วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 782

“ลีจองฮี คุณยอมไม่ยอม?”

เสียงของเยี่ยชิวดังระเบิดบนเวที ราวกับฟ้าร้อง

สีหน้าลีจองฮีดูซีดเซียว ผมของเขายุ่งเหยิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธอย่างไม่เต็มใจ เขากำหมัดแน่นและตะโกนเสียงดังว่า:

“ฉันไม่ยอม!”

เยี่ยชิวตะโกนว่า: "ไม่ยอมก็แข่งต่อ!"

“แข่งต่อก็แข่งต่อ ใครกลัวใคร อุ๊ย...” จู่ๆ ลีจองฮีก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและล้มลงกับพื้น

หายใจอย่างหนัก

เขาและเยี่ยชิวแข่งขันกัน20 ครั้งในทีเดียว พ่ายแพ้ทุกรอบ และความมั่นใจในตนเองของเขาก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

ไม่เพียงเท่านั้นการแข่งขัน20 รอบนี้ แข่งตั้งแต่9โมงเช้า จนถึง6 โมงเย็น ในระหว่างการแข่งขันพวดเขาไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักนิด ลีจองฮีใกล้ทนไม่ไหวแล้ว

เขาเหงื่อออกทั้งตัว และกำลังของเขาหมดแรง

หากยังแข่งต่อไป ลีจองฮีต้องแข่งจนหมดแรงตายแน่

ลียองฮันรีบเข้าพยุงลีจองฮีอย่างรวดเร็วและพูดด้วยความโกรธว่า: "เยี่ยชิว คุณจะบังคับให้พ่อฉันถึงตายเลยเหรอ?"

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม: "ตาข้างไหนของคุณเห็นว่าฉันบังคับให้เขาตาย? ฉันแค่อยากให้เขายอมรับและพอใจ"

“ฉันไม่ยอม! ฉันไม่ยอม!” หลังจากที่ลีจองฮีตะโกนไปสองครั้ง เขาก็น้ำลายฟูมปากและกระตุกไปทั้งตัว

ใบหน้าของลียองฮันเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก: "คุณพ่อ คุณพ่อ ... "

ในขณะนั้นเอง เยี่ยชิวก็กล่าวว่า: "เอาเถอะ ไม่แข่งละ"

เมื่อลียองฮันได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก คาดไม่ถึง เยี่ยชิวก็พูดต่อว่า: "พรุ่งนี้ค่อยแข่งต่อ"

ทันใดนั้น ใบหน้าของลียองฮันก็ดูน่าเกลียดมาก

เขากังวลมาก จากสถานการณ์ในวันนี้แล้วพรุ่งนี้พ่อของเขาจะยังสามารถออกไปอย่างมีชีวิตได้ไหม?

แต่อย่างไรก็ตาม วันนี้ก็ถึงว่าได้สิ้นสุดลงแล้ว

ลียองฮันช่วยพยุงลีจองฮีลงไป

ในทันใดนั้น ผู้ชมด้านล่างก็ปรบมือเหมือนดังสนั่น

ผู้ชมเหล่านี้เฝ้าดูการแข่งขันมาทั้งวัน และแม้กระทั่งจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครออกไปเลย

เยี่ยชิวบดขยี้ลีจองฮีอย่างทรงพลัง ไม่เพียงแต่ทำให้พวกเขาเดือดดาลเท่านั้น แต่ทุกคนยังตกใจกับทักษะทางการแพทย์อันน่าอัศจรรย์ของเยี่ยชิวอีกด้วย

เสียงปรบมือหยุดลง

เยี่ยชิวยืนอยู่บนเวที หยิบไมโครโฟนแล้วพูดว่า "ขอบคุณทุกคน"

“ฉันขอโทษจริงๆที่ต้องทำให้ทุกคนต้องมาเสียเวลาด้วย”

“ฉันไม่คิดว่าวันนี้จะมีการแข้งขัยหลายรอบขนาดนี้”

“ตามข้อตกลงก่อนหน้านี้แล้ว การแข่งขันการแพทย์ระหว่างจีนและเกาหลีใต้นั้นควนยุติลงนานแล้ว ฉันไม่คิดเลยว่าลีจองฮีจะไม่ยอมรับสักที”

“นี่เป็นการแข่งขันทางการแพทย์ที่จัดขึ้นอย่างไม่เป็นทางการ ลีจองฮีปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ ฉันเองก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้นอกจากต้องแข่งขันกันต่อเรื่อยๆจนกว่าเขาจะพอใจ”

“ทุกคนก็มายืนดูในนี้มาทั้งวันแล้ว ฉันคิดว่าหลายคนนี้ยังไม่ได้ทานข้าวกันเลยสินะ เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ทุกคนแยกย้ายไปกินข้าวกันดีกว่า”

“พรุ่งนี้ถ้าหากทุกคนมีเวลาก็เชิญมาดูกาแข้งขันกันต่อได้เลย”

"ขอบคุณทุกคน"

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็โค้งคำนับผู้ชมด้านล่าง

ผู้ชมค่อยๆ แยกย้ายออกจากสนาม

ทันทีที่เยี่ยชิว ก้าวลงจากเวที เขาก็ถูกจางจิ่วหลิงและคนอื่นๆล้อมรอบ

"เสี่ยวเยี่ย ทำได้ดี!"

“ครั้งนี้คุณได้สร้างชื่อเสียงให้กับการแพทย์แผนจีน และเราก็ภาคภูมิใจอย่างมาก”

“เสี่ยวเยี่ย ถ้าลีจองฮีไม่พอใจต่อเรื่อยๆคุณจะทำยังไง?”

เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า: "ทัศนคติของฉันก็คือถ้าลีจองฮีไม่พอใจงั้นก็แข่งกันต่อเรื่อยๆ"

“แข่งกันจนกว่าเขาจะพอใจ!”

“นอกจากนี้ ทักษะทางการแพทย์ของเขาก็ไม่เลว ให้เขามาเป็นแรงงานฟรีก็ดีอยู่”

แรงงานฟรี?