วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 838

"ฝันไปเถอะ"

ชิวซานหนานเกอหน้าแดงและจ้องเยี่ยชิวตาเขม็ง ของแบบนี้เอาให้คนอื่นได้ยังไง?

"งั้น.....ช่างเถอะ!"

เยี่ยชิวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

"รีบพักผ่อน" ชิวซานหนานเกอรีบเดินออกไปและขณะที่กำลังเดินออกจากประตูก็ได้ร้องอุทาน "เอ้ย......."

เยี่ยชิวเงยหน้าและเห็นเพียงเงาสีม่วงลอยเข้ามาตรงหน้า

เยี่ยชิวคว้ามือจับเงาสีม่วงพร้อมกับหัวเราะชอบใจ

"ห้ามให้เสี่ยวเสวี่ยรู้เชียวนะ" ชิวซานหนานเกอพูดจบก็วิ่งออกไป

"ปากไม่ตรงกับใจเอาซะเลย หึหึ!" เยี่ยชิวหยิบชุดชั้นในขึ้นมาดมกลิ่นของชิวซานหนานเกอที่ติดอยู่

หลังจากนั้นก็นอนลง

ผ่านไปยี่สิบนาที

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังจะหลับลงนั้น เชียนซานเสวี่ยก็ผลักประตูเข้ามาและมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มพร้อมกับกอดเยี่ยชิวไว้จากด้านหลัง

เยี่ยชิวพลิกตัวหันหน้ามาหาเชียนซานเสวี่ย

"อาจารย์ของคุณกลับมาแล้วเหรอ?" เยี่ยชิวถาม

"อืม" เชียนซานเสวี่ยตอบพร้อมกับกล่าว "ฉันรู้สึกว่าวันนี้อาจารย์ดูแปลกๆ ไป"

"แปลกตรงไหนเหรอ?" เยี่ยชิวถาม

เชียนซานเสวี่ยกล่าว "ฉันถามอาจารย์ว่าวันนี้ไปไหนมา อาจารย์ก็บอกว่าลงไปเดินเล่นข้างล่างเขามา ฉันคิดว่าอาจารย์กำลังโกหกฉันอยู่"

เยี่ยชิวแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง "เรื่องแบบนี้เขาคงไม่หลอกคุณหรอก?"

"คุณไม่รู้อะไร อาจารย์ของฉันรักความสะอาดมาก ปกติแล้วแทบไม่เห็นฝุ่นบนเสื้อผ้าของอาจารย์เลยแม้แต่นิดเดียว แต่วันนี้ฉันพบว่าเสื้อผ้าของอาจารย์มีรอยเปื้อนเล็กน้อย แถมยังมีรอยดินโคลนอีกด้วย เหมือนกับว่าไปไหนมายังไงยังงั้นเลย......อืม?"

เชียนซานเสวี่ยขมวดคิ้วและจามออกมา "ทำไมฉันรู้สึกเหมือนได้กลิ่นของอาจารย์?"

เยี่ยชิวรู้สึกตื่นตระหนกแต่ก็ยังแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น "คุณเพิ่งเจออาจารย์ของคุณมาใช่ไหม?"

"อืม" เชียนซานเสวี่ยตอบ

"งั้นก็ถูกแล้ว คุณเพิ่งเจอเธอมาทำให้จมูกของคุณยังมีกลิ่นของเธอหลงเหลืออยู่" เยี่ยชิวพูดเบี่ยงเบนประเด็นด้วยสีหน้าจริงจัง "ตามการวิจัยล่าสุดโดยผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ หลังจากที่ผู้คนได้กลิ่นกลิ่นหอมที่คุ้นเคย กลิ่นนี้ก็ยังคงอยู่ในจมูกได้นานถึงสามชั่วโมง"

"จริงเหรอ?" เชียนซานเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เยี่ยชิวพยักหน้า "จริงสิ"

เชียนซานเสวี่ยพูดเสริมอีกว่า "ฉันรู้สึกสงสัยจริงๆ ว่าอาจารย์ไปที่ไหนมา? ทำไมอาจารย์ถึงไม่บอกความจริงกับฉัน?"

"เสี่ยวเสวี่ย หยุดคิดมากได้แล้ว เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่จำเป็นต้องเก็บมาคิดให้ปวดหัว"

เชียนซานเสวี่ยได้ยินเข้าก็ยิ้ม "คุณพูดถูก ฉันไม่คิดแล้วก็ได้ พรุ่งนี้คุณก็ต้องกลับแล้ว คืนนี้ฉันจะคอยอยู่กับคุณตลอดทั้งคืนเลย"

เยี่ยชิวกอดเชียนซานเสวี่ยพร้อมกับหอมแก้มทั้งสองข้างของเธอ ทว่าการกระทำของเขากลับจุดชนวนเชียนซานเสวี่ยโดยไม่รู้ตัว

เชียนซานเสวี่ยพลิกตัวมานอนอยู่บนตัวเขาพร้อมกับปลดเสื้อผ้าออก

"เสี่ยวเสวี่ย คุณกำลังทำอะไร......"

"คุณอย่าขยับ ฉันจะเป็นคนปรนนิบัติดูแลคุณเองค่ะที่รัก"

เชียนซานเสวี่ยหน้าแดง คำว่าที่รักเกือบทำให้เยี่ยชิวลุกเป็นไฟ

"เสี่ยวเสวี่ย คุณกำลังท้องอยู่นะ......"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะคอยระวัง"

ไม่นานในห้องก็เกิดเสียงอันไพเราะดังขึ้น

จนถึงเวลาดึกที่ทั้งสองต่างพากันเหน็ดเหนื่อยและหมดแรงพร้อมกับนอนกอดกันสลบไสล

เช้าวันรุ่งขึ้น

เยี่ยชิวรับประทานอาหารเช้าเสร็จก็กล่าวคำลาผู้หญิงทั้งสอง

เชียนซานเสวี่ยและชิวซานหนานเกอไปส่งเขาถึงเชิงเขา

ระหว่างทาง

ทั้งสามต่างไม่พูดอะไรและต่างทำหน้าโศกเศร้าเสียใจ

"เอาล่ะ ส่งถึงตรงนี้ก็พอแล้ว พวกคุณไม่ต้องไปส่งแล้ว!"

สุดท้ายเยี่ยชิวก็พูดขึ้นมาก่อน