วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 68

บ้านของหลินจิงจื้อเป็นคฤหาสน์สไตล์ยุโรปสามชั้น สร้างติดกับทะเลสาบ ตกแต่งอย่างหรูหรา

เวลาที่เข้าไป ก็มีลมหนาวพัดเข้ามา

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น

“พี่หลิน บ้านหลังนี้คุณอยู่คนเดียว?”เยี่ยชิวพูดถาม

“ฉันอยู่กับเสี่ยวเจี๋ยสองคน”เสี่ยวเจี๋ยที่หลินจิงจื้อพูดถึง ก็คือผู้หญิงผมสั้นคนนั้น เธอชื่อซุนเมิ่งเจี๋ย เป็นผู้ช่วยของหลินจิงจื้อ

เวลาที่อยู่บนรถ หลินจิงจื้อได้พูดแนะนำกับเยี่ยชิวแล้ว

“พี่หลิน ผมแนะนำคุณ ไม่เปลี่ยนบ้าน ก็จ้างแม่บ้านให้พวกเธอมาพักที่นี่”เยี่ยชิวพูด

“ทำไมเหรอ?”

“ตามหลักของฮวงจุ้ย อยู่บ้านหลังใหญ่แต่มีคนน้อยจะโชคไม่ดี”

“อ้อ ยังมีวิธีคิดแบบนี้?”

เยี่ยชิวพูด“ตามฮวงจุ้ย บ้านเป็นของหยิน คนเป็นของหยาง ถ้าหากหยางควบคุมหยินไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นคนก็จะเกิดปัญหา อย่างเช่นนอนไม่หลับฝันเยอะ ไม่มีชีวิตชีวา เจ้าอารมณ์ เกิดความอัปมงคลได้ง่าย จนกระทั่ง ยังจะพบกับสิ่งที่ไม่สะอาดตา”

“เหอะ ความคิดล้าสมัยเชื่องมงาย”ซุนเมิ่งเจี๋ยพูดสบถ ไม่เชื่อคำพูดของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวขี้เกียจจะโต้เถียง ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ซุนเมิ่งเจี๋ยเหมือนจะไม่ชอบเขามาก ไม่ไว้หน้าเขามาโดยตลอด

มองเห็นหลินจิงจื้อใช้ดวงตาที่สวยทั้งสองคู่มองดูเยี่ยชิว ราวกับพบผืนแผ่นดินใหม่ ก็ถามด้วยความอยากรู้“เยี่ยชิว นายมีความรู้เรื่องฮวงจุ้ย?”

“อืม มีนิดหน่อย”

เยี่ยชิวได้รับการถ่ายทอด ยังมีเรื่องฮวงจุ้ยกับวิชาฉีเหมินตุ้นเจี่ย

“นายเก่งมาก ไม่เพียงแค่สามารถมีวิชายันต์และคาถาเหมาซาน ยังสามารถดูฮวงจุ้ยได้ ฉันคิดว่าเก็บได้ของล้ำค่าแล้ว”

ถูกหลินจิงจื้อชื่นชมขนาดนี้ เยี่ยชิวก็รู้สึกดีใจมาก

“จริงสิ แล้วพวกวิชากำลังภายในนายเรียนมาจากที่ไหนล่ะ?”หลินจิงจื้อพูดถามอีก

“พูดแล้วคุณก็คงไม่เชื่อ มีอยู่วันหนึ่งผมฝันแปลกประหลาดมาก ในฝันพบกับตาเฒ่าผมหงอก เขาถ่ายทอดวิชาให้ผมมากมาย นอกจากกำลังภายใน ยังมีตำรายันต์และคาถาเหมาซานก็เป็นเขาที่ถ่ายทอดให้ผม”เยี่ยชิวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

หลินจิงจื้อคิดว่าเยี่ยชิวไม่สะดวกที่จะพูด ก็ยิ้ม ไม่ได้ซักถามต่อไป

ซุนเมิ่งเจี๋ยไม่เกรงใจแม้แต่นิดเดียว ก็พูดด่าทันที“โกหก!”

เยี่ยชิวพูดด้วยความน้อยใจ ทำไมพูดความจริงก็ไม่มีคนเชื่อล่ะ?

“เสี่ยวเจี๋ย ไปสั่งอาหารเถอะ คืนนี้ยังไม่ได้กินอะไร ฉันหิวแล้ว”หลินจิงจื้อพูดสั่ง

“ค่ะ”ซุนเมิ่งเจี๋ยตอบด้วยความเคารพ

เยี่ยชิวก็พูด“รออาหารมาส่ง อย่างน้อยก็อีกหนึ่งชั่วโมง พี่หลิน ไม่อย่างนั้นผมต้มบะหมี่ให้คุณไหม?”

“นายยังทำอาหารได้?”หลินจิงจื้อตกตะลึง

เยี่ยชิวยิ้มและพูด“ต้มบะหมี่ง่ายที่สุดแล้ว ผมอายุห้าขวบก็ทำได้แล้ว”

ล้วนพูดว่าเด็กที่ยากจนจะดูแลเรื่องภายใน เขาตั้งแต่เด็กก็ประคับประคองชีวิตกับเฉียนจิ้งหลาน ทำอาหารซักผ้าเรื่องงานบ้านเขาทำได้ทุกอย่าง

“ได้สิ คืนนี้ก็จะลองชิมฝีมือทำอาหารของนาย”หลินจิงจื้อพูด“บะหมี่กับไข่ไก่อยู่ในห้องครัว นายไปหาเองเถอะ”

“ครับ อีกสิบนาทีอาหารขึ้นโต๊ะ”

เยี่ยชิวมุดเข้าไปในห้องครัว

หลินจิงจื้อมองแผ่นหลังของเขา มุมปากค่อยๆกระตุกยิ้ม

การกระทำเล็กๆนี้ถูกซุนเมิ่งเจี๋ยเห็นแล้ว ซุนเมิ่งเจี๋ยพูดอย่างไม่พอใจ“ประธานหลิน คุณอย่าคาดหวังกับฝีมือทำอาหารของเขา ฉันไม่เคยเห็นว่าผู้ชายคนไหนจะทำอาหารอร่อย”

“อร่อยไหมอีกเดี๋ยวก็รู้แล้ว สรุปตอนนี้ ก็เร็วเกินไปเถอะ?”

ซุนเมิ่งเจี๋ยรีบหุบปากทันที

หลังจากนั้นสิบนาที