วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 758

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง เห็นฝูงชนจำนวนมากอยู่นอกสนามบิน

ไป๋ปิง ซุนเซิ่งโซ่ว เหล่าเซี่ยง ฟู่เหยียนเจี๋ย ซูเสี่ยวเสี่ยว...…

และยังเป็นผู้อำนวยการแผนกอื่นๆในโรงพยาบาลอีกด้วย

มีอย่างน้อยสามสิบถึงสี่สิบคน

ขณะที่เยี่ยชิวเดินไปหาพวกเขา เขาถามว่า “ทำไมพวกคุณถึงมาที่นี่กัน?”

ไป๋ปิงยิ้มและพูดว่า “ทุกคนรู้ดีว่า วันนี้คุณจะไปที่จินหลิงเพื่อแข่งขันกับปราชญ์แพทย์เกาหลีผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นเราจึงมาพบคุณ”

เยี่ยชิวเหลือบมองทุกคนและพูดติดตลกว่า “เมื่อพวกคุณทุกคนอยู่ที่นี่ นั่นหมายความว่าวันนี้โรงพยาบาลจะนัดหยุดงานใช่ไหม?”

เหล่าเซี่ยงหัวเราะเบาๆ “เพื่อให้ผู้อำนวยการเยี่ย โรงพยาบาลได้ปรับเวลาทำงานเป็นพิเศษในวันนี้ โดยไม่กระทบต่อการรักษาของผู้ป่วย”

ฟู่เหยียนเจี๋ยพูดว่า “ผู้อำนวยการ ฉันไม่เก่งเรื่องคำพูด แต่ฉันแค่หวังว่าคุณจะเอาชนะปราชญ์แพทย์เกาหลีผู้ยิ่งใหญ่คนนั้นได้”

เยี่ยชิวตอบว่า “ฉันจะแข่งขันทักษะทางการแพทย์ ไม่ใช่ต่อสู้”

ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะ

จากนั้น เยี่ยชิวก็หุบยิ้ม โค้งคำนับผู้คนที่อยู่ตรงนั้น และพูดว่า “ขอบคุณทุกท่านที่มาส่งฉัน ขอบคุณนะทุกคน”

เขารู้ว่า เหตุผลที่คนเหล่านี้มาบอกลาเขา ไม่ใช่แค่เพราะมิตรภาพที่ลึกซึ้งเท่านั้น แต่ยังมาจากความหวังด้วย

หวังว่าเขาจะชนะ

หรือหวังชัยชนะด้านการแพทย์แผนจีน!

“อาจารย์!” ซุนเซิ่งโซ่วเดินไปหาเยี่ยชิว และพูดว่า “ครั้งนี้ต้องชนะ! แพทย์จีนต้องชนะ!”

แค่แปดคำน้ำหนักก็หนักมาก

โดยปกติแล้ว เยี่ยชิวเข้าใจความหมายของซุนเซิ่งโซ่ว และพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำให้ดีที่สุดและไม่ทำให้การแพทย์แผนจีนผิดหวัง"”

“โอเค ฉันเชื่อในตัวอาจารย์” ซุนเซิ่งโซ่วพยักหน้าอย่างหนัก

ในขณะนี้ ซูเสี่ยวเซียวก็เดินไปหาเยี่ยชิว ใบหน้าอ้วนท้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า “ผู้อำนวยการเยี่ย ฉันขอให้คุณประสบความสำเร็จและนำความรุ่งโรจน์มาสู่ประเทศ”

“ขอบคุณ” เยี่ยชิวเหลือบมองลง ไม่ได้เจอเด็กผู้หญิงคนนี้มานานแล้ว และดูเหมือนว่าเธอจะเติบโตขึ้นอีกเล็กน้อย

เธอดื่มซุปมะละกอทุกวันอีกแล้วเหรอ?

ซูเสี่ยวเซียวจึงพูดว่า “ผู้อำนวยการเยี่ย ก่อนที่คุณจะจากไป ฉันขออะไรเล็กน้อยได้ไหม?”

เยี่ยชิวอยากรู้อยากเห็น “ขออะไร?”

สีหน้าเขินอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูเสี่ยวเซียวขณะที่เธอกระซิบว่า “ฉันอยากจะกอดคุณ”

“ก็……”

เยี่ยชิวดูเขินอาย มีเพื่อนร่วมงานหลายคนอยู่ และไป๋ปิงก็เฝ้าดูอยู่ใกล้ๆ

ไม่คาดคิด ซูเสี่ยวเสี่ยวพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเยี่ยชิวโดยตรง และโอบมือของเธอไว้รอบเอวเขา

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกถึงการกดขี่ต่อหน้าเขา

แน่นอนว่าผู้หญิงคนนี้โตขึ้นจริงๆ

เมื่อเห็นฉากนี้ ไป๋ปิงก็เลิกคิ้วขึ้น

“ผู้อำนวยการ สู้ๆ จะมีรางวัลสำหรับคุณเมื่อคุณกลับมา!” ซูเสี่ยวเสี่ยวกล่าว

“รางวัลอะไร?” เยี่ยชิวถาม

“ฉันจะไม่บอกคุณในตอนนี้ คุณจะรู้เองเมื่อคุณกลับมา” ซูเสี่ยวเสี่ยวแสร้งทำเป็นลึกลับ

เยี่ยชิวลดเสียงลงและพูดว่า “เสี่ยวเสี่ยว ในอนาคต ดื่มซุปมะละกอให้น้อยลง ปล่อยให้งานหนักเป็นหน้าที่ของฉัน”

ซูเสี่ยวเสี่ยวเข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของเยี่ยชิว หน้าแดงทันทีและจ้องมองไปที่เยี่ยชิว “ผู้อำนวยการ คุณนี่มันซนจริงๆ”

หลังจากพูดแล้ว เธอก็ปล่อยเยี่ยชิว กลับสู่ตำแหน่งเดิมอย่างรวดเร็ว และไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยชิว

ทันใดนั้นก็มีรถอาวดี้เอหก สีดำคันหนึ่งเข้ามาใกล้ๆ

ประตูเปิดออก รองนายกเทศมนตรีฮวงก็เดินออกไป ยิ้มและพูดว่า “ดูเหมือนว่าฉันยังไม่สายเกินไป เสี่ยวเยี่ย คุณยังไม่ไป”

เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จับมือกับรองนายกเทศมนตรีฮวง และถามว่า “นายกเทศมนตรีฮวง ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”