วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 861

จู่ๆ เยี่ยชิวก็พูดขึ้นมาก

“จางจื้อหาว รอสักครู่!”

จางจื้อหาวหยุดชั่วคราว ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของเยี่ยชิว และถามว่า: "คุณเป็นใคร"

“เขาเป็นหลานเขยของฉัน” ผู้เฒ่าซวีพูดขึ้นทันที

เยี่ยชิวพูดไม่ออก ฉันกลายเป็นหลานเขยของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทำไมฉันไม่ทราบมาก่อน?

ใบหน้าของ ซวีชางจิน เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย

จางจื้อหาว เหลือบมองที่ ซวีชางจิน และถาม เยี่ยชิวด้วยรอยยิ้มว่า: "ไม่รู้ว่าคุณผู้ชายมีอะไรจะชี้เเจงหรือเปล่า?"

“ฉันชื่อ เยี่ยชิวมาจากเจียงโจวของแคว้นหวา” เยี่ยชิวแนะนำตัวเองก่อน จากนั้นจึงเดินไปที่จางจื้อหาว และกระซิบว่า “ฉันมีเรื่องจะถามคุณ”

“ไม่ทราบว่าคุณเยี่ยต้องการถามอะไรเหรอ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "คุณรู้จักลีจองฮี หรือเปล่า"

ดวงตาของจางจื้อหาวกะพริบ และเขาก็ถามว่า: "หมอเยี่ยถามถึงลีจองฮีทำไมเหรอ"

“ดูเหมือนว่าคุณจะรู้จักเขา” เยี่ยชิวกล่าว: “ภาพวาดโบราณของลีจองฮีเหล่านั้นเขาได้ซื้อมาจากคุณใช่ไหม?”

ในสายตาของจางจื้อหาวมีความระมัดระวังขึ้น

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า: "บอกตามตรงนั้นว่าฉันชอบสะสมของโบราณอย่างภาพวาดโบราณพวกนี้ คุณยังมีอยู่ไหม? ตราบใดที่คุณมีไม่ว่าเท่าไหร่ ฉันเอาหมดเลย แน่นอนว่าคุณต้องพอใจกับราคาแน่”

ปรากฎว่าเป้าหมายของผู้ชายคนนี้คือภาพวาดโบราณ!

“ฉันขายภาพวาดโบราณทั้งหมดเกล่านั้นให้กับลีจองฮีแล้ว” จางจื้อหาว กล่าว

"น่าเสียดาย……"

เยี่ยชิวดูเสียใจ และถามต่อว่า "คุณจาง คุณยังของมีค่าอื่นๆอีกไหม"

เขาได้ยินมาจากเทพทหารว่าชายคนนี้เพิ่งขโมยสุสานโบราณของราชวงศ์เกาหลีไป

จางจื้อหาว ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้ฉันได้ของดีๆมาตั้งเยอะแต่น่าเสียที่ขายไปหมดแล้ว"

เชี้ย!

เยี่ยชิว แอบสาปแช่งว่าจางจื้อหาวนั้นโลภมาก คุณได้ขโมยสุสานโบราณไปแล้วยังจะลักพาตัวลูกนอกสมรสของผู้เฒ่าซวี ช่างเป็นคนที่ไม่รู้จักพอสักจริงๆ

เสียงของจางจื้อหาวเปลี่ยนไป: "คุณเยี่ย เนื่องจากว่าคุณชอบสะสมของโบราณ ต่อไปนี้ถ้าฉันได้ของดีๆมาจะติดต่อคุณเป็นคนแรก"

“งั้นตกลงตามนี้นะ คุณจาง ฉันหวังว่าอานาคตเราจะได้ร่วมมือกันอย่างมีความสุข” เยี่ยชิวยื่นมือขวาออกมา

จางจื้อหาวไม่ได้คิดมากและจับมือกับเยี่ยชิวด้วยรอยยิ้ม

ต่อมา

จางจื้อหาวก็ขึ้นรถแล้วจากไป

ทันทีที่เขาจากไป ซวีจื้อหมิงก็พูดอย่างสงสัยว่า: "เยี่ยชิว ก่อนหน้าที่อยู่ในห้องสมบัตินี้ คุณพ่อจะมอบสมบัติมากมายให้กับคุณคุณก็ไม่เอา อต่ตอนนี้ทำไมคุณถึงไปหาซื้อภาพวาดโบราณกับจางจื้อหาวล่ะ"

เยี่ยชิว กล่าวว่า: "ฉันแค่อยากแน่ใจว่าหัวหน้าแก๊งปล้นสุสานที่ลีจองฮีพูดถึงนั้นใช่ จางจื้อหาวหรือเปล่า?"

“ตอนนี้ดูเหมือนว่าชุดภาพวาดโบราณที่ลีจองฮีมอบให้ผู้เฒ่าซวีนั้นจะซื้อมาจากจางจื้อหาว”

ซวีจื้อหมิงด่าว่า: "ไอ่จางจื้อหาวคนนี้ไม่เพียงแต่จะลักพาตัวแต่ยังปล้นสุสานอีก ช่างไม่กลัวตายสักเลยจริงๆ "

เยี่ยชิวเห็นด้วยกับคำพูดของซซีจื้อหมิง และพยักหน้า: "เขาสมควรตายจริงๆ"

ในเวลานี้ ซซีจื้อหมิงก็พูดกับผู้เฒ่าซวีว่า: "คุณพ่อ จางจื้อหมิงนั้นเป็รอันธพาล คุณสุภาพกับเขาเกินไปหรือเปล่า?"

ผู้เฒ่าซวียิ้มและพูดว่า "ฉันทำแบบนี้ เพราะหวังว่าเขาจะไม่ทำร้ายชางซู"

“คุณพ่อ งั้นห้าพันล้านจะให้จางจื้อหาวจริงๆเหรอ?”

“ความน่าเชื่อถือคือกฎแรกของนักธุรกิจ ในเมื่อฉันได้ตกลงไปแล้ว แน่นอนว่าฉันก็จะให้กับเขา”

“คุณพ่อ คุณเคยคิดเรื่องนี้ไหม? หากข่าวแพร่สะพัดเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ออกไปในภายหลัง และพวกอันธพาลคนอื่นๆก็เลียนแบบจางจื้อหาว ลักพาตัวฉัน หรือลักพาตัว ฮุ่ยเสียนและชางจิน คุณจะทำยังไง”

“ฉันก็จะจ่ายค่าไถ่ให้เหมือนกัน”