วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 806

ฟิ้ว!

พลังงานดาบอันแหลมคมพุ่งตรงไปที่คิ้วของจี๋เถียนโซ่วอีทันที

จี๋เถียนโซ่วอีรีบถอยหลังออกไปกว่าสิบเมตรและขณะเดียวกันก็สั่งนินจาในควบคุม "จัดการ ฆ่ามันซะ"

เมื่อได้ยินผู้นำสั่งแบบนี้ บรรดานินจาหลายสิบก็ต่างพากันเข้าไปปิดล้อมเยี่ยชิวเอาไว้

ฝีมือของนินจาเหล่านี้ไม่ธรรมดา หลายคนในนั้นล้วนเป็นยอดฝีมือระดับสูง พวกเขาไม่เพียงร่วมมือกันอย่างคล่องแคล่วแถมยังชำนาญด้านการลอบฆ่าและลงมือโจมตีใส่เยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

นินจาพิเศษระดับสูงคนหนึ่งใช้โอกาสขณะที่ทุกคนเข้าปิดล้อมเยี่ยชิวเข้าลอบโจมตีเยี่ยชิวโดยการยกดาบขึ้นฟันศีรษะของเยี่ยชิว

"ไปตายซะ ฮ่าๆๆ......"

นินจาคนนั้นหัวเราะชอบใจ

และวินาทีถัดมาเขาก็รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ เพราะเขาเห็นว่าเยี่ยชิวกำลังหัวเราะใส่เขาอยู่

ถูกฟันศีรษะขนาดนั้นแล้ว ทำไมยังหัวเราะออกมาได้อีก?

เจ้าหมอนี่บ้าไปแล้วหรือเปล่า?

นินจาคนนั้นชำเลืองมองไปที่ดาบพร้อมกับหดรูม่านตาลงทันที

ตอนนี้เขาเพิ่งจะรู้ว่าดาบในมือไม่ได้ฟันไปตรงกลางศีรษะของเยี่ยชิวเลยแม้แต่นิดเดียว

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

ขณะที่นินจาคนนั้นกำลังสับสนงุนงงอยู่ เยี่ยชิวก็พูดขึ้นมา "นายชื่ออะไรเหรอ?"

นินจาคนนั้นรีบพูดออกไปโดยลืมว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคือศัตรู "ซาบุโระ คาเมดะ"

"คาเมดะ ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง นายเอาดาบฟันศีรษะฉันอีกครั้งสิ" เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ซาบุโระ คาเมดะดึงสติได้พร้อมกับถอยหลังออกไปและกระโดดฟันศีรษะของเยี่ยชิวอย่างแรง

"แกร๊ง!"

เกิดประกายไฟไปทั่วบริเวณ

เกิดรอยบิ่นที่คมดาบ แต่กลับไม่สามารถทำให้ศีรษะของเยี่ยชิวแยกออกจากกันได้

"นายยังไม่ได้กินข้าวเหรอ ทำไมถึงไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย?" เยี่ยชิวถามด้วยเสียงหัวเราะ

ซาบุโระ คาเมดะมองไปที่เยี่ยชิวด้วยความหวาดกลัว "นายเป็นผีหรือว่าเป็นคนกันแน่?"

บรรดานินจาคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่างพากันหยุดชะงักด้วยความเหลือเชื่อ

ศีรษะของคนจะแข็งอะไรได้ขนาดนี้?

มันช่างขัดกับความจริงอย่างสิ้นเชิง

น่าเหลือเชื่อเหลือเกิน!

และขณะนี้เองเยี่ยชิวก็เริ่มลงมือโดยการต่อยหมัดไปที่ศีรษะของซาบุโระ คาเมดะ

ตุ่บ!

ซาบุโระ คาเมดะถูกต่อยด้วยหมัดเข้าอย่างจัง

เยี่ยชิวเข้าจัดการยอดนินจาเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว

หนึ่งหมัด!

สองหมัด!

สามหมัด!

ปัง ปัง ปัง ปัง.........

บรรดานินจาเหล่านั้นต่างล้มลงกับพื้นพร้อมกับมีเลือดไหลนองเป็นกอง และเพียงไม่ถึงสิบนาทีทั้งหมดก็ถูกจัดการอย่างสิ้นซาก

หลังจากนั้นเยี่ยชิวก็จับจ้องไปที่จี๋เถียนโซ่วอี

จี๋เถียนโซ่วอีรีบถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว เขาคิดไม่ถึงเลยว่าลูกน้องจำนวนมากขนาดนี้กลับทำอะไรเยี่ยชิวไม่ได้เลยแม้แต่นิเดียว

ชิวซานหนานเกอและเชียนซานเสวี่ยเองก็ต่างพากันตกตะลึง

พวกเธอต่างพูดกับตัวเองว่าแม้ว่าอาจารย์และศิษย์ร่วมมือกันก็สามารถกำจัดนินจาเหล่านั้นได้ แต่ก็ต้องสูญเสียอย่างหนักด้วยเช่นกัน แม้ว่าจะไม่ตายก็อาจต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างมาก

แต่เยี่ยชิวกลับดูผ่อนคลายเหมือนว่าการกำจัดคนมากมายขนาดนี้เป็นเพียงการหั่นแตงโมเท่านั้น

"ตอนนี้เหลือแค่นายคนเดียวแล้ว ลงมือสิ!"

เยี่ยชิวกวักมือไปที่จี๋เถียนโซ่วอีพร้อมกับยิ้มอย่างชอบอกชอบใจ

จี๋เถียนโซ่วอีทำหน้าเคร่งเครียดพร้อมกับจับจ้องมาที่เยี่ยชิวโดยไม่ได้ขยับไปไหน

"ทำไมยังไม่เริ่มลงมืออีก? น้องชายของนายตายลงเพราะฉัน ลูกชายของนายก็ตายลงด้วยเงื้อมมือของฉัน นายไม่คิดจะล้างแค้นให้พวกเขาเหรอ?"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ "รีบลงมือเข้าสิ ศัตรูของนายอยู่ตรงหน้าแล้ว ถ้ายังไม่รีบลงมือก็ไม่มีโอกาสแล้วนะ"