วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 754

“เยี่ยหวู่ตี้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ทำได้เพียงอยู่ในความเมตตาของหลงหนู่ ในขณะที่รู้สึกยินดี เขาก็รู้สึกโกรธเช่นกัน

ความสุขไม่จำเป็นต้องมีคำพูด

สำหรับความโกรธนั้น เป็นเพราะอยู่ในมือของหลงหนู่ว์ เยี่ยหวู่ตี้ไม่อาจต้านทานได้ โดยรู้สึกว่าหลงหนู่ว์กำลังเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขา

ที่ร้ายแรงที่สุด พลังการต่อสู้ของหลงหนู่ว์นั้นน่าทึ่งมาก

ห้าครั้ง

หกครั้ง

เจ็ดครั้ง

ครั้งแล้วครั้งเล่า

ปากของเยี่ยหวู่ตี้ส่งเสียงคำรามต่ำอย่างต่อเนื่อง เกือบจะหายใจไม่ออก แต่หลงหนู่ว์ไม่ได้หยุดอยู่ครู่หนึ่ง และเพลิดเพลินกับมันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เยี่ยหวู่ตี้ค่อยๆ รู้สึกว่าเลือดเดือดในร่างกายของเขาค่อยๆ สงบลง และอารมณ์ที่เป็นพิษก็หายไป

เขาไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน

เยี่ยหวู่ตี้ทนไม่ไหวอีกต่อไป และหลับลึก

วันถัดไป

เมื่อเยี่ยหวู่ตี้ลืมตาขึ้นมา เขาก็ตระหนักว่าเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลย และมีรอยจูบมากมาย ทันใดนั้น เขาจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ และตัวสั่นไปทั้งตัว

“ฉันถูกเธอทำร้ายเหรอ?”

แม้ว่าเยี่ยหวู่ตี้จะอยู่ในวัยสี่สิบเศษ แต่เขาก็ยังคงรักษาพรหมจารีมาโดยตลอด ไม่คาดคิดว่า หลงหนู่ว์จะเอาเปรียบ

เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

“ฮะ ฉันขยับได้เหรอ?”

ทันใดนั้น เยี่ยหวู่ตี้ก็ตระหนักได้ว่าจุดฝังเข็มบนร่างกายของเขาดูเหมือนจะถูกปล่อยออกมาแล้ว และลุกขึ้นนั่งทันที

ในเวลานี้เท่านั้น

จู่ๆ เยี่ยหวู่ตี้ก็ตระหนักได้ว่า หลงหนู่ว์ไม่ได้ปล่อยจุดฝังเข็มบนร่างกายของเขาจนหมด แม้ว่าร่างกายส่วนบนจะเป็นอิสระ แต่ขาทั้งสองข้างของเขาก็ขยับไม่ได้

“ปีศาจตัวนี้ ยังไม่ปล่อยฉันไป เธอต้องการอะไร”

เยี่ยหวู่ตี้โกรธอีกครั้ง

ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ตกลงบนผ้าปูที่นอน และเขาก็ตัวแข็งไปครู่หนึ่ง

มีสัมผัสสีแดงเข้มบนผ้าปูที่นอนราวกับดอกกุหลาบที่กำลังเบ่งบาน

“นี่เป็นครั้งแรกของเธอด้วยเหรอ?”

“เป็นไปได้อย่างไร!”

เยี่ยหวู่ตี้พบว่ามันยากที่จะเชื่อ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงสดอยู่ในความทรงจำ เขาจำเทคนิคทักษะของหลงหนู่ว์ได้อย่างชัดเจน

เธอสามารถมีพรสวรรค์ตามธรรมชาติได้หรือไม่?

คลิก!

ทันใดนั้นก็มีเสียงเบาๆ ในหูของเขา

เยี่ยหวู่ตี้หันไปมองและเห็นหลงหนู่ว์เดินออกจากห้องน้ำ ผมเปียกและห่อด้วยผ้าเช็ดตัว เผยให้เห็นคอที่เหมือนหงส์และกระดูกไหปลาร้าอันละเอียดอ่อน

เขาต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างสวย

“ตื่นแล้วเหรอ? เมื่อคืนนอนหลับสบายหรือเปล่า?” หลงหนู่ว์ถามขณะเช็ดผมด้วยผ้าขนหนู

เยี่ยหวู่ตี้ค่อนข้างโกรธ

คุณไม่รู้ว่าฉันนอนหลับสบาย?

เขากำลังจะพูดเมื่อได้ยินหลงหนู่ว์พูดว่า “คุณเอาเปรียบฉัน คุณตั้งใจจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?”

ให้ตายเถอะ ชัดเจนว่าฉันเป็นเหยื่อ ทำไมคุณถึงพลิกโต๊ะล่ะ?

ไร้ยางอาย!

ใบหน้าของเยี่ยหวู่ตี้โกรธจัดและเขาพูดว่า “ฉันไม่อยากเห็นคุณอีก ออกไป!”

ทันใดนั้น หลงหนู่ว์ก็หยุดเป่าผม ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ เยี่ยหวู่ตี้ น้ำตาสองหยดไหลอาบใบหน้า

สะเทือนใจ

“เยี่ยหวู่ตี้ คุณใจร้ายมาก”

“ฉันให้ของล้ำค่าที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่งแก่คุณ แต่คุณยังบอกให้ฉันออกไป”

“คุณมีมโนธรรมไหม?”

“ฮึ่ม ฉันจะไปแล้ว อย่าหวังว่าจะได้พบฉันอีกในชีวิตนี้”

หลังจากพูดอย่างนี้แล้ว หลงหนู่ว์ก็เดินไปที่ประตู

เยี่ยหวู่ตี้ยังตระหนักว่าคำพูดของเขาตอนนี้รุนแรงเกินไปเล็กน้อย และรีบพูดว่า “เดี๋ยวก่อน”

หลงหนู่ว์หยุดตามทาง โดยไม่หันศีรษะและพูดว่า “คุณบอกให้ฉันออกไป ทำไมฉันต้องรอด้วย?”

เยี่ยหวู่ตี้กล่าวว่า “หลงหนู่ว์ ฉันขอโทษ ฉันพูดไม่เก่ง โปรดอย่าโกรธเลย...…”