วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 836

เมื่อกลับมาที่ห้องของเธอ ชิวซานหนานเกอก็นั่งบนเสื่อทาทามิเพื่อนั่งสมาธิ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็พบว่าตัวเองไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

เธอเล่นซ้ำฉากของน้ำพุร้อนในใจของเธอ

ขณะที่เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็แดงขึ้น

“เจ้าตัวแสบตัวน้อยนั่น ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าฉันจริงๆ ฮึ่ม”

ชิวซานหนานเกอบ่น

“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่ฉันพบเขา จิตใจของฉันก็ไม่สงบเหมือนเมื่อก่อน ฉันเกรงว่าจะนำไปสู่ปีศาจภายใน”

“คนเลวคนนี้ทำให้ฉันเดือดร้อนมาก”

เมื่อนึกถึงเยี่ยชิวที่ออกจากต้าตงพรุ่งนี้ ชิวซานหนานเกอก็รู้สึกไม่เต็มใจอย่างยิ่ง

“ฉันไม่รู้ว่าเราจะได้พบกันอีกเมื่อไรหลังจากการจากกันครั้งนี้”

ด้วยความคิดเหล่านี้ เธอจึงตัดสินใจหยุดนั่งสมาธิและตรงไปที่น้ำพุร้อนเพื่อคุยกับเยี่ยชิว

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอยังอยู่ห่างจากน้ำพุหนึ่งร้อยเมตร ชิวซานหนานเกอก็ได้ยินเสียงแปลกๆ มาจากน้ำพุร้อน

เกิดอะไรขึ้น?

เธอมองไปทางบ่อน้ำพุร้อนแล้วหน้าแดงทันที

“ในเวลากลางวันแสกๆ ผู้ชายคนนี้กำลังรังแกเสี่ยวเสวี่ย ช่างน่ากลัวจริงๆ”

ชิวซานหนานเกอเหลือบมองอีกสองสามครั้ง ใบหน้าของเธอเริ่มแดงยิ่งขึ้น

เธออยากจะจากไปจริงๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เท้าของเธอไม่ยอมเชื่อฟังเธอ และเธอก็พบว่าตัวเองกำลังก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวโดยไม่สมัครใจ

ทันใดนั้น

ชิวซานหนานเกอก็เห็นเยี่ยชิวหันศีรษะไปในทิศทางของเธอ

“โอ้ ไม่ ฉันถูกค้นพบแล้ว”

ชิวซานหนานเกอรู้สึกผิด ราวกับถูกจับได้คาหนังคาเขา รีบหนีไปราวกับกระต่ายที่ตกใจ

ในบ่อน้ำพุร้อน รอยยิ้มจางๆ กระตุกที่มุมปากของเยี่ยชิว

ความเป็นจริง เขาสังเกตเห็นชิวซานหนานเกอมานานแล้ว

ด้วยระดับการฝึกฝนในปัจจุบันของเขา แทบจะไม่มีอะไรในระยะหนึ่งร้อยเมตรที่สามารถรอดหูของเขาไปได้ เว้นแต่ผู้ฝึกฝนจะแข็งแกร่งกว่าเขา

“ผู้หญิงคนนี้ ประสาทเธอบางจริงๆ ใช่ไหม?”

เมื่อเห็นชิวซานหนานเกอหนีไปด้วยความตื่นตระหนก เยี่ยชิวก็รู้สึกอยากหัวเราะเล็กน้อย

เชียนซานเสวี่ยสังเกตเห็นว่าเยี่ยชิวดูฟุ้งซ่านและถามว่า “คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”

“ไม่มีอะไร” เยี่ยชิวถอนสายตาและดำเนินการต่อในสิ่งที่เขาทำอยู่

หลังจากนั้นไม่นาน

น้ำพุร้อนก็สงบลงในที่สุด

เชียนซานเสวี่ยมีความงามที่ไม่มีใครเทียบได้ นอนบนไหล่ของ เยี่ยชิว แขนเรียวยาวโอบรอบคอของเขาราวกับกิ่งวิลโลว์ และพูดว่า “ฉันทนไม่ไหวที่จะเห็นคุณจากไป ฉันอยากไปกับคุณที่จีน”

เยี่ยชิวยังปรารถนาที่จะพาเชียนซานเสวี่ยกลับไปที่จีน แต่ด้วยศัตรูที่น่าเกรงขามในปัจจุบันมีมาก การดึงเชียนซานเสวี่ยกลับมา มีแต่จะทำให้เธอพัวพันกับความวุ่นวายเท่านั้น

เยี่ยชิวจับเชียนซานเสวี่ยและปลอบโยนเธอ “เสี่ยวเสวี่ย ฉันก็ทนไม่ได้ที่จะจากคุณเช่นกัน แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถพาคุณกลับไปที่จีนได้”

“สำหรับเหตุผลนั้น ฉันเคยเล่าให้คุณฟังแล้ว ฉันมีศัตรูที่ทรงพลังมาก”

“คงอีกไม่นานก่อนที่ฉันจะเข้าร่วมการต่อสู้แบบเอาเป็นเอาตายกับศัตรูรายนี้”

“โอ้ มีบางอย่างที่ฉันคิดว่าควรบอกคุณ” เยี่ยชิวกล่าว

เชียนซานเสวี่ยถามเบา ๆ “มันคืออะไร?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “พ่อของฉันคือเยี่ยหวู่ซวง”

“อะไรนะ!”

ทันใดนั้นเชียนซานเสวี่ยก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาเบิกกว้างและสายตาที่สวยงามของเธอก็เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

เยี่ยชิวกล่าวว่า “นี่คือความลับของฉัน มีน้อยคนที่รู้เรื่องนี้@

“คุณเป็นคนใกล้ตัวฉัน ฉันคิดว่าคุณควรรู้”

“เสี่ยวเสวี่ย อย่าลืมเก็บเป็นความลับ”

เชียนซานเสวี่ยพยักหน้าอย่างจริงจังและกล่าวว่า “คุณวางใจได้ ฉันจะไม่เปิดเผยความลับนี้ แม้ว่าฉันจะตายก็ตาม”

เหตุผลที่เยี่ยชิวเต็มใจที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาต่อเชียนซานเสวี่ย ก็เพราะเขาไม่มั่นใจในการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึง เขากังวลว่า เขาอาจจะตายด้วยน้ำมือของผู้คนในเมืองต้องห้าม และกลัวว่าเขาจะไม่มีโอกาสบอกเชียนซานเสวี่ยในอนาคต

แม้ว่าเชียนซานเสวี่ยจะเป็นเทพธิดาแห่งต้าตง แต่เธอก็ไม่ได้มีเพียงใบหน้าที่สวย สามารถเดาได้ถึงความตั้งใจของเยี่ยชิว