วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 887

ชายวัยกลางคนทั้งสามคนปล่อยจิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัว และพวกเขาก็ก้าวไปข้างหน้าไปทางเยี่ยชิว

เยี่ยชิวเอามือขวาไขว้ไปด้านหลัง จับดาบจักรพรรดิไว้ และเตรียมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรู

ทันใดนั้น

เยี่ยชิวก็นึกอะไรขึ้นได้ มองชายวัยกลางคนทั้งสามคนแล้วถามว่า "เทพแม่มดเป็นคนลงมือสังหารไท้เจี่ยนใช่หรือป่าว?"

ชายวัยกลางคนทางด้านซ้ายหัวเราะเยาะ: "ก็แค่เฉายวน ทำไมถึงต้องให้ท่านอาจารย์เป็นคนลงมือกันล่ะ?"

พอเยี่ยชิวได้ยินดังนั้น เขาถึงกับตกใจ

ในเมื่อเทพแม่มดไม่ได้เป็นคนลงมือ แล้วใครเป็นคนฆ่าไท้เจี่ยนกัน?

“งั้นแกเป็นคนฆ่าไท้เจี่ยนอย่างงั้นเหรอ?” หลังจากที่เยี่ยชิวถาม ก็ส่ายหัว แล้วพูดว่า “แต่ดูจากฝีมือของพวกแกแล้ว คงไม่สามารถฆ่าไท้เจี่ยนได้หรอก”

ชายวัยกลางคนกล่าวว่า: "เพื่อที่จะฆ่าเฉายวน รุ่นพี่ทั้งสี่คนของฉันถึงกับต้องสละชีวิต"

“เฉายวน ขันทีคนนี้มันช่างร้ายกาจซะจริง ไม่นึกเลยว่าจะแอบร่ายพลังชี่แท้ห้าวิถี”

“แม้ว่ารุ่นพี่ทั้งสี่ได้ตายในสนามรบ แต่การฆ่าเฉายวนได้สำเร็จ ก็ถือว่ายังคุ้มค่า”

“ตราบใดที่ตอนนี้เราฆ่าแกได้ หลงเหมินก็คงจะไร้ผู้นำ และในไม่ช้าก็จะถูกลัทธิเทพแม่มดของเราบดขยี้”

“ไอ้หนู ไปหาเฉายวนซะเถอะ!”

หลังจากที่ชายวัยกลางคนพูดจบแล้ว เขาก็กำลังจะลงมือ

“เดี๋ยวก่อน!” เยี่ยชิวรีบพูด

"ทำไม กลัวตายอย่างนั้นเหรอ?" ชายวัยกลางคนพูดด้วยรอยยิ้ม: "ถ้านายกลัวตาย งั้นนายก็ไม่ควรมาหาเรื่องในเขตของลัทธิแม่มดของเรานะ"

“ในเมื่อแกฆ่าคนของเราไปซะขนาดนั้น พวกเราคงปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้”

“แน่นอนว่า ถ้าแกมาคุกเข่าขอความเมตตาล่ะก็ เราอาจจะเหลือศพของแกไว้”

เยี่ยชิวจงใจขึ้นเสียง และพูดว่า "ฉันมีคำถามจะถาม ซูเสี่ยวเสี่ยวเป็นลูกสาวของไท้เจี่ยนอย่างนั้นเหรอ?"

ข้างในป่า ซูเสี่ยวเสี่ยวได้ยินเสียงของเยี่ยชิว และเธอก็เงี่ยหูฟังทันที

ชายวัยกลางคนยิ้มและถามเยี่ยชิว: "เฉาหยวนบอกแกอย่างงั้นเหรอ?"

"ไม่น่าแปลกใจที่แกสามารถเป็นผู้นำของหลงเหมินได้ ดูเหมือนว่าเฉายวนคงให้ความสำคัญกับแกมากสินะ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่บอกความลับของมันกับแกหรอก"

“ใช่แล้ว ซูเสี่ยวเสี่ยวเป็นลูกสาวของเฉายวน”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของซูเสี่ยวเสี่ยวก็ซีดลง

ทั้งถังเฟยและฉีหลินรวมถึงคนอื่นๆก็มีสีหน้าตกตะลึงเช่นกัน

ซูเสี่ยวเสี่ยวเป็นลูกสาวของเฉายวนอย่างนั้นเหรอ?

จะเป็นไปได้ยังไง!

โดยเฉพาะฉีหลิน ที่ภายในใจเขาตอนนี้มีความรู้สึกที่ยากเกินกว่าจะอธิบาย

เขาอดไม่ไหวที่อยากจะฆ่าซูเสี่ยวเสี่ยว ถ้าไม่ใช่เพราะซูเสี่ยวเสี่ยวล่ะก็ ไท้เจี่ยนก็คงไม่ตาย แต่ในเมื่อซูเสี่ยวเสี่ยวเป็นลูกสาวคนเดียวของเฉายวน เขาก็คงลงมือทำไม่ได้ ถ้าเขาฆ่าซูเสี่ยวเสี่ยว ไท้เจี่ยนก็คงไม่มีทายาทน่ะสิ

ในเวลานี้ ที่จัตุรัส เสียงของชายวัยกลางคนยังคงดังต่อไป:

“ท่านอาจารย์ได้เลี้ยงดูซูเสี่ยวเสี่ยวในสำนักเพียงเพื่อมาตรวจสอบและปรับสมดุลอำนาจของเฉายวน”

“เฉายวนรักลูกสาวมาก ถ้าไม่ใช่เพราะมันอยากจะพิสูจน์ตัวตนของซูเสี่ยวเสี่ยวล่ะก็ เขาจะบุกเข้าไปในสำนักงานใหญ่ลัทธิแม่มดของเราเพียงลำพังทำไม และเขาก็คงไม่ถูกรุ่นพี่ทั้งสี่คนของฉันฆ่าหรอก”

“ดีนะที่ท่านอาจารย์มีไหวพริบ และยังไม่ได้ฆ่าซูเสี่ยวเสี่ยวในตอนนั้น ไม่เช่นนั้น เฉาหยวนก็คงไม่ตายเร็วขนาดนี้”

“ไอ้หนู แกยังจะมีคำถามอะไรอีกมั้ย?”

เยี่ยชิวยิ้มแล้วตอบว่า: “ไม่มีแล้ว ต่อไปพวกแกก็เตรียมตัวตายได้เลย!”

ฉิ้งงงง

ดาบจักรพรรดิหลุดออกจากฝักแล้ว

ออร่าที่อยู่รอบตัวเยี่ยชิวได้เปลี่ยนไป และจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขาก็เดือดพล่าน เขาชิงลงมือก่อน ก่อนที่ชายวัยกลางคนทั้งสามจะได้ลงมือ

“ฆ่ามัน!”

ชายวัยกลางคนทั้งสามก็ลงมือเช่นกัน

การต่อสู้ได้เริ่มขึ้นแล้ว

อย่างไรก็ตาม ลงมือยังไม่ถึงสองกระบวนท่า ชายวัยกลางคนที่ใช้พลังชี่แท้สามวิถี ก็ถูกเยี่ยชิวสังหารด้วยดาบไปแล้ว

และชายวัยกลางคนอีกสองคนเมื่อได้เห็นแบบนี้ต่างก็ตกใจอกสั่นขวัญแขวน

พวกเขาทั้งสามมั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะ แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่า แค่พึ่งจะได้ลงมือก็ตายไปแล้วหนึ่งคน