วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 753

“เธอจะทำอะไร?”

ทันทีที่เย่หวู่ตี๋ถูกหลงหนู่กดจุด เขาทั้งตกใจและโกรธมาก

ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังตื่นเต้นเล็กน้อย

“ฉันเพิ่งจะพูดไปไม่ใช่เหรอ ว่าฉันอยากให้นายทำความอุ่นให้กับเตียงของฉัน” หลงหนู่พูดพลางยิ้มกริ่ม

“ออกไป!” เย่หวู่ตี๋กล่าว: “ออกไปให้ห่างจากฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้นฉันจะตะโกนจริงๆด้วย!”

“เอาเลยสิ นายอยากจะร้องก็ร้องเถอะ ฉันไม่ห้ามคุณ”หลงหนู่กล่าว “ดึกดื่นเที่ยงคืนป่านนี้ ชายหญิงอยู่ด้วยกันในห้องเดียวกัน ฉันอยากจะเห็นนัก นายร้องเรียกคนมา เพื่อจะบอกพวกเขาว่าอย่างไร”

“เธอมัน..”เย่หวู่ตี๋โกรธจนพูดไม่ออก

หลงหนู่ใช้มือทั้งสองข้างลูบคลำไปที่ใบหน้าของเย่หวู่ตี๋ และกล่าวว่า “ฉันกำลังโอบกอดคุณ นายจะโกรธด้วยเหตุอันใด?”

เย่หวู่ตี๋โกรธมาก พร้อมตะคอกใส่เธอว่า “เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“นายถามคำถามนี้กับฉันกี่รอบกันแล้ว ทำไมยังจะถามอีก? ดูเหมือนว่าถ้าฉันไม่ลงมือกับนายจริงๆ นายก็จะไม่เชื่อคำพูดของฉัน”

หลังจากหลงหนู่พูดจบ พร้อมกับอุ้มเย่หวู่ตี๋ขึ้นและเดินเข้าไปในห้องนอน โยนเย่หวู่ตี๋ลงบนเตียง

ผู้หญิงคนนี้ควรทำแบบนี้จริงๆเหรอ?

แม้ว่าเย่หวู่ตี๋จะใช้ชีวิตมาแล้วหลายสิบปี แต่เขาไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน ทันใดนั้นในใจเขารู้สึกกลัวเล็กน้อย

“เอ่อ... ฉันคิดว่าเราน่าจะคุยกันก่อนนะ” เย่หวู่ตี๋พยายามพูดจาหว่านล้อมเพื่อถ่วงเวลาจากหลงหนู่

“เอ๋ ฉันนึกไม่ถึงว่านายยังมีอารมณ์แบบนี้ด้วย” ในดวงตาของหลงหนู่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ พลางถามว่า “นายอยากจะพูดคุยอะไรกับฉันเหรอ?”

“เธออายุเท่าไหร่?” เย่หวู่ตี๋ถามขึ้น

หลงหนู่พูดขึ้น “ฉันล่ะเกลียดจริงๆ อายุเป็นความลับของผู้หญิง จะบอกคนอื่นง่ายๆได้ยังไงกันล่ะ”

“งั้นเปลี่ยนคำถาม...”

“นายไม่ใช่คนอื่น ฉันจะบอกนายก็ได้ อายุของฉันไม่ห่างจากนายมากหรอก”

“จริงๆเหรอ?” เย่หวู่ตี๋ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก

“จริงสิ” “เย่หวู่ซวงพี่ชายของนายไม่ได้บอกนายเหรอว่า ตอนที่เขาจัดอันดับในปีนั้น ฉันยังเป็นแค่เด็กสาวตัวเล็กๆ” หลงหนู่กล่าว

เย่หวู่ตี๋รู้สึกตกใจมาก

หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ พรสวรรค์ด้านการต่อสู้ของหลงหนู่จะน่ากลัวแค่ไหนกันนะ?

หลงหนู่พูดเสริมอีกว่า “ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันฉันมีหลักการมาโดยตลอด ถ้าหากฉันกับนายอายุห่างกันมากเกินไป ถึงแม้ว่าฉันจะชอบนาย ฉันก็ไม่อาจให้นายขอแต่งงานกับฉัน”

เย่หวู่ตี๋ยังถามต่ออีกว่า “บ้านเธออยู่ที่ไหน”

“รัฐเบงกอลตะวันตกหมายเลขที่18”

เย่หวู่ตี๋รู้สึกได้ถึงความโง่เขลาของตัวเอง เพราะเขาไม่รู้เลยสักนิดว่าที่อยู่ของหลงหนู่นั้นอยู่ซอกไหนในโลกใบนี้

เอาล่ะ เปลี่ยนคำถามดีกว่า

“เธอชอบอะไร” เย่หวู่ตี๋ถามต่อ

หลงหนู่ยิ้มแล้วตอบว่า “ฉันชอบนายไงล่ะ!”

เย่หวู่ตี๋ “.....”

เดิมทีเย่หวู่ตี๋ไม่ใช่คนช่างพูดตั้งแต่แรก หลังจากถามไม่กี่คำถาม เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว

เมื่อหลงหนู่เห็นความเงียบของเขาจึงพูดว่า “ฉันขอถามคุณอย่างนึงสิ”

“ได้สิ”

“คุณรักฉันมั้ย?” หลงหนู่ถาม

เย่หวู่ตี๋ส่ายหัวทันที

“คุณโกหก” ทันใดนั้นหลงหนู่ก็ปล่อยพลังอันดุร้ายออกมา เธอพูดด้วยสายตาที่เยือกเย็นว่า “คนที่เคยโกหกฉันก่อนหน้านี้ ถูกฉันฆ่ามาหมดแล้ว ”

เย่หวู่ตี๋ไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใด “ถ้าเธออยากฆ่าฉันก็ลงมือเลย อย่ามัวพูดจาไร้สาระ”

หลงหนู่เก็บพลังดุร้ายในตัวของเธอในทันที พลางพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน “ดูพูดเข้าสิ คุณคือคนที่ฉันรัก ฉันจะฆ่าคุณได้ยังไงล่ะ?”

“แต่เมื่อครู่ฉันเพิ่งจะพูดไปว่า ฉันเกลียดการโกหก”

“เพราฉะนั้น ฉันจะลงโทษคุณ”

เมื่อหลงหนู่พูดจบ เธอหยิบขวดผลึกใสในกระเป๋าออกมา และเปิดฝาออก งูน้อยสีแดงตัวหนึ่งคลานออกมาจากขวด

งูน้อยตัวนี้มีความยาวเพียงแค่ห้าเซนติเมตรเท่านั้น บางยิ่งกว่าตะเกียบเสียอีก ร่างของมันสีแดงดุจดั่งอัคคี แลบลิ้นออกมาอย่างต่อเนื่องจนอดที่จะกลัวไม่ได้

มันคืองูพิษตัวหนึ่งนั่นเอง!

เย่หวู่ตี๋รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย กล่าวออกมาว่า หลงหนู่ นี่เธอคิดจะทำอะไร อย่าได้ทำอะไรผีผลามเชียวนะ

หลงหนู่ยิ้มเล็กน้อย และวางงูน้อยตัวนี้ลงบนร่างของเย่หวู่ตี๋