วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 746

หลงหนู่ว์จากไป

เหตุการณ์กลับเข้าสู่ความสงบ

เยี่ยหวู่ตี้ลุกขึ้นจากพื้นดินและรีบวิ่งไปหาเยี่ยหวู่ซวง ถามอย่างตื่นเต้นว่า “พี่ใหญ่ คุณอยู่ที่ไหนมาหลายปีแล้ว?”

“คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงคุณแค่ไหน”

“และตลอดหลายปีที่ผ่านมา พ่อแอบตามหาคุณ”

เยี่ยชิวรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและก้าวไปทางเยี่ยหวู่ซวง

ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินเยี่ยหวู่ซวงพูดอย่างรุนแรงว่า “เยี่ยหวู่ตี้ คุกเข่าลง”

ตุ๊บ!

เยี่ยหวู่ตี้คุกเข่าลงบนพื้น

เยี่ยหวู่ซวงตำหนิว่า “เยี่ยหวู่ตี้ ในฐานะสมาชิกของตระกูลเยี่ย และผู้คุ้มกันส่วนตัวของผู้อาวุโสถัง คุณตกหลุมรักหลงหนู่ว์ได้อย่างไร? คุณควรถูกลงโทษ?”

เยี่ยหวู่ตี้ขอโทษทันที “ฉันขอโทษพี่ใหญ่ ฉันผิดไปแล้ว”

“แต่ความรักไร้พรมแดนไม่ใช่เหรอ?”

เยี่ยหวู่ซวงตะคอก “ฉันไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า หลังจากที่ห่างหายไปจากโลกนี้มานานกว่ายี่สิบปี หลงหนู่ว์จะกล้าท้าทายฉัน และแม้แต่คุณก็ยังพูดแข็งกร้าวกับฉัน”

เยี่ยหวู่ตี้กล่าวอย่างรวดเร็วว่า “พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่เชื่อฟังคุณ แม้ว่าหลงหนู่ว์จะนิสัยไม่ดี แต่ฉันก็ชอบเธอจริงๆ"

เยี่ยหวู่ซวงดุว่า “การชอบเธอนั้นไร้ประโยชน์ คุณนอนกับเธอหรือเปล่า?”

ทันใดนั้น ใบหน้าของเยี่ยหวู่ตี้ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกไม่เชื่อบางอย่าง หากเป็นเช่นนี้เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เยี่ยหวู่ซวงคงไม่มีวันพูดกับเขาในลักษณะนี้

ฉันสงสัยว่าพี่ใหญ่ของเขาอยู่ที่ไหนตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา เขามีประสบการณ์อะไรบ้าง และอารมณ์ของเขาเปลี่ยนไปบ้างอย่างไร?

“คุณนอนกับเธอแล้วเหรอ?” เยี่ยหวู่ซวงถามต่อ

เยี่ยหวู่ตี้หน้าแดง ส่ายหัว

“ไอ้โง่! คุณยังไม่ได้นอนกับเธอเลย แต่คุณยังอยากช่วยเธอ ฉันคิดว่าคุณคงตาบอดเพราะราคะ”

เยี่ยหวู่ซวงกล่าว จากนั้นเขาก็จ้องมองเบาๆ ขณะที่เขามองหน้าเยี่ยชิวแล้วถามว่า “แม่ของลูกสบายดีไหม?”

เยี่ยชิวรู้สึกสะเทือนใจมากจนแทบจะน้ำตาไหล

หลังจากผ่านไปกว่ายี่สิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเยี่ยหวู่ซวงพูดกับเขา

“แม่สบายดี”

เยี่ยชิวระงับความตื่นเต้นในใจ และพยายามทำให้น้ำเสียงของเขาสงบที่สุด

“คุกเข่าลง!” เยี่ยหวู่ซวงตะโกนใส่เยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่ลังเลและคุกเข่าลง

เยี่ยหวู่ซวงดุด้วยใบหน้าดุร้าย “เยี่ยชิว ลูกทำให้แม่ผิดหวัง!”

“แม่ทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูลูก และมันไม่ง่ายเลยสำหรับเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา”

“ถึงแม้ว่าตอนนี้ลูกจะประสบความสำเร็จบ้างแล้ว แต่ลูกใช้เวลากับแม่น้อยลงใช่ไหม?”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ

พ่อรู้เรื่องบางอย่างระหว่างฉันกับแม่ได้อย่างไร?

เป็นไปได้ไหมที่หลายปีที่ผ่านมาพ่อแอบปกป้องเรา?

เยี่ยชิวรู้สึกละอายใจและพูดว่า “ผมละเลยการดูแลแม่ แต่ผมจะพยายามแก้ไขและพยายามใช้เวลากับแม่ให้มากขึ้น”

“มันต้องแบบนี้” เยี่ยหวู่ซวงโบกมือแล้วพูดว่า “คุณทั้งคู่ลุกขึ้นได้แล้ว!”

จากนั้นเยี่ยชิวและเยี่ยหวู่ตี้ก็ยืนขึ้น

เยี่ยชิวต้องการพูดอะไรบางอย่างกับเยี่ยหวู่ซวง แต่เขาเห็นเยี่ยหวู่ซวงยกมือขึ้น บอกให้เขาเงียบ

จากนั้น เยี่ยหวู่ตี้ตำหนิเซียวจิ่ว

“เซียวจิ่วในฐานะผู้บัญชาการทหารสูงสุดของดินแดนทางเหนือ คุณไม่รู้ถึงอันตรายของการเข้าไปในดินแดนของศัตรูเพียงลำพังเหรอ?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเยี่ยชิวและคนอื่นๆ ในครั้งนี้ คุณคงตายไปแล้ว”

“ฉันเข้าใจว่าคุณมีเหตุผล แต่คุณเคยคิดบ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณเสียชีวิต ดินแดนทางตอนเหนือจะตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย”

“ในเวลานั้น คุณจะสามารถเผชิญหน้ากับสหายของคุณ? ผู้คนในดินแดนทางเหนือ? และความไว้วางใจที่ผู้อาวุโสถัง มีต่อคุณได้หรือไม่?”