วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 820

จะไม่มีเทพเจ้าสงครามในต้าตง!

เมื่อมิยาโมโตะ มูซาชิได้ยินประโยคนี้ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ทำไม ทำไมนายยังคิดที่จะกำจัดฉันอีก?”

“ฉันยอมรับว่าพลังแห่งดาบของนายนั้นร้ายกาจ”

“แต่นายก็ยังคิดที่จะฆ่าฉัน ยังช้าไปนะ”

พูดจบมิยาโมโตะ มูซาชิก็ยกแขนขึ้นสูงเพื่อระดมกำลังทั้งหมด เขาต้องการใช้พลังทั้งหมดของเขาก่อนที่เขาจะตายโต้กลับเยี่ยชิว

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็ต้องเปลี่ยนไป

เพราะเขาค้นพบว่าพลังชี่แท้ทั้งเก้าของเขา ตอนนี้เหลือเพียงสามเส้นเท่านั้น

เกิดอะไรขึ้น มันเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร

หรือว่าพลังแห่งดาบนั้นจะไปทำลายพลังลมปราณหกวิถีของเขา?

เมื่อมิยาโมโตะ มูซาชิคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ไม่ท่าทีจะตื่นตระหนกแต่อย่าใด มิหนำซ้ำเขากลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากขึ้นไปอีก

เขาฝึกฝนมาเกือบร้อยปีกว่าจะฝึกพลังชี่แท้ทั้งเก้าได้ อีกนิดเดียวเขาก็จะสามารถก้าวเข้าสู่ประตูแห่งความเป็นอมตะได้แล้วแท้ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาถูกเยี่ยชิวทำลายลงวันนี้

นี้เท่ากับว่าความพยายามฝึกฝนอันยาวนานของเขาเป็นโมฆะไปแล้วตอนนี้

เมื่อลองคิดดูแล้ว ไม่ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับใคร เป็นใครก็ต้องโกรธและโมโหเป็นเรื่องธรรมดา

“ฉันจะฆ่านาย”

ด้วยความโกรธที่มิยาโมโตะ มูซาชิมี เขาถืออามาเทราสึริวอุนวิ่งไปหาเยี่ยชิวหวังที่จะต่อสู้เยี่ยชิวอีกครั้ง

เยี่ยชิวเพียงแค่โบกมือขึ้นและชี้ไปที่ดาบเล่มสุดท้ายของพลังแห่งดาบ

“ปั้ง!”

เสียงดาบปะทะกันดังก้องไปทั่ว

ดังถึงขนาดสะเทือนฟ้าสะเทือนแผ่นดิน

พลังแห่งดาบสีทองนั้นลอยขึ้นไปอยู่บนอากาศพร้อมเปล่งแสงสว่างละลานตาออกมา และปล่อยคมดาบโจมตีลงยันพื้นโดยตรง

ฉากการต่อสู้นี้เป็นอะไรที่น่าสะเทือนใจเป็นอย่างมาก คมดาบมากมายนับไม่ถ้วน ตกลงมาสู้พื้นดินอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ทันใดนั้นเองมิยาโมโตะ มูซาชิก็รู้สึกว่าเขาถูกเงาแห่งความตายปกคลุมเอาไว้ เห็นดังนี้เขาจึงหันหลังกลับและวิ่งหนี

ในเวลานี้เขาไม่ได้สนใจความโกรธหรือศักดิ์ศรีของเทพเจ้าการต่อสู้ของเขาอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาตอนนี้คือการชีวิตรอด

แต่น่าเสียดายที่เมื่อเขาหันหลังกลับ พลังแห่งดาบสีทองก็ตกลงมาบนศีรษะของเขาพอดี

หลังจากนั้น

มิยาโมโตะ มูซาชิก็ยืนแน่นิ่งตัวแข็งไปอยู่นาน

“ทำไม เกิดอะไรขึ้น ไม่โดนเหรอ?”เยี่ยหวู่ตี้ที่ยืนดูการต่อสู้อยู่ไกลๆถามขึ้น

“แต่ฉันเห็นว่าดาบมันแทงโดนนะ จะให้พูดตามหลักเหตุผลมิยาโมโตะ มูซาชิน่าจะตายไปแล้วนินา”หลงหนี่ว์ตอบกลับ

“ไม่อย่างนั้นให้งั้นให้ฉันเข้าไปดูไหม?”

พูดจบเยี่ยหวู่ตี้กำลังจะก้าวเดินออกไป แต่กลับโดนหลงหนี่ว์ดึงข้อมือเอาไว้เสียก่อน

“อย่าเข้าไป เขายังไม่ตาย”หลงหนี่ว์พูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม

เยี่ยหวู่ตี้ตกใจเป็นอย่างมากและพูดขึ้น：“พลังดาบที่น่ากลัวขนาดนั้นมิยาโมโตะ มูซาชิยังไม่ตายอีกหรอ.....”

เมื่อพูดจบ

เยี่ยหวู่ตี้ดวงตาเบิกกว้างด้วยความอย่างรู้อยากเห็น แต่เขาเห็นเพียงมิยาโมโตะ มูซาชิที่ตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ มิยาโมโตะ มูซาชิหันหน้ากลับไปถามเยี่ยชิวอย่างช้าๆว่า：“ทำไมพลังแห่งดาบของนายแข็งแกร่งขนาดนี้”

เพล้ง!

อยู่ๆอามาเทราสึริวอุนก็แตกออกเป็นสองส่วนต่อหน้าต่อตาของมิยาโมโตะ มูซาชิและร่างกายของเขาตอนนี้ก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนเช่นเดียวกัน

พู่

เสียงเลือดไหลออกมาดั้งสายน้ำ

“หะ.........” เยี่ยหวู่ตี้ตกใจจนตาของเขาแทบจะหลุดออกมา

หลงหนี่ว์ก็เช่นกัน

คิดไม่ถึงว่าพลังแห่งดาบของเยี่ยชิวเมื่อสักครู่นี้จะทำให้ปรมาจารย์ผู้ไม่มีเคยแพ้ใครอย่างมิยาโมโตะ มูซาชิ ที่ซึ้งฝึกฝนพลังชี่แท้เก้าวิถีได้แตกเป็นสองส่วน เรื่องนี้ถ้าไม่เห็นกับตาใครจะเชื่อ

บนยอดต้นไม้นั้น

เยี่ยชิวก็มีอาการตกตะลึงเล็กน้อยเช่นกัน

“ยันต์ดาบนี้ร้ายกาจอะไรเช่นนี้”

“ดูเหมือนว่าถ้ามีเวลาฉันคงต้องไปภูเขาหลงหู่อีกสักรอบแล้วหล่ะ”

“ถ้าฉันได้ยันต์ดาบแบบนี้เพิ่มอีกสักสองสามใบ ฉันว่าฉันก็สามารถใช้ประโยชน์จากการที่หลงอียังไม่ออกจากการฝึกฝน ไปโจมตีพระราชวังต้องห้ามได้นะ”

เยี่ยชิวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

และในขณะนั้นพลังมหาศาลในร่างกายของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็วราวกับกระแสน้ำ

ในช่วงพริบตา

เยี่ยชิวก็เกิดอาการวิงเวียนศีษะและโลกหมุนและเขาก็ตกลงมาจากต้นไม้

ในขณะที่เยี่ยชิวใกล้จะตกลงถึงพื้นก็มีอ้อมแขนอันอ่อนโยนเข้ามาโอบกอดร่างของเขาไว้

กลิ่นหอมลอยมาตีที่จมูก