วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 854

หลังจากที่ผู้อาวุโสสวีลืมตาขึ้น เขาก็นั่งตัวตรงและเริ่มไออย่างรุนแรง

“แคะ แคะ……”

มันฟังดูเหมือนกระดูกปลาติดอยู่ในลำคอ

“เขาตื่นแล้ว เขาตื่นแล้ว” สวีจื้อหมิงอุทาน

เยี่ยชิววางมือขวาบนหลังของคุณสวีอย่างรวดเร็ว ส่งพลังชี่แท้โดยกำเนิดเข้ามาหาเขา และในไม่ช้า ผู้อาวุโสสวีก็หยุดไอ

จากนั้นผู้อาวุโสสวี หันไปมองเยี่ยชิว และพูดประโยคเป็นภาษาเกาหลีว่า “วาลึวาลึ……”

เยี่ยชิวรู้สึกสับสน

นั่นหมายความว่าอย่างไร?

สวีจื้อหมิงแนะนำ “พ่อ นี่คือเยี่ยชิว ปราชญ์แพทย์จีน และเพื่อนของฉางจิน”

จู่ๆ ผู้อาวุโสสวีก็เข้าใจและพูดเป็นภาษาจีนว่า “สวัสดี คุณเยี่ย”

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า “ผู้อาวุโสสวี ไม่ต้องเกรงใจ คุณสามารถเรียกชื่อฉันได้เลย”

สวีจื้อหมิงกล่าวเสริมว่า “พ่อ พ่ออยู่ในอาการโคม่า และเยี่ยชิว ก็รักษาพ่อให้หาย”

"ขอบคุณ" ผู้อาวุโสสวีขอบคุณเยี่ยชิวอีกครั้ง

“มันเป็นเพียงความพยายามเล็กๆ น้อยๆ ไม่จำเป็นต้องยกย่อง” เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อย จากนั้นลุกขึ้นยืนและพูดกับสวีจื้อหมิง “ลุงสวี ฉันจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก”

ผู้อาวุโสสวีเพิ่งตื่นและตระกูลคงมีเรื่องให้คุยกันมากมาย

สวีจื้อหมิงเข้าใจความคิดของเยี่ยชิว และพูดว่า “เสี่ยวเยี่ย คุณไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยง พวกเราทุกคนคือครอบครัวเดียวกัน”

ผู้อาวุโสสวีถามว่า “เยี่ยชิว ฉันอยากจะถามว่าฉันป่วยอะไร?”

“ผู้อาวุโสสวี คุณไม่ได้ป่วย” เยี่ยชิวกล่าว

ผู้อาวุโสสวีตกตะลึง “ไม่ป่วยแล้วทำไมฉันถึงหมดสติไป?”

“ผู้อาวุโสสวี ให้ลุงสวีบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้!” เยี่ยชิวกล่าว

จากนั้น สวีจื้อหมิงเล่าสั้นๆ เกี่ยวกับแผนการของลีจองฮีที่คิดร้ายต่อผู้อาวุโสสวี

หลังจากฟังแล้ว ใบหน้าของผู้อาวุโสสวีก็เต็มไปด้วยความโกรธ “สารเลวลีจองฮี ใช้แผนการอันเลวร้ายเช่นนี้เพื่อทำร้ายฉัน เขาช่างไร้ความปรานีและน่ารังเกียจอย่างแท้จริง”

“เขายังต้องการเงินหนึ่งแสนล้านเหรียญสหรัฐด้วยซ้ำ มันเหลือเชื่อมาก”

“จื้อหมิง ไปพาลีจองฮีมาที่นี่ ฉันอยากจะถามเขาเป็นการส่วนตัวว่า มโนธรรมของเขาหายไปไหน!”

สวีจื้อหมิงชี้ไปที่พื้นแล้วพูดว่า “พ่อครับ ลีจองฮีอยู่ตรงนี้”

ผู้อาวุโสสวีโน้มตัวไปและเห็นลีจองฮีนอนหมดสติอยู่บนพื้น จึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเขา”

“เขาหมดสติ”

“ให้เขาตื่นมาคุยกับฉัน”

“ได้!”

สวีจื้อหมิงเตะลีจองฮีอย่างดุเดือดสองครั้งแล้วตะโกนว่า “เร็วเข้า ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้”

อย่างไรก็ตาม ลีจองฮีไม่ขยับเหมือนศพ

“ปัง!”

สวีจื้อหมิงเตะลีจองฮีอีกครั้ง แต่ยังไม่มีการตอบสนอง

“ฉันไม่เชื่อว่า ฉันไม่สามารถปลุกคุณได้” สวีจื้อหมิงยังคงเตะลีจองฮีต่อไป

ยังคงไม่มีคำตอบจากลีจองฮี

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่าเปลือกตาของลีจองฮีเปิดปิดอีกครั้ง

คนบ้านี้แกล้งตายเหรอ?

เยี่ยชิวตะโกนอย่างเย็นชาในใจ เรื่องถึงขั้นนี้ แกล้งตายจะช่วยได้ไหม?

สวีจื้อหมิงพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “พ่อครับ ลีจองฮีคงตื่นไม่ได้สักพัก……”

“ให้ฉันทำ!”

ก่อนที่สวีจื้อหมิงจะพูดจบประโยค เยี่ยชิวก็คว้าถ้วยน้ำร้อนจากตู้กดน้ำที่อยู่ใกล้ๆ แล้วสาดมันใส่หน้าของลีจองฮี

“โอ๊ย……เจ็บเจ็บเจ็บ……”

ลีจองฮีร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ราวกับแมวแก่ที่ถูกเหยียบหาง แล้วกระโดดขึ้นจากพื้น กุมหน้าไว้ในมือ และหมุนไปรอบๆ ในห้องด้วยความเจ็บปวด

ผู้อาวุโสสวีเหลือบมองเยี่ยชิว ร่องรอยของความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตา เห็นได้ชัดว่า ไม่ได้คาดหวังว่าวิธีการของ เยี่ยชิวจะดุร้ายขนาดนี้