วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 737

ได้ยินแต่เสียงแต่ไม่เห็นร่าง

แต่แล้ว ทุกคนนั้นรู้ดีว่าเสียงนี้มาจากหัวหน้านิกายพราหมณ์ ปรมาจารย์อันดับที่สี่ในอันกับเทพ——

หลงหนู่ว์!

“หลงหนู่ว์มาแล้ว หนีไป”

เซียวจิ่วตะโกนดังๆออกมา แชมป์โหวผู้โด่งดังในชายแดนทางตอนเหนือในขณะนี้ก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป

อาซ่าหม่านอันดับที่สิบในอันดับเทพก็เกือบทำให้พวกเขาต้องจบชีวิตไว้ที่นี่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลงหนู่ว์ในอันดับที่สี่ของอันดับเทพเลย

ทุกคนรีบมุ่งหน้าไปชายแดนทางตอนเหนือ

“ฮึม ฆ่าคนของฉันแล้วยังคิดจะหนีอีก พวกแกฝันไปเถอะ” เสียงของหลงหนู่ว์ดังขึ้นอีกครั้ง

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปและเห็นร่างสีทองที่ห่างออกไปเจ็ดร้อยเมตรกำลังเข้าใกล้

ความเร็วนั้นรวดเร็วมาก

เพียงชั่วพริบตา ก็ปรากฏตัวในระยะห่างสามร้อยเมตร

เยี่ยชิว ตกตะลึง

หลงหนู่ว์นี้อยู่ห่างไกลจากพวกเขา แต่เธอกลับได้ยินการสนทนาของพวกเขา และเธอยังสามารถถ่ายทอดเสียงของเธอเองเข้าหูพวกเขาได้อย่างชัดเจน ฝีมือของเธอไม่มีใครเทียบได้

พวกเยี่ยชิวรีบหนีอย่างรวดเร็ว

"เธอมาแล้ว"

เยี่ยชิว วิ่งไปด้วยให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของหลงหนู่ว์ไปด้วย

หลังจากวิ่งไปสองกิโลเมตร หลงหนู่ว์ก็อยู่ห่างจากพวกเขาเพียงร้อยเมตรแล้วเท่านั้น

เสียงของหลงหนู่ว์เย็นชาราวกับน้ำแข็ง: "ไอ่คนขี้ขลาดอย่างพวกแกกล้าที่จะมาฆ่าคนของฉันไปตั้งเยอะ วันนี้พวกแกอย่าคิดที่จะหนีพ้นไปได้สักคนเดียว!"

“เอาชีวิตพวกแกไว้นี้ซะ!”

“ฉันจะใช้หัวกระโหลกของพวกแกมาบูชาวิญญาณลูกน้องผู้กล้าหาญของฉัน!”

ในขณะที่เซียวจิ่วกำลังวิ่งหนีอยู่ เขาก็พูดกับเยี่ยชิวและคนอื่นๆ ว่า "ฉันได้รับบาดเจ็บอยู่ ฉันอาจเป็นตัวถ่วงของพวกคุณได้"

"พวกคุณหนีไปก่อน"

"ฉันจะถ่วงหลงหนู่ว์ไว้ เพื่อถ่วงเวลาหนีให้กับพวกคุณ!"

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นี้ทุกคนก็รู้สึกประทับใจ

แชมป์โหวช่างเป็นคนที่มีน้ำใจไมตรีเลยสักจริงๆ!

"ไม่ได้!" เยี่ยหวู่ตี้ปฏิเสธทันที: "เซียวจิ่ว อย่าว่าแต่ว่าคุณจะได้รับบาดเจ็บอยู่เลย แม้ว่าคุณจะอยู่ในช่วงวัยรุ่น เพียงแค่คุณคนเดียวก็ไม่สามารถหยุดหลงหนู่วืได้หรอก"

“หยุดพูดไร้สาระแล้วรีบหนีไปซะ ไม่อย่างงั้นวันนี้เราก็จะตายที่นี่หมดเลย” เซียวจิ่วกล่าวว่า “พวกคุณได้ช่วยชีวิตฉันไว้ครั้งหนึ่งแล้วฉันไม่สามารถเป็นตัวถ่วงให้พวกคุณอีก”

“ถ้าหากสามารถถ่วงเวลาให้กับพวกคุณได้ แม้แต่เอาชีวิตฉันไปเสี่ยงมันก็คุ้ม”

“พวกคุณรีบหนีออกไป”

ในใจทุกคนนั้นรู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก

เพื่อช่วยชีวิตของทุกคน เซียวจิ่วยอมเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง การกระทำเช่นนี้ ช่างเป็นคนชอบธรรมจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะผิดที่ผิดเวลา พวกเขานั้นอยากจะไหว้สาบานเป็นพี่น้องกับเซียวจิ่ว

เยี่ยชิวรู้สึกซาบซึ้งมาก แต่เขาก็เข้าใจดีว่า ถ้าเซี่ยวจิ่วหยุดนี้ต่อก็ทำได้แค่ตายอย่างเดียว

สำนักพราหมณ์ได้สั่งปรมาจารย์ออกมาตั้งเยอะ เป้าหมายก็คือสังหารเซี่ยวจิ่งทิ้ง ตอนนี้แน่นอนหลงหนู่ว์จื่อจะไม่ไว้ชีวิตเซี่ยวจิ่วแน่

ยิ่งไปกว่านั้น เซียวจิ่วก็ตายไม่ได้

ถ้าหากเซียวจิ่วตาย ชายแดนทางอตอนเหนือต้องวุ่นวายไปแน่

ฉะนั้น เซียวจิ่วจะตายไม่ได้

เมื่อเยี่ยชิวคิดถึงตรงนี้ ตั้งสินใจในทันที：“ชิงหลง ฉีหลิน พวกคุณช่วยป้องกันเเชมป์โหวออกไปก่อน ฉันมาถ่วงไว้”

คุณจะถ่วงเวลาไว้ แล้วเซียวจิ่วจะยอมเหรอ

เยี่ยชิวก็หันไปบอกกับเซียวจิ่วว่า ：“คุณไปก่อน.....”

“ได้” เซียวจิ่วรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดจบเสียอีก

เยี่ยชิวมองดูร่างที่จากไปของเซียวจิ่ว ตะลึงไปในทันที

เชี้ย นี้เหรอความรักไม่ตรีหน่า?

ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆอีกแล้ว!

“ชิงหลง คุณพาแชมป์โหวออกไปก่อน ฉันจะหยึดที่นี่กับเยี่ยชิว” หลังจากที่ฉีหลินพูดจบเขาก็หันกลับไปยิงหลงหนู่ว์ไปหนึ่งนัด

บูม!

กระสุนพุ่งเข้าหาหลงหนู่ว์

หลงหนู่ว์อยู่ห่างจากพวกเขาเพียงสิบกว่าเมตร เมื่อเธอเห็นกระสุนบินมาหาเธอเธอก็ตบมันออกไป

เพี้ยะ!