เยี่ยชิวหันกลับมา
วินาทีต่อมา หน้าเขาแสดงความประหลาดใจ
“คุณนี่เอง!”
คนที่เรียกเขาไม่ใช่คนอื่นที่ไหน คนนั้นคือซูฉางจินที่เยี่ยชิวรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาที่วัดขงจื้อเมื่อวันก่อน
ซูฉางจินสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์รัดรูป เอวบาง ขายาว
เธอสวมหมวกทรงแหลมบนศรีษะ ดูอ่อนเยาว์และสง่างาม
“คุณมาที่นี่ทำไม” เยี่ยชิวถาม
“ฉันเรียนอยู่ที่นี่!” ซูฉางจินพูดด้วยรอยยิ้ม
เมื่อเธอยิ้ม ลักยิ้มทั้งสองปรากฏบนแก้มสีชมพูของเธอ ดูอ่อนหวานและน่าประทับใจ
“คุณเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยหลินจิงเหรอ?”
“ใช่ เป็นนักเรียนต่างชาติเรียนเอกภาษาจีน”
นักเรียนต่างชาติ?
เยี่ยชิวตะลึง
ผู้หญิงคนนี้เป็นชาวต่างชาติเหรอ?
ซูฉางจินเดินไปหาเยี่ยชิวและพูด “หมอเยี่ย ทักษะทางการแพทย์ของคุณน่าทึ่งมาก”
“แค่ทักษะทางการแพทย์ของฉันเหรอ? แล้วคุณไม่คิดว่าฉันก็หล่อเหมือนกันเหรอ?” เยี่ยชิวพูดติดตลก
พร่าง!!
ซูฉางจินหน้าแดง แล้วยังพยักหน้า “ใช่ หล่อมาก”
ดูเป็นผู้หญิงงามที่ขี้อายเล็กน้อยจริงๆ
เยี่ยชิวแอบหัวเราะและถาม “วันนี้เป็นวันเทศกาลไหว้พระจันทร์ มันควรจะเป็นวันหยุด โรงเรียนขอให้พวกคุณมาดูการแข่งขัน พวกคุณไม่ใช่ว่าคิดหนักเลยเหรอ?”
“ไม่เลย ไม่” ซูฉางจินโบกมืออย่างรวดเร็ว
“จริงเหรอ?” เยี่ยชิวจ้องไปที่ซูฉางจินด้วยความไม่เชื่อ
ใบหน้าของซูฉางจินแดงและเธอก็พูด “จริงๆแล้วในตอนแรกนักเรียนมีความคิดเห็นนิดหน่อย มันไม่ง่ายเลยที่จะมีวันหยุด3วัน พวกเขาวางแผนที่จะไปเที่ยวเล่นกัน แต่พอหลังจากพวกเขาได้เห็นการแข่งขันความไม่พอใจของทุกคนก็หายไป”
“จะพูดยังไงดีการแข่งขันครั้งนี้ไม่น่าเบื่อเลย แล้วยังทำให้คนรู้สึกตื่นเต้นแทน”
“มันดีกว่าหนังฮอลลีวูดเรื่องดังสะอีก”
ซูฉางจินถามอย่างสงสัย “หมอเยี่ย ทำไมทักษะทางการแพทย์ของคุณถึงดีขนาดนี้”
เยี่ยชิวยิ้มและพูด “มีคนประเภทหนึ่งที่เกิดมาไม่ธรรมดา คุณเชื่อไหม?”
ซูฉางจินพยักหน้า “ฉันเชื่อว่าหมอเยี่ยก็เป็นคนแบบนี้”
หญิงงามผู้นี้หลอกง่ายจริงๆ
เยี่ยชิวถามซูฉางจิน “คุณอายุเท่าไหร่?”
“อายุ 20” ซูฉางจินถามเยี่ยชิว “แล้วหมอเยี่ยอายุเท่าไหร่?”
เยี่ยชิวกล่าว “อายุของผู้ชายเป็นความลับ ฉันมักจะไม่ค่อยบอกคนอื่น…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ซูฉางจินรีบพูด “หมอเยี่ยฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณขุ่นเคือง”
เยี่ยชิวเปลี่ยนเรื่อง “ถึงแม้ฉันไม่บอกอายุของฉันกับคนอื่น แต่ฉันสามารถบอกคุณได้ว่าฉัน อายุ24กลางๆ”
ซูฉางจินแอบมีความสุข
หมอเยี่ยยินดีบอกอายุของเขาด้วย นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาถือว่าฉันเป็นเพื่อนแล้วเหรอ?
ถ้าเยี่ยชิวรู้ความคิดของเธอ เขาคงพูดไม่ออก
ที่จริงแล้ว สำหรับเขา อายุไม่ใช่ความลับ เขาแค่อยากแกล้งซูฉางจิน แต่ซูฉางจินเชื่อเขาจริงๆ
หญิงงามผู้นี้ช่างไร้เดียงสามาก
ซูฉางจินกล่าว “หมอเยี่ย เมื่อวันก่อนคุณออกจากวัดขงจื้อเร็วมาก ฉันยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลยด้วยซ้ำ”
เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อย “เป็นการกระทำเพียงเล็กน้อย ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ไม่ ฉันต้องขอบคุณคุณ” ซูฉางจินพูดอย่างจริงจัง “อาจารย์บอกว่าน้ำหนึ่งหยดควรตอบแทนด้วยน้ำพุ”
เยี่ยชิวอยากจะหัวเราะเล็กน้อยแล้วถาม “แล้วคุณคิดจะขอบคุณฉันอย่างไรเหรอ?”
ซูฉางจินส่ายหัว “ฉันยังไม่ได้นึกถึงเรื่องนั้นเลย”
เยี่ยชิวกล่าว “งั้นคุณมาสัญญากันฉันมั้ย”
ทันใดนั้นหูของเยี่ยชิวเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะเขินอายเขาคว้ามุมเสื้อด้วยมือทั้งสองข้าง และไม่รู้ว่าจะตอบเยี่ยชิวไปว่าอย่างไร
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันล้อเล่น” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอยากขอบคุณฉันจริงๆ ก็พาฉันไปเดินเล่นรอบๆมหาวิทยาลัยสิ ฉันชอบบรรยากาศมาก”
ซูฉางจินรึ้กผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอก็ตอบตกลงทันดี
“เอาล่ะ หมอเยี่ย ตามฉันมา”
ในขณะที่ ซูฉางจินพาเยี่ยชิวไปเดินรอบๆมหาวิทยาลัยจินหลิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...
51 หายไปไหน...