วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 886

ซูลั่วยิงเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอแล้วพูดว่า：

“ท่านเทพแม่มดผู้ยิ่งใหญ่ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”

ทันใดนั้นเอง ดวงตาของเทพแม่มดก็เปลี่ยนเป็นคมกริบราวกับมีดและจ้องไปที่ซูลั่วยิง พร้อมพูดขึ้น：“นี้เจ้ากล้าขัดคำสั่งของข้างั้นรึ?”

“ซูลั่วยิง เจ้ารู้ใช่ไหมว่าคนที่ขัดคำสั่งของข้าจะมีชะตากรรมเป็นยังไง?”

“ข้าแนะนำให้เจ้าคิดดีๆ!”

ใบหน้าของซูลั่วยิงนิ่งสงบและเธอก็พูดขึ้นอีกครั้ง：“ท่านเทพแม่มดผู้ยิ่งใหญ่ ลั่วยิงทำไม่ได้จริงๆ”

หึ！

เทพแม่มดถอนหายใจเฮือกใหญ่และพูดด้วยความโกรธ：“ซูลั่วยิง ไม่ว่าเจ้าจะยอมรับหรือไม่ แต่การปรนนิบัติข้านั้นเป็นโชคชะตาของเจ้า เจ้าคิดจริงๆหรือว่าการที่เจ้ามาอยู่ที่ดินแดนแม้วนั้นมันเป็นเรื่องบังเอิญ?”

ซูลั่วยิงมีลางสังหรณ์เกิดขึ้น：“หมายความว่ายังไงนะ?”

เทพแม่มดพูดขึ้น：“ในตอนนั้น ตอนที่พ่อบุญธรรมของเจ้าพาเจ้ามาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และมายันดินแดนแม้วนั้นก็เป็นคำสั่งของข้า”

“ไม่สอนวิทยายุทธ์ให้แก่เจ้า นั้นก็เป็นคำสั่งของข้าอีกเช่นกัน”

“เจ้าเกิดมามีใบหน้าที่งดงามเกินจะบรรยาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าต้องฆ่าลูกศิษย์ไปมากเท่าไหร่เพราะพวกมันดันมาหลงในความงามของเจ้า แต่เพราะคนชอบเจ้ามันมากเกินไป จะให้ข้าฆ่าพวกมันทั้งหมดก็ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นในลัทธิของเราก็จะไม่มีคนมีความสามารถมาใช้งาน”

“ด้วยเหตุนี้ข้าจึงให้เจ้าขึ้นเป็นผู้นำลัทธิ เพื่อให้พวกคนที่ชอบเจ้านั้นตัดใจจากเจ้า”

“ข้ารอเวลานี้มายี่สิบสามปี เพื่อที่จะมีวันนี้กับเจ้า”

“เพียงได้เจ้ามาครอบครอง จินกังของข้าก็จะประสบความสำเร็จ พลังยุทธ์ของข้าก็จะขยับขึ้นไปอีกขั้น”

“คราวนี้ล่ะ ข้าก็จะกลายเป็นเทพอันดับหนึ่ง ไม่ว่าจะเมืองต้องห้ามจื่อจิ้นเฉิงหรือว่าจะหลงเหมิน ในสายตาของข้าก็จะกลายเป็นแค่พวกลูกหมา และข้าจะเหยียบย่ำพวกมันทั้งหมด”

ใบหน้าของซูลั่วยิงซีดลงและพูดขึ้นว่า：“ดังนั้น ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นแผนการของท่าน?”

แผนการ?

“ฮ่าฮ่า...”

เทพแม่มดหัวเราะเบาๆ แล้วพูดขึ้นว่า：“แทนที่จะบอกว่าเป็นแผนการของข้า จะดีกว่าถ้าจะเรียกว่ามันเป็นแผนที่ข้าวางไว้อย่างดีตลอดหลายปีมานี้”

ซูลั่วยิงพูดขึ้น：“ข้าไม่เข้าใจ ทำไมท่านถึงอยากที่จะได้ครอบครองข้า ได้ครอบครองตัวข้าแล้วจินกังของท่านประสบความสำเร็จและท่านจะได้กลายเป็นเทพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุทธภพนี้งั้นหรือ?”

เทพแม่มดหัวเราะและพูดขึ้น: “ซูลั่วยิง เจ้าคิดอยู่เสมอว่าเจ้าป่วยใช่รึไม่?”

“แท้จริงแล้ว เจ้าไม่ได้ป่วยเป็นอะไรทั้งสิ้น!”

“เป็นไปไม่ได้”ซูลั่วยิงพูดขึ้น：“ข้ามีความรู้ทางการแพทย์ ข้ารู้สภาพร่างกายของข้าดี ฉันป่วยหนักมาก ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่ต้องกินยามาป็นเวลานานเช่นนี้”

เทพแม่มดหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า：“เจ้าไม่ได้ป่วย แต่ร่างกายของเจ้านั้นพิเศษกว่าคนอื่น”

“การกินยาสามารถระงับความเย็นของเจ้าได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น แต่มันไม่สามารถเปลี่ยนร่างกายของเจ้าได้”

“เพราะร่างกายของเจ้าเป็นเหตุ ดังนั้นเจ้าจึงสามารถมีชีวิตได้เพียงยี่สิบสี่ปีเท่านั้น”

“ซูลั่วยิง ก่อนที่เจ้าจะตาย จงใช้คุณค่าสุดท้ายในตัวเจ้าให้เกิดประโยชน์เถิด จงถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกซะแล้วมาปรนนิบัติให้แก่ข้า”

ตอนนี้ใบหน้าที่สวยงามของซูลั่วยิงมีสีหน้าหมองคล้ำดูไร้ซึ้งความรู้สึกและจิตวิญญาณ

ข้ามีชีวิตได้เพียงยี่สิบสี่เท่านั้นหรอ?

แปลว่า ข้าเหลือเวลาอีกแค่ปีเดียวงั้นหรอ?

เมื่อเห็นว่าซูลั่วยิงยังคงยืนนิ่ง เทพแม่มดจึงตะโกนอีกครั้ง：“ซูลั่วยิง เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดรึ? รีบทำตามที่ข้าบอกเดียวนี้”

ซูลั่วยิงใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและพูดว่า：“ท่านเทพแม่มด ท่านอย่าบังคับข้าเลย หากท่านยังบังคับข้าอีก ข้าจะฆ่าตัวตาย”

เทพแม่มดยิ้มอย่างเหยียดหยามออกมาและพูดขึ้นว่า: “ถ้าอยากฆ่าตัวตายก็รีบลงมือซะ เพราะข้าจะถือโอกาสขณะที่ร่างกายเจ้ายังอุ่นอยู่....เจ้า”

“นี้ท่าน——”

ซูลั่วยิงโกรธมากจนพูดไม่ออก เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเทพแม่มดจะไร้ยางอายขนาดนี้

เทพแม่มดเริ่มหมดความอดทนและพูดว่า: “ซูลั่วยิงความหมายของการดำรงอยู่ของเจ้าคือการถวายตัวให้แก่ข้า นอกจากนั้นแล้ว เจ้ามันก็ไร้ประโยชน์”

“หลังจากที่ข้าได้ตัวเจ้ามาครอบครองแล้ว ข้าสัญญาว่าข้าจะส่งเจ้าในการเดินทางครั้งสุดท้ายของชีวิตเจ้าเป็นการส่วนตัว”

“แล้วเจ้าก็ไม่ต้องเป็นกังวงว่าตัวเจ้าจะเหงาในยมโลกหรอกนะ เพราะพี่สาวที่แสนดีของเจ้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง”

พี่สาวที่แสนดีงั้นหรอ?

เมื่อได้ยินดังนี้ ซูลั่วยิงก็คิดถึงซูเสี่ยวเสี่ยวขึ้นมาทันที เธอรีบถามขึ้นอย่างเป็นกังวล：“ท่านจะทำอะไร ท่านจะฆ่าเสี่ยวเสี่ยวงั้นรึ?”

เทพแม่มดพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว：“เจ้าไม่รู้สินะ ว่าซูเสี่ยวเสี่ยวแท้จริงแล้วเป็นลูกสาวของเฉายวน”

อะไรนะ!

ซูลั่วยิงตกใจเป็นอย่างมาก