วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 889

สังหารเทพ!

เมื่อได้ยินสองคำนี้ ทุกคนต่างก็ตกใจ

พวกเขาทุกคนนั้นเข้าใจดีว่าต่อไปเยี่ยชิวกำลังจะทำอะไร

เห็นเพียงเยี่ยชิวก้าวไปทางหน้าผา หลังของเขาสูงและตรง มีออร่าแบบได้ตัดสินใจแล้วว่าหากไม่สามารถสังหารสำเร็จจะไม่กลับมาเด็ดขาด

“เยี่ยชิว——”

จู่ๆ ซูเสี่ยวเสี่ยวก็อ้ากปากพูด

เยี่ยชิว หยุดชั่วคราวและหันกลับไปมองซูเสี่ยวเสี่ยว

ซูเสี่ยวเสี่ยวพูดเบาๆว่า: "ระวังตัวด้วย"

เยี่ยชิว ยิ้มเบา ๆ และเดินไปด้านหน้าต่อ โดยก้าวขึ้นไปที่หน้าผา ในไม่ช้า เขาก็มาถึงด้านหน้าอาคารที่อยู่บนหน้าผา

ผลักประตูออก แล้วเข้าไป

“เขาจะทำสำเร็จไหม” ถังเฟยกระซิบ

ฉีหลินกล่าวว่า: "เทพแม่มดเป็นปรมาจารย์ที่สองที่อยู่ในบนอันดับเทพ หากความแข็งแกร่งของเขาฟื้นคืนมาจริงๆ งั้นการต่อสู็ครั้งนี้ เยี่ยชิวก็จะตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก และชีวิตของเขาก็อาจตกอยู่ในอันตรายด้วย"

หานหลงได้ยินคำพูดของฉีหลินแล้วพูดว่า "หรือว่า เราพวกพี่น้องเข้าโจมตีเทพแม่มดพร้อมกันเลยไหม"

ฉีหลินส่ายหัว: "ปรมาจารย์คนที่สองในออันกับเทพได้ยืนอยู่บนสูงสุดแล้ว ปรมาจารย์เช่นนี้สามารถมาอยู่ตำแหน่งต้นๆจากคนนับล้านคนได้ ไม่ต้องพูดถึงว่าเรามีคนเพียงไม่กี่พันคนที่นี่เลย แม้แต่คนนับหมื่นก็ไม่สามารถหยุดการสังหารจากปรมาจารย์อันดับเทพที่สองได้”

หานหลงตกใจมาก

แม้แต่คนนับหมื่นคนก็ไม่สามารถหยุดเขาได้?

ปรมาจารย์อันดับสองในกันดับเทพนั้นน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?

เจ้าหู่ พูดอย่างกังวล: "ถ้าหากเพื่อนเยี่ยชิวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเทพแม่มด ควรทำไงดี?"

“ไท้เจี่ยนรบตายแล้ว เพื่อนเยี่ยชิวก็เพิ่งได้เข้ารับตำแหน่งผู้นำ หากเขาตายที่นี่งั้นหลงเหมินจะต้องตกอยู่ในความวุ่นวาย”

“เราต้องหาทางช่วยเพื่อนเยี่ยชิว”

ในใจถังเฟยก็คิดแบบนี้เช่นกันและต้องการช่วยเยี่ยชิว แต่คิดไปคิดมากก็ไม่มีวิธีดีๆอะไรเลย

“เราไม่สามารถแทรกแซงกับการต่อสู้ระดับนั้นได้ การต่อสู้ครั้งนี้ขึ้นอยู่กับตัวเยี่ยชิวเท่านั้นแล้ว”

ฮีหลินเหลือบมองร่างของเฉาหยวนแล้วพูดว่า "หวังว่าวิญญาณที่อยู่บนสวรรค์ของไท้เจี่ยนจะปกป้องเยี่ยชิว"

…

ในถ้ำ

หลังจากเทพแม่มดฝึกฝนมาระยะหนึ่งแล้ว ทำให้พลังชี่และเลือดเดือดในอกของเขาได้คงที่แล้ว สีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

และแล้ว

เขาก็ลุกขึ้นและเดินไปตรงหน้าซูลั่วหยิง

ในเวลานี้ ชุดสีขาวของซูลั่วหยิงถูกเขาฉีกเป็นชิ้น ๆ เหลือเพียงเสื้อผ้ารัดรูปบนร่างกายของเธอเพียงชิ้นเดียว ร่างกายของเธอขาวราวกับหยกขาว ขาวจนเปล่งประกาย เต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดร้ายแรง

“จุ๊ จุ๊ จุ๊ สมที่เป็นหญิงที่สวยที่สุดในดินแดนเม้วเลยจริงๆ สวยมากจริงๆ”

เทพแม่มดเดินวนไปรอบๆ ซูลั่วหยิง แลบลิ้นขณะที่ชื่นชม ดวงตาเล็ก ๆ สองข้างของเขาส่องแสงประกาย

ซูลั่วหยิงรู้สึกละอายใจและโกรธ และอดไม่ได้ที่จะดุด่าว่า: "คนแก่ที่ไม่รู้จะละอายใจ"

เพี้ยะ!

เทพแม่มดตบหน้าซูลั่วหยิงโดยไม่แสดงความเมตตา และตะโกนว่า: "แกกล้าด่าฉัน อยากตายหรือไง"

หลังจากที่ซูลั่วหยิงได้ยินคำพูดของเทพแม่มดแล้ว เธอก็เสียใจมาก แล้วด่าต่อว่า: "เทพแม่มดผู้ยิ่งใหญ่ แต่กลับปฏิบัติต่อผู้หญิงที่อ่อนแออย่างฉัน ช่างไร้ยางอายจริงๆ!"

คราวนี้เทพแม่มดไม่ได้โกรธ แต่กลับยิ้มแล้วพูดว่า "ซูลั่วหยิง อย่าคิดว่าฉันไร้ยางอายเลย คนสวยอย่างเธอม่มีชายธรรมดาคนในที่คู่ควรได้ มีเพียงฉันเท่านั้นที่คู่ควรกับคุณ"

“เป็นเกียรติของคุณที่ได้มอบตัวให้กับฉัน”

“ตราบเท่าที่คุณทำให้ฉันรู้สึกพอใจแล้ว บางที ถ้าฉันมีความสุขแล้วฉันอาจไม่ฆ่าคุณแล้ว หากฉันเป็นที่หนึ่งในโลกนี้แล้ว ฉันอาจจะหาวิธีเปลี่ยนชะตากรรมของคุณก็ได้”

ใบหน้าของซูลั่วหยิงเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ และเธอก็ด่าเทพแม่มด: "น่ารังเกียจ!"

เทพแม่มดหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "อย่าพูดอย่างนั้น เดี๋ยวคุณก็รู้ความแข่งแกร่งของฉันแล้ว บางทีคุณอาจจะรู้สึกสบายจนไม่สามารถคลายตัวเองออกมาก็ได้"

พอคำพูดจบลง