วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 777

หนี?

เมื่อได้ยินคำนี้ สีหน้าของลีจองฮีก็เคร่งขรึมทันที

“มยองฮัน แกพูดว่าไงนะ? แกพูดอีกทีซิ”

ลีมยองฮันกล่าว “คุณพ่อ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเราหนีกันเถอะครับ...”

เปรี๊ยะ!

ลีมยองฮันยังไม่ทันจะพูดจบ เขาก็โดนตบไปที่หน้าอย่างจัง

ลีจองฮีพูดด้วยความโกรธว่า “ฉันคือนักปราชญ์แห่งการแพทย์เกาหลีใต้ ถ้าฉันหนี พวกชาวจีนจะไม่หัวเราะเยาะฉันหรอกเหรอ?”

“ถ้ากลับไปแล้ว จะเอาหน้าที่ไหนไปเจอเพื่อนร่วมชาติของเรา?”

“ลีมยองฮัน เธออยากให้พ่อของแกกลายเป็นนักโทษในเกาหลีอย่างนั้นหรือ?”

ลีมยองฮันยังไม่หยุดพูดโน้มน้าว “คุณพ่อครับ ยังไงคุณพ่อก็มีประสบการณ์ด้านทักษะการแพทย์ของเยี่ยชิวแล้ว คุณพ่อคิดว่าจะมีโอกาสชนะในครั้งหน้าอย่างนั้นหรือ?”

“บางทีท่านคิดว่ายังมีโอกาส แต่ในใจลูกไม่เหลือความเชื่อมั่นอีกแล้ว”

“คุณพ่อ ถ้าครั้งนี้ท่านพ่ายแพ้อีก ท่านจะต้องจบชีวิตตัวเองต่อหน้าสาธารณชน”

“ท่านอยากให้ลูกสูญเสียคนเป็นพ่อไปตลอดหรือไม่”

ลีจองฮีโกรธจนหน้าดำคล้ำเขียว

เขาไม่คิดเลยว่า ลูกของตนเองจะสูญเสียความเชื่อมั่นในตัวของพ่อจนหมดสิ้น

เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

คนอื่นก็พูดแทรกขึ้นเสียก่อน

“ท่านนักปราชญ์ผู้อาวุโส ฉันคิดว่าคุณหลี่พูดถูก พวกเราหนีกันเถอะ!”

“ถ้าขืนยังสู้ต่อไป ถึงแม้ว่าจะเอาชนะได้ในรอบนี้ ท่านก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้หรอกครับ”

“หลังจากที่พวกเรากลับบ้าน เราจะจัดงานแถลงข่าว และบอกว่าพวกเขาว่าเราได้รับการปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมตลอดที่พวกเราอยู่ที่จีน พวกชาวจีนไม่เพียงแต่ด่าประจานเราเท่านั้น ยังกลั่นแกล้งพวกเราทุกด้าน และยังใช้วิธีการที่เลวทรามต่ำช้าในการต่อสู้ เพียงเท่านี้ก็จะไม่มีใครถือโทษหรือตำหนิท่านแล้ว”

“ไม่แน่ว่า อาจจะได้รับความเห็นใจจากคนในประเทศ และยกย่องท่านเป็นวีรบุรุษ”

“ท่านนักปราชญ์ผู้อาวุโส ท่านคือนักปราชญ์แห่งการแพทย์เกาหลีใต้ของพวกเรา ถึงแม้ว่าท่านจะละทิ้งชีวิตและความตายไปนานแล้ว แต่ท่านต้องนึกถึงการเป็นแพทย์เกาหลีด้วย!”

“ถ้าท่านเลือกที่จะฆ่าตัวตายที่นี่จริงๆ ไม่เพียงแต่ท่านจะถูกชาวจีนด่าประนามเท่านั้น แพทย์เกาหลีใต้เองก็จะโจมตีท่านอย่างหนักด้วย”

“ท่านนักปราชญ์ผู้อาวุโส เพื่อแพทย์เกาหลีใต้ ท่านฟังที่คุณหลี่พูดเถิด เราหนีกันเถอะ!”

ทุกคนพยายามพูดหว่านล้อมให้ลีจองฮีหนีกลับประเทศ

มีหนทางเดียวที่ลีจองฮีจะมีชีวิตรอดก็คือการหนีออกไปจากที่นี่เท่านั้น

ลีจองฮีด่าออกไปด้วยความโมโห “ไอ้พวกคนขี้ขลาด พวกเธอเห็นว่าฉันเป็นคนยังไงกัน?”

“ฉันคือนักปราชญ์แห่งการแพทย์เกาหลีใต้ แม้ว่าฉันจะต้องตาย ฉันก็ไม่อาจเป็นผู้ที่หนีการรบได้”

“ตอนฉันมาที่นี่ฉันเคยพูดไว้ว่า การแข่งขันทางการแพทย์ระหว่างจีนและเกาหลีใต้ครั้งนี้ฉันจะต้องชนะให้ได้ แม้ว่าฉันต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นต่างรู้สึกซาบซึ้งมาก

นี่คือความน่านับถือของปราชญ์แพทย์

นี่คือต้นแบบของคนรุ่นฉัน！

ลีจองฮียังพูดต่ออีกว่า “ถึงแม้ฉันจะแพ้ไปแล้วสองครั้ง แต่ฉันจะไม่ถอดใจ”

“ฉันก็ไม่เห็นว่า การแพทย์แผนจีนจะดีไปกว่าการแพทย์เกาหลีใต้ตรงไหน”

“ในความคิดของฉัน การแพทย์เกาหลีใต้คือการแพทย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก”

“ถึงแม้การแข่งขันในเกมนี้สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยให้แก่ฉัน แต่เพื่อชื่อเสียงของการแพทย์เกาหลี เพื่ออนาคตของการแพทย์เกาหลี เพื่อหน้าตาของประเทศเกาหลีใต้ ฉันลีจองอี ยอมตายดีกว่ายอมแพ้ และจะสู้ให้ถึงที่สุด!””

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างน้ำตาคลอ

เห็นหรือไม่ว่า นี่คือความหยิ่งในศักดิ์ศรีของพวกเราคนเกาหลีใต้

สู้จนตัวตาย สู้ไม่ถอย

ดังสุภาษิตที่ว่าการสละชีวิตเพื่อชาติ มองความตายเหมือนการกลับบ้าน ก็เพียงแค่นี้

ลีจองฮีถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม

“ฉันไม่เคยคิดเลยว่า นักปราชญ์แห่งการแพทย์เกาหลีใต้ จะต้องพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของคนรุ่นหลัง”

“ไม่ใช่เพราะฉันไม่แข็งแกร่งพอ แต่เพราะเยี่ยชิวน่ารังเกียจเกินไป”

นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะใช้เวทมนตร์ในการต่อสู้ น่ารังเกียจสิ้นดี

“ทุกคน ฉันมีเรื่องสำคัญมากที่อยากว่ายวายให้ทุกคนช่วย หวังว่าทุกคนจะสามารถจัดการให้ฉันได้สำเร็จ”

ลีมยองฮันรีบถามด้วยความรีบร้อนว่า “คุณพ่อ ท่านมีอะไรจะรับสั่งพวกเราครับ?”

ลีจองฮีกล่าว “เก็บข้าวของเถอะ เราจะกลับเกากลีใต้กัน”