองซุนเมิ่งเจี๋ยอย่างตำหนิ แล้วพูดว่า "เยี่ยชิว ช่วยเสี่ยวเจี๋ยดูหน่อย"

"ไม่ดู"

"ไม่อยากให้ดู"

เยี่ยชิวและซุนเมิ่งเจี๋ยกล่าวพร้อมกัน

"หยุดโกรธแล้วดูเสี่ยวเจี๋ยเร็ว เธอได้รับบาดเจ็บมากนะ" หลินจิงจื้อกล่าว