วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 736

ยาพิษไสยศาสตร์ เอาจริงๆแล้วเป็นไสยศาสตร์ที่น่ากลัวชนิดหนึ่ง

นักไสยศาสตร์จะใช้ตะขาบ แมงมุม แมงป่อง งูพิษ อื่นๆ เพื่อดึงพิษออกมาแล้วหยอดให้เหยื่อผ่านอาหาร น้ำ หรืออากาศ

ระยะฟักตัวของไสยศาสตร์ลักษณะนี้มีความผันแปร บางอาการอาจใช้เวลานานหลายปีจึงจะรู้สึกตัว และอื่นๆนั้นอาจจะกำเริบในไม่กี่นาทีหรือวินาทีต่อมา

ถ้าแก้พิษไม่ทันเวลาก็จะตายอย่างน่าเกลียด

อาซ่าหม่านเป็นปรมาจารย์ไสยศาสตร์ที่มีทักษะ เขาเชี่ยวชาญเทคนิคไสยศาสตร์มากมาย ก่อนหน้านี้เขาใช้พิษเพื่อวางยาพิษเยี่ยหวู่ตี้ได้สำเร็จ เดิมที่ว่าครั้งนั้นจะสามารถทำให้เยี่ยหวู่ตี้ตายได้ แต่เขาคาดไม่ถึงว่าเยี่ยชิวำม่เพียงแต่ไม่ถูกวางยาแต่ยังได้ฟาดเขาไปครั้งหนึ่งด้วย

"ปัง!"

อาซ่าหม่านถูกฟันและกระเด้งออกไปไกลกว่าสิบเมตร

มีบาดแผลขนาดใหญ่บนหน้าอก ท้องของเขาแตก และลำไส้ของเขาบางส่วนก็โผล่ออกมา

ช่างน่าตกตะลึง!

ก่อนที่อาซ่าหม่านจะลุกขึ้นจากพื้นได้ เยี่ยชิวก็ใช้ดาบวิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่สองปรากฎขึ้น

"บูม!"

ดาบฟันลงไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างท่วมท้น

การระเบิดครั้งนี้ เหมือนกับว่าแผ่นดินแตกสลาย

อาซ่าหม่านอยากจะหลบหนี แต่จู่ๆ ก็พบว่าร่างกายของเขาถูกแช่แข็งจนขยับตัวไม่ได้

เพราะเยี่ยชิวร่ายมนต์สะกดเขาอย่างเงียบๆให้กับเขา

"อ้า……"

เมื่อวิกฤติความตายใกล้เข้ามา อาซ่าหม่านก็คำรามเสียงดังและต่อสู้อย่างแข็งขันเพื่อคลายมนต์สะกดที่ตรึงไว้

แต่อย่างไรแล้วเขาก็ยังคงไม่สามารถหลบหนีได้

"พัฟ!"

ดาบแทงทะลุหน้าอกของอาซ่าหม่านและตอกเขาลงกับพื้น

“ปรมาจารย์อันดับเทพ ก็ได้แค่เท่านี้!”

เยี่ยชิวพูดไปหนึ่งประโยค จากนั้นยกดาบขึ้นด้วยมือเดียวพร้อมกับร่างผอมบางของอาซ่าหม่าน และเลือดก็ไหลลงมาตามดาบ

เป็นภาพที่น่าตกตะลึงมาก ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีใครที่ได้เห็นภาพนี้ก็จะไม่มีวันลืม

ดวงตาของเยี่ยฝานราวกับสายฟ้า ยืนอยู่ท่ามกลางสายลมและหิมะ ยกร่างของปรมาจารย์อันดับ เหมือนเทพเจ้าแห่งการสังหาร

ทุกคนมองฉากนี้ด้วยความตกใจ

ราวกับเวลาถูกแช่แข็ง

ในความเป็นจริงพวกเขาถึงขั้นที่ลืมหายใจด้วยซ้ำ

“ตายแล้ว ไอ้แก่นั่นตายแล้ว!” ฉีหลินเป็นคนแรกที่ตอบสนองและตะโกนอย่างตื่นเต้น

“ตายซะที คนหลายคนร่วมมือกันเพื่อฆ่าเขา ต้องบอกว่าปรมาจารย์อันดับเทพนั้นทรงพลังจริงๆ!” ชิงหลงอุทาน

เซียวจิ่วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ขณะเดียวกัน เขาก็ยังรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

“ น่าเสียดายที่ฉันไม่ใช่คนที่ฆ่าอาจารย์อันดับเทพ”

เซียวจิ่วถอนหายใจอย่างลับๆ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของเยี่ยชิว และเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

ในตอนนั้นที่อยู่ที่เมืองหยาง เขาบอกว่าเขาจะให้เวลาเยี่ยชิวสามปีพอถึงตอนนั้นค่อยมต่อสู้กัน

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสามปีจะดูยาวนานเกินไป

เซียวจิ่วพบว่าฝีมือของเยี่ยชิวนั้นไม่ได้น้อยกว่าเขาอีกต่อไป โดยเฉพาะดาบสองเล่มสุดท้ายของเยี่ยชิว ซึ่งทำให้เซียวจิ่วรู้สึกถึงภัยคุกคามร้ายแรง

“ไม่รู้ว่าถ้าเป็นฉันนั้นวัยรุ่นนั้นจะสามารถต้านทานกับดาบสองเล่มนั้นได้หรือไม่?”

เมื่อเซียวจิ่วคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกถึงแรงกระตุ้นอันแรงกล้าในใจ และอยากจะตัดสินผลลัพธ์กับเยี่ยชิวนตอนนี้ทันที

แต่บาดแผลบนร่างกาย…

เหอะ!

เซียวจิ่วถอนหายใจยาว

ด้านอื่นๆ

เยี่ยหวู่ตี้มีรอยยิ้มอันสดใสบนใบหน้าของเขา

“พี่ชาย ถ้าคุณเห็นฉากนี้คงดีใจและภูมิใจในตัวลูกชายของคุณมากเลยสินะ!”

เยี่ยหวู่ตี้พูดกับตัวเอง

จากร่างของเยี่ยชิวเขาราวกับว่ามองเห็นความแข็งแร่งของเยี่ยหวู่ซวงในตอนนั้น