วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 845

ห้องหนังสือที่อยู่ถัดไป

เมื่อเยี่ยชิวได้ยินที่ลีจองฮีถามเกี่ยวกับภาพวาด เขาก็รู้ทันทีว่าตาแก่นี่มันต้องมีอะไร!

“คุณถามแบบนี้ทำไม?” ซวีจื้อหมิงถาม

ลีจองฮีกล่าวว่า "ผมแค่อยากรู้ว่าภาพวาดเหล่านั้นไปอยู่ไหนแล้ว?"

ซวีจื้อหมิงกล่าวว่า: "ฉันได้สั่งให้คนเผามันไปแล้ว"

เผาแล้ว?

ล้างผลาญเงินเก่งซะจริงนะ

ภาพวาดเหล่านี้มีมูลค่ากว่า 100 ล้านเชียวนะ!

ดวงตาของลีจองฮีแสดงถึงความเจ็บปวดแม้ว่ามันจะเพียงช่วงสั้นๆเท่านั้น แต่เยี่ยชิวก็ยังคงจับได้

ลีจองฮีกล่าวว่า: "บอกตามตรงคุณซวี ภาพวาดเหล่านั้นทั้งหมดถูกนำมาจากสุสานโบราณ และมีพลังหยินที่แข็งแกร่ง การแขวนไว้ในห้องไม่ดีต่อสุขภาพของซวีเหล่าเท่าไหร่"

“เรื่องนี้นั้นผมได้บอกกับซวีเหล่าไปแล้วด้วย แต่คุณปู่ซวียืนกรานที่จะแขวนมันไว้ในห้อง และผมก็ทำอะไรไม่ได้”

“โชคดีนะที่คุณซวีเผาภาพวาดนั่นไปหมดแล้ว แบบนี้น่าจะส่งผลดีต่ออาการของซวีเหล่าบ้างไม่มากก็น้อย”

วีจื้อหมิงกล่าวว่า: "หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว คุณบอกว่าสามารถรักษาพ่อของฉันได้ไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นก็รีบรักษาพ่อของฉันซะ!"

“คุณซวีโปรดใจเย็นๆก่อน ผมจะรักษาคุณปู่ซวีทันทีครับ เพียงแต่ว่าวิชาไสยศาสตร์นี้มันลึกลับมาก และผมจำเป็นต้องเตรียมการบางอย่าง”

หลังจากที่ลีจองฮีพูดจบ เขาก็สั่งลี มยองฮันว่า: "เอาไอ้นั่นเข้ามา"

“ครับ”

ลี มยองฮันรีบออกไปข้างนอก และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เข้ามาพร้อมถือกระเป๋าเดินทาง

ลีจองฮีเปิดกระเป๋าเดินทางของเขา และหยิบเสื้อคลุมลัทธิเต๋า ดาบไม้ท้อ กระดาษสีเหลือง และของใช้อื่นๆ ออกมา

เยี่ยชิวเหลือบมองมัน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นงานฝีมือ ดูไม่เหมือนไม่ใช่เครื่องมือศักดิ์สิทธิด้วยซ้ำ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ถ้าลีจองฮีต้องการใช้สิ่งเหล่านี้ทำพิธี เขาก็คงแค่แกล้งทำสินะ

ตาแก่นี่มันต้องการทำอะไรกันแน่?

และเห็นว่าลีของฮีสวมชุดลัทธิเต๋า จากนั้นถือดาบไม้ท้อ และพูดกับซวีจื้อหมิง: "คุณซวี กรุณายืนอยู่ห่างๆหน่อยครับ"

ซวีจื้อหมิงก้าวถอยไป

ต่อมา

ลีจองฮีจุดธูปหอมและเผากระดาษ เหมือนคทาวิเศษและถือดาบไม้ท้อไว้ แล้วกระโดดไปรอบๆห้องนอน และพึมพำอะไรบางอย่าง

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

นี่ใช่พิธีซะที่ไหน แต่เป็นการแสดงต่างหาก

ยิ่งไปกว่านั้น การเคลื่อนไหวของลีจองฮียังดูแปลกๆ เหมือนกับคนบ้าซะมากกว่า ทั้งแยกเขี้ยวยิงฟัน

เยี่ยชิวรู้สึกว่ามันน่าตลกดี

“ถ้าวิธีแบบนี่สามารถรักษาคุณซวีเหล่าได้ล่ะก็ งั้นฉันจะเขียนชื่อกลับหัวให้ดู”

ลีจองฮีกระโดดอยู่หลายครั้งหน้าเตียงของซวีหยวนเจิ้ง แล้วชี้ดาบไม้ท้อไปที่ซวีหยวนเจิ้ง แล้วตะโกนว่า "จงตื่นขึ้น จงฟื้นขึ้น..."

อย่างไรก็ตาม ซวีหยวนเจิ้ง ไม่มีการโต้ตอบเลย

ซวีจื้อหมิงดูประหม่า และถามว่า "ทำไมคุณพ่อยังไม่ฟื้นล่ะ?"

เห้อ!

ลีจองฮีถอนหายใจและพูดว่า: "เดิมทีผมคิดว่าคาถาที่ซวีเหล่าโดนนั้นคงกำจัดได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าผมคงคิดอะไรง่ายๆไปสินะ"

“คาถาที่ซวีเหล่าโดนนั้นไม่ใช่คาถาธรรมดา แต่เป็นคาถาที่ทรงพลังและชั่วร้ายมาก”

"ตอนนี้ผมสามารถสรุปได้ว่า มีคนต้องการทำร้ายซวีเหล่า"

“แต่คุณซวีไม่ต้องกังวลครับ ในเมื่อผมสัญญาไว้แล้วว่าจะรักษาซวีเหล่า ผมจะรักษาซวีเหล่าแม้ว่าผมจะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม”

หลังจากที่ลีจองฮีพูดจบ เขาก็หยิบกล่องไม้ที่ดูเรียบๆออกมาจากกระเป๋าของเขา

เปิดกล่องไม้ออกมา

ลีจองฮีก็หยิบเครื่องรางของขลังออกมาหลายสิบอันแล้วพูดว่า "คุณซวีครับ คุณคิดว่าที่ผมคิดเงินคุณเป็นเงิน 1 หมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐนั้นดูมากไปใช่มั้ย?"

"ที่จริงแล้วไม่ใช่ครับ"

“คุณเห็นเครื่องรางเหล่านี้ที่ในมือของผมใช่มั้ย?”