วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 877

ทั้งหมดมุ่งหน้าไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง

ถนนบนภูเขานั้นขรุขระและเดินลำบากในบางสถานที่ก็ไม่มีถนนด้วยซ้ำ ทำให้ฉีหลินจึงต้องเคลียร์ทางข้างหน้า

หลังจากเดินไปได้สักพักหนึ่ง

"หยุด!"

เยี่ยชิวพูดเสียงเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

ทันใดนั้นเอง ทุกคนต่างก็หยุดชะงักราวกับเผชิญกับศัตรู

"ทำไมเหรอ?" ถังเฟยกระซิบถามเสียงแผ่วเบา

"พวกนายรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อน" เยี่ยชิวพูดจบก็กระโดดหายตัวเข้าไปในป่า

ทุกคนต่างรอกันอยู่ที่เดิม

ผ่านไปห้านาที

เยี่ยชิวกลับมาพร้อมกับสองศพในมือซึ่งล้วนเป็นคนของลัทธิแม่มดด้วยกันทั้งสิ้น

"ในป่ามีสายลับของลัทธิแม่มดที่คอยสอดแนมอยู่ ทุกคนคอยระวังตัวเอาไว้ด้วย" เยี่ยชิวกล่าวกำชับพร้อมกับหันไปส่งสายตาให้ฉีหลิน

ฉีหลินเห็นเข้าก็เดินไปคอยนำทาง

เมื่อเดินไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมง

"หยุดก่อน!" เยี่ยชิวพูดขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้ถังเฟยรู้สึกได้ถึงความผิดปกติพร้อมกับทำท่าทางสูดดมและกล่าวออกไป "กลิ่นคาวเลือดแรงมาก"

"หลงเยี่ย นายไปดูหน่อย" เยี่ยชิวกำชับ "ระวังตัวด้วย"

หลงเยี่ยพยักหน้าและพาทหารอีกสองคนเดินไปข้างหน้า

ผ่านไปครู่หนึ่ง

หลงเยี่ยและทหารสองคนนั้นก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าตึงเครียด

"สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?" ถังเฟยถาม

"มีการต่อสู้ที่น่าสลดหดหู่อยู่ข้างหน้าและมีคนตายลงเป็นจำนวนมาก" หลงเยี่ยตอบ

"ไป ไปดูกัน" เยี่ยชิวพูดจบก็เดินก้าวเท้าไปข้างหน้า

ทุกคนต่างเดินตามเยี่ยชิวไปข้างหน้าและเมื่อเริ่มเข้าใกล้ก็ยิ่งได้กลิ่นคาวเลือดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ผ่านไปหลายนาที

เมื่อทุกคนเดินมาถึงบริเวณที่ราบลุ่มระหว่างภูเขา

"ปัดโธ่ ลัทธิแม่มดสมควรตายที่สุด" ฉีหลินตะโกนด่าทอด้วยความโมโหพร้อมกับเผยให้เห็นความโกรธแค้นที่เดือดพล่านไปทั่วทั้งตัว

ถังเฟยทำหน้าตกตะลึงและบรรดาทหารที่ตามเขามาเหล่านั้นก็ต่างพากันตกตะลึงจนตัวแข็ง

เมื่อมองออกไปก็เห็นว่าบริเวณที่ราบลุ่มระหว่างภูเขานั้นมีศพนอนเกลื่อนกลาดไปทั่วบริเวณกว่าร้อยศพ มีทั้งลูกศิษย์ของหลงเหมินและมีคนของลัทธิแม่มดที่ต่างนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้น

เห็นได้ชัดว่ากาต่อสู้ครั้งนี้เป็นไปอย่างดุเดือดเลือดพล่านมาก

เยี่ยชิวกำหมัดแน่นและความแค้นในแววตาก็เปล่งประกายเปรียบเสมือนกับดาบที่แหลมคม

"ถังเฟย จัดคนให้ฉันสักหน่อยได้ไหม ฉันอยากจัดการฝังศพลูกศิษย์หลงเหมินเหล่านี้ให้เรียบร้อย" ฉีหลินกล่าว

"ได้สิ" ถังเฟยตอบรับโดยไม่รีรอ

เยี่ยชิวกลับบอกว่า "คนได้ตายจากไปแล้ว อย่ามามัวเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย เราจำเป็นต้องรีบเดินทาง"

"ส่วนคนเหล่านี้ที่ตายลง ตอนนี้ให้พวกเขาอยู่ที่นี่ไปก่อนดีกว่า!"

"หลังจากกำจัดลัทธิแม่มดได้สำเร็จ เราค่อยส่งคนของหลงเหมินมาจัดการศพของพวกเขาให้เรียบร้อยเพื่อจะได้จัดการฝังศพตามประเพณี"

"พวกเขาล้วนเป็นผู้ที่ทำคุณประโยชน์ให้กับหลงเหมิน ฉันจะสร้างหอวีรบุรุษให้พวกเขาเพื่อคนรุ่นหลังจะได้ระลึกถึงต่อไป"

ฉีหลินพยักหน้าเห็นด้วยและหันไปมองศพของศิษย์หลงเหมินเหล่านั้น และจากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง

เมื่อเดินไปได้ประมาณสามสิบกิโลเมตร ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็หยุดชะงักและส่งสัญญาณมือ

ทุกคนต่างพากันหยุดลงทันที

"มีอันตราย" ฉีหลินพูดคำนี้ด้วยสายตาที่จับจ้องไปข้างหน้าอย่างไม่ละสายตา

ถังเฟยชักปืนออกมาและเตรียมเล็งไปข้างหน้า

หลงเยี่ยและบรรดาทหารคนอื่นๆ ต่างตั้งท่าเพื่อเตรียมลงมือได้ทุกขณะ

ผ่านไปสามนาที

เยี่ยชิวก็มองเห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

ทั้งหมดมีด้วยกันสามสิบถึงสี่สิบคน