วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 822

ในใจของเยี่ยชิวหนักหน่วง เขาก็มีการคาดการณ์ว่า การต่อสู้ที่เด็ดขาดกับพระราชวังต้องห้ามใกล้จะมาถึงแล้ว

เขาต้องรีบหน่อยเเล้ว รีบอัพเกรดพลังยุทธ์ของตนเอง

มิฉะนั้น รอให้ไอ้สัตว์ประหลาดเเก่พวกนั้นในพระราชวังต้องห้ามออกมา เขาจะถูกให้คนอื่นเชือดเท่านั้น

อิงจื่อพูดต่อว่า

“ถ้าไม่ใช่เพราะนายมียันต์ดาบในมือ แม้ว่าพวกเราจเพยายามอย่างเต็มที่ในวันนี้ เราก็ฆ่ามิยาโมโตะ มูซาชิไม่ได้หรอก เเถมพวกเราอาจจะถูกเขาฆ่าด้วยซํ้า”

“สิ่งที่ฉันจะบอกนายก็คือ พลังยุทธ์ของหลงอีในสิบกว่าปีที่แล้วเหมือนของมิยาโมโตะ มูซาชิในตอนนี้เลย”

“นายลองคิดดู ผ่านไปแล้วยี่สิบกว่าปี พลังยุทธ์ของหลงอีในตอนนี้จะน่ากลัวขนาดไหน”

“นอกจากหลงอีแล้ว ยังมีไอ้แก่คนอื่นอีกสองสามคน ”

“ไอ้เเก่พวกนั้นไม่อ่อนกว่าหลงอีเท่าไหร่หรอก อยู่ห้องลับมาหลายปี เกรงว่าพวกเขาฝึกพลังชี่เเท้ทั้งเก้าได้แล้ว”

“เยี่ยชิว เวลาเหลือไม่มากเเล้ว นายสู้ๆ”

เยี่ยชิวพยักหน้า“ผู้อาวุโสไว้ใจเลย ฉันจะพยายามฝึกฝนอย่างแน่นอน”

“อืม” อิงจื่อตอบรับ แล้วไม่พูดอีก

“เยี่ยชิว ตอนนี้พวกเรากลับประเทศจีน นายล่ะ?”เยี่ยหวู่ตี้ถามว่า “นายจะกลับไปกับเราไหม”

เยี่ยชิวส่ายหัวและพูดว่า“ฉันยังคงไม่กลับ ฉันยังมีเรื่องบางสิ่งที่ต้องไปจัดการ”

เยี่ยหวู่ตี้เหลือบมองไปที่เชียนซานเสวี่ยและชิวซานหนานเกอ และพูดว่า“เยี่ยชิว เรื่องส่วนตัวของนายฉันไม่ควรถาม แต่นายต้องมีความบันยะบันยังของตนเอง อย่าถูกเรื่องความรักไปกระทบที่เรื่องการต่อสู้”

“ฉันรู้เเล้วลุงคนที่สาม ฉันจะบอกข่าวดีหนึ่งรายให้ท่านทราบ”เยี่ยชิวกระซิบสองสามคําข้างหูของเยี่ยหวู่ตี้

หลังจากฟังแล้ว เยี่ยหวู่ตี้เหลือบมองไปที่เขียนซานเสวี่ยที่ไกลๆ และถามว่า “สิ่งที่นายพูดเป็นความจริงเหรอ?”

เยี่ยชิวพยักหน้า“ จริงๆ”

“คุณพ่อได้ยินข่าวนี้เเล้วจะดีใจเเน่เลย”เยี่ยหวู่ตี้ยิ้มและถามหลงหนี่ว์อีกครั้ง“ เธอจะไปไหน?”

หลงหนี่ว์ตอบว่า “ฉันจะกลับไปหาสํานักพราหมณ์”

เยี่ยหวู่ตี้ทำตาจ้อง “กลับสํานักพราหมณ์ห่าอะไร กลับประเทศจีนกับฉัน”

บนหน้าหลงหนี่ว์เต็มไปด้วยความสงสัย“ไปทําอะไรในประเทศจีน”

“ฉันจะพาเธอไปพบพ่อฉัน”เยี่ยหวู่ตี้กล่าว

เมื่อหลงหนี่ว์ได้ยินคํานี้เเล้วก็ยิ้ม แล้วพูดด้วยหน้าที่จริงจัง“หวู่ตี้ นายมีใจทำใจแบบนี้ก็พอแล้ว”

“คราวนี้ฉันไม่ไปประเทศจีนกับนายล่ะ ฉันต้องกลับไปหาสํานักพราหมณ์ฝึกที่ห้องลับช่วงหนึ่ง ”

“รอนายเผชิญหน้ากับศัตรูในอนาคต ฉันจะได้ช่วยนายอีกแรง”

หลังจากที่หลงหนี่ว์พูดจบ เธอก็ก้าวไปข้างหน้ากอดคอของเยี่ยหวู่ตี้ไว้ หอมเเก้มของเยี่ยหวู่ตี้อย่างเเรงต่อหน้าทุกคน

“ลาก่อน ที่รัก ”

หลงหนี่ว์โบกมือ แล้วจากไป

“นางบ้า คําพูดของฉันก็กล้าฝืน ฮึ คราวหน้าเจอกันฉันไม่ปล่อยเธอเเน่”เยี่ยหวู่ตี้พูดอย่างดุเดือด

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม“ ลุงคนที่สามอย่า ท่านอย่าโม้เเล้ว รอตอนที่ท่านและป้าคนที่สามได้เจอกันอีกครั้ง ระวังประคองกําแพงออกมาอีก”

“นายหุบปากเถอะ”เยี่ยหวู่ตี้จ้องเยี่ยชิวไปทีหนึ่ง พยุงยิงจื่อขึ้นมา“ พวกเราไป”

ในไม่ช้า พวกเขาก็ออกจากตรงนี้ไป

สายตาเยี่ยชิวมองตามที่หลังของพวกเขา แอบสาบานในใจว่า เขาจะหาวิธีที่ช่วยให้ยิงจื่อฟื้นความแข็งแกร่งของเขาในอนาคตแน่

“ทำไมนายไม่ไปกับพวกเขาล่ะ”

ทันใดนั้น เสียงของชิวซานหนานเกอก็ดังขึ้นที่ข้างหู

เยี่ยชิวหันหัวไป เห็นว่าเชียนซานเสวี่ยไม่ได้ตามมา มีแต่ชิวซานหนาเกอคนเดียว พูดว่า“ฉันอยากจะอยู่ด้วยกับเธอ”

“อย่าพูดไปเรื่อย สีหน้าของชิวซานหนานเกอแดงเล็กน้อย และพูดว่า “นายอยากอยู่กับเสียวเสวี่ยใช่ไหม?”

เยี่ยชิวยิ้มแล้วพูดว่า“ ฉันก็อยากอยู่กับเธอด้วย”

ชิวซานหนานเกอทั้งเขินทั้งโกรธ และพูดด้วยเสียงเบาว่า“ก็บอกเเล้วว่านายอย่าพูดไปเรื่อย นายกล้าพูดไปเรื่อยอีก ระวังวันหลังฉันไม่สนใจนายอีก”

“ไม่สนใจฉัน? เธอเต็มใจเหรอ?”เยี่ยชิวถามว่า”เมื่อไหร่เธอจะท้องให้ฉันอีกคนล่ะ!”

“ไม่ทำตัวดีๆอีกละ ขี้เกียจเกินจะสนใจนาย ชิวซานหนานเกอเดินจากไปด้วยความอับอาย