วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 890

แรงกดดันบนตัวเทพแม่มดนั้นแข็งแกร่ง และพลังชี่แท้เก้าวิถีก็ปรากฏอยู่ข้างหลังเขา

พลังชี่แท้ แต่ละอันเปรียบเสมือนแหวนเหล็กที่พันเข้าด้วยกัน เปล่งรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวออกมา

รูม่านตาของเยี่ยชิวหดตัวเล็กน้อย และก่อนที่เขาจะลงมืออย่างเป็นทางการ เขาก็รู้สึกถึงวิกฤตที่รุนแรง

“ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของไอ่แก่นี้จะฟื้นตัวแล้ว”

เยี่ยชิวแอบคิดในใจ

ในขณะนี้ เขาเริ่มคิดถึงอมตะชางเหม่ยเล็กน้อยแล้ว

“ถ้าชางเหม่ยอยู่ที่นี่และยังมียันต์ดาบอยู่ในมือ งั้นฉันก็สามารถฆ่าเทพแม่มดได้อย่างง่ายดายแล้ว”

ครั้งก่อนที่สังหารมิยาโมโตะ มูลซาชิที่ต้าตงตอนนั้น มิยาโมโตะ มูลซาชิก็ฝึกพลังชี่แท้เก้าวิถีได้แล้ว แต่สุดท้ายก็ถูกสังหารยันต์ดาบ

แต่วันนี้แตกต่างไปจากอดีต

แม้ว่าการฝึกฝนของเขาได้ก้าวหน้าหลังจากที่ฆ่ามิยาโมโตะ มูซาชิแล้ว แต่เขาก็แค่ฝึกพลังชี่ได้แค่2ระดับเท่านั้น ความปรารถนาที่จะกระโดดข้ามและฆ่าเทพเจ้าแม่มดที่ฝึกพลังชี่เก้าวิถีนั้น ช่างจะ...

เป็นเรื่องที่ยากมาก!

นอกจากนี้ วันนี้เยี่ยชิวไม่มรยันต์ดาบอยู่ในมือ และสูญเสียไพ่ที่แข็งแกร่งที่สุดไป ดังนั้น เขาจึงมีทางเลือกเดียวเท่านั้น -

สู้แบบกัดฟัน!

ไม่มีทางอื่นนอกจากต้องต่อสู้อย่างกัดฟัน

เยี่ยชิว เอื้อมมือขวาไปทางด้านหลังและคว้าด้ามดาบ

เทพแม่มดสังเกตเห็นพฤติกรรมของเขาและเยาะเย้ยว่า: "ไอ่หนู เชื่อไหมว่า ต่อหน้าฉันแกนั้นไม่มีโอกาสได้ชักดาบด้วยซ้ำ"

"ฉันไม่เชื่อ"

ทันทีที่เยี่ยชิว พูดจบ ใบหน้าแก่และน่าเกลียดของเทพแม่มดก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

เร็วมาก!

เยี่ยชิว สะดุ้งและรีบเคลื่อนที่ไปด้านข้าง ขณะที่เขาทรงตัว เสียงของเทพเจ้าแม่มดก็ดังเข้ามาข้างหูเขาอีกครั้ง

"แกช้าไปหน่อย!"

เยี่ยชิวขนลุกไปทั้งตัว

เขาไม่คาดคิดว่าการเคลื่อนที่ของเทพแม่มดจะเร็วขนาดนี้ เหนือกว่าปรมาจารย์คนใดที่เขาเคยพบมาก่อน

ในความประทับใจขอเยี่ยชิว ในบรรดาปรมาจารย์ที่เขาเคยเจอมาก่อน การเคลื่อนที่ที่เร็วที่สุดคือหลงหนี่ว์และ มิยาโมโตะ มูซาชิ

แต่แล้ว ความเร็วที่เทพแม่มดแสดงออกมานั้นเร็วกว่าพวกเขาอย่างมาก

หลังจากที่เทพแม่มดไล่ล่าเยี่ยชิวไปสักพัก เขาก็หยุดและพูดอย่างน่าเบื่อว่า: "ช่างน่าเบื่อจริงๆ"

“แกอ่อนแอเกินไป”

“ไม่คู่ควรที่จะต้องให้ฉันลงมือด้วยตัวเอง”

เทพแม่มดมองดูถูกเหยียดหยาม ราวกับว่าสำหรับเขาแล้ว เยี่ยชิวนั้นอ่อนแอราวกับมด

เยี่ยชิวก็รู้ดีว่าทักษะฝีมือของไอ่แก่นี้แข็งอกร่งมากและอยู่ในอันดับที่สองในอันดับเทพ ดังนั้นเขาจึงมีคุณสมบัติมากพอที่จะดูถูกเขา

เพียงแต่ว่า คำพูดของเทพแม่มดทำให้เขาไม่มีความสุขอย่างมาก

“ไอ่แก่ อย่าเย่อหยิ่งต่อหน้าฉัน ระวัง เดี๋ยวจะโดนฉันสับแกด้วยดาบของฉัน”

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "สาวกของแกหลายคนนั้นก็เพราะดูถูกฉันพวกเขาจึงได้ตายอย่างอนาถ"

ดวงตาของเทพแม่มดจมลง: "แกฆ่าพวกเขางั้นเหรอ?"

“ฆ่าไปหมดแล้ว” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม: “ในบรรดาศิษย์ทั้งสามคนของแก มีคนหนึ่งถูกฉันยิงเข้าที่กระดูกคอ คนหนึ่งถูกดาบของฉันฟันเป็นชิ้น ๆ และอีกคนก็ถูกฉันเตะจนหัวระเบิด "

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมศิษย์ที่แกสอน ถึงอ่อนแอขนาดนี้”

“งั้นนี้ก็ยืนยันคำโบราณที่ว่าถ้าลูกศิษย์เป็นขยะ อาจารย์ก็เป็นคนขยะด้วยหรือเปล่า”

แกด่าฮันว่าขยะงั้นเหรอ? หาตาย!

ใบหน้าของเทพแม่มดเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า และเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "ในเมื่อแกอยากตายขนาดนั้น งั้นฉันจะช่วยแกเอง"

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เอาสองนิ้วเข้าปากแล้วผิวปาก: "วี้ด วี้ด-"

เสียงผิวปากนั้นคมมาก ทำให้รู้สึกอึดอัดอย่างยิ่ง

เยี่ยชิวรู้สึกราวกับว่ามีคนกำลังจิ้มแก้วหูของเขาด้วยเข็ม เขาสับสนมากจุดประสงค์ของเทพแม่มดในการทำแบบนี้คืออะไรกันแน่?

มีเพียงซูลั่วหยิงดูเหมือนจะรู้ว่าเทพแม่มดกำลังทำอะไรอยู่ และพูดอย่างเร่งรีบว่า: "นายน้อย รีบหนีไป เทพแม่มดกำลังเรียกแมลงตัวใหญ่ออกมา อันตราย"

เพี้ยะ!

เทพแม่มดตบหน้าซูลั่วหยิงและด่าว่า: "แกนี้มันเข้าข้างคนนอกสักจริงๆกล้าที่จะไปเตือนคนนอก แกชอบเขาใช่ไหม เชี้ยเอ้ย รอฉันจัดการมันเสร็จค่อยมาจัดการแก"