วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 698

หลงอู่ใช้มือปิดคอ ม่านตาของเขาขยายกว้างขึ้นด้วยความไม่เชื่อในขณะที่เขามองดูเยี่ยชิว

“คุณ.…..คุณ...…”

เขาไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะจบลงในสภาพเช่นนี้ โดยไม่ได้ใช้ท่าไม่ตายด้วยซ้ำ

ที่ไม่คาดคิดยิ่งกว่านั้นคือ เยี่ยชิวเข้าใจดรรชนีกระบี่หกชีพจรของวัดเทียนหลงแล้ว

“ถ้าฉันใช้ท่าไม้ตายที่แข็งแกร่งที่สุดตั้งแต่แรก ฉันคงไม่พ่ายแพ้ง่ายๆ แม้ว่าฉันจะตาย เด็กคนนี้ก็ต้องรับผลที่ตามมากับฉัน”

หลงอู่รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง

เยี่ยชิวพูดอย่างใจเย็น “คุณอยากรู้เกี่ยวกับภูมิหลังของฉันใช่ไหม? ฉันสามารถบอกคุณได้ตอนนี้ เยี่ยหวู่ซวงคือพ่อของฉัน”

เขาเป็นลูกชายของเยี่ยหวู่ซวงจริงๆ!

เจตนาฆ่าที่รุนแรงปรากฏขึ้นในดวงตาของหลงอู่ทันที แม้จะจวนจะตาย เขาก็ยังต้องการที่จะกำจัดเยี่ยชิวออกไป

เขาออกแรงทั้งหมด ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้น “กระทืบ” ลงไปที่พื้น

เลือดไหลออกมาจากลำคอของเขาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ร่างกายของเขาชักกระตุก

เยี่ยชิวเดินไปหาหลงอู่และพูดว่า “ตอนนี้คุณควรจะมีความสุขแล้ว เพราะคุณกำลังจะได้พบกับหลงจิ่วและหลงลิ่ว”

“ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานคุณจะได้พบกับพี่น้องคนอื่นๆ ของคุณด้วย”

“ฉันจะส่งพวกเขาทั้งหมดลงไปเป็นเพื่อนคุณ”

หลงอู่พยายามเงยหน้าขึ้น และกัดฟันขณะที่เขาพูดว่า “เย่...… เยี่ยชิว...…แม้จะต้องตาย...…ฉันจะไม่ปล่อยคุณไป!”

เยี่ยชิวกระทืบลงอย่างกะทันหัน ใช้เท้าบดหัวของหลงอู่

ปะทุ!

เลือดกระเซ็นไปทั่ว

ขณะที่เยี่ยชิวกระทืบหัวของหลงอู่ราบเรียบ

“ฉันไม่กลัวคนเป็น แล้วทำไมฉันต้องกลัวคุณเหมือนเป็นผีล่ะ?”

เยี่ยชิวตะคอกแล้วหันไปมองเจดีย์ตรัสรู้ซึ่งมีพระคงเจี้ยนและปรมาจารย์ตู้เอ้อร์นั่งอยู่บนชั้นสี่

เขารีบวิ่งไปที่ชั้นสี่อย่างรวดเร็ว

“พระ……” เยี่ยชิวร้องออกมา เมื่อเขามาถึงชั้นสี่ของเจดีย์ตรัสรู้

พระคงเจี้ยนไม่ตอบสนอง นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น

หัวใจของเยี่ยชิวตึงเครียด และเขาก็รีบเดินไปด้านหลังของ พระคงเจี้ยนและตะโกนอีกครั้งว่า “พระ……”

“อาจารย์ได้ไปยังโลกความสุขแห่งสวรรค์แล้ว” ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์หันศีรษะพูดอย่างใจเย็น

ทันใดนั้นดวงตาของเยี่ยชิวก็เริ่มน้ำตาคลอ “ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พระคงเจี้ยนคงไม่จากไปเร็วขนาดนี้ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด”

“โยมเยี่ย ไม่จำเป็นต้องตำหนิตัวเอง เวลาของอาจารย์ใกล้เข้ามาแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ส่งต่อพลังให้กับคุณ เขาก็คงอยู่ได้ไม่นานอีกต่อไป”

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์หันศีรษะไปมองดูร่างว่างๆ ของพระคงเจี้ยน พูดว่า “หน้าของอาจารย์ยังมีรอยยิ้ม แสดงว่ามีความสุขเมื่อจากไป”

“เขาเห็นพลังของดรรชนีกระบี่หกชีพจรในช่วงเวลาสุดท้ายของเขา และไม่เสียใจเลยในชีวิตนี้”

“โอ้ ยังไงก็ตาม นี่คือข้อความที่อาจารย์ฝากไว้”

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ชี้ไปที่พื้น

เยี่ยชิวมองลงไปและพบประโยคสองประโยคเขียนอยู่บนพื้นถัดจากพระคงเจี้ยน

“ฉันมาจากความว่างเปล่า และฉันก็กลับมาสู่ความว่างเปล่า!”

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์กล่าวว่า “อาจารย์เคยเป็นเจ้าอาวาสวัดเทียนหลงของเรา และเคยดำรงตำแหน่งประธานสมาคมพุทธศาสนา เขาได้รับความนับถืออย่างสูงในชุมชนชาวพุทธและมีผู้ติดตามมากมาย”

“ก่อนที่อาจารย์จะจากไป อาจารย์ขอให้ฉันโปรยขี้เถ้าของเขาลงในความว่างเปล่า เพื่อไม่ให้รบกวนใคร”

“นอกจากนี้ อาจารย์ยังขอให้ฉันบอกโยมเยี่มให้ช่วยเขาแกะสลักแผ่นจารึกวิญญาณและวางไว้บนชั้นหนึ่งของเจดีย์ตรัสรู้”

เยี่ยชิวเห็นด้วยโดยไม่ลังเล “แน่นอน!”

สำหรับเขา พระคงเจี้ยนไม่เพียงแต่เป็นพระภิกษุที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่ยังเป็นผู้มีพระคุณของเขาด้วย

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ กล่าวว่า “โยมเยี่ย ฉันอยากจะอยู่กับอาจารย์สักพักหนึ่ง ดังนั้นโปรดอย่ารบกวนพวกเราเลย”

เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันไปจากไป

ทันใดนั้นปรมาจารย์ตู้เอ้อร์กล่าวว่า “อาจารย์ยังได้ฝากของขวัญไว้ให้กับโยมเยี่ย ซึ่งวางไว้บนลำแสงของเจดีย์ตรัสรู้ชั้นที่เจ็ด คุณควรรีบไปเอามัน!”