วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 931

หลังจากที่ประตูเซียนทองสัมฤทธิ์ถูกเปิดออกด้วยหมัดของเยี่ยชิว หลุมดำก็ปรากฏขึ้น

เยี่ยชิวเดินไปที่ทางเข้าถ้ำ จากนั้นก็ยื่นหน้ามองไปด้านล่าง ก็เห็นบันไดที่ทอดลงสู่พื้นโดยตรง

แลดูไม่มีที่สิ้นสุด

“เตรียมตัวให้พร้อม อีกสักพักเราจะเข้าไปในสุสาน” เยี่ยชิวพูด

ถังเฟยพูดอย่างเร่งรีบ "ฉันจะพาทหารสองสามนายไปด้วย"

อมตะชางเหม่ยพูดว่า "ถังเฟยเจ้าอย่าเข้าไปดีกว่า สุสานนี้แปลกมาก และด้านล่างจะต้องอันตรายมากแน่"

ถังเฟยพูดว่า "ก็เป็นเพราะอันตราย ฉันจึงตัดสินใจเข้าไป มีคนช่วยเพิ่มหนึ่งคนก็จะดีกว่า”

อมตะชางเหม่ยเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "อันตรายทั่วไป ทั้งข้าและเจ้าละอ่อนนี่ก็สามารถแก้ไขได้ แต่ถ้าแม้แต่เราก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ แล้วพวกเจ้าเข้าไปอีก ก็จะยิ่งทำให้มันยุ่งเหยิงวุ่นวายไปอีก"

ถังเฟยพูดไม่ออก

เยี่ยชิวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "เหล่าถัง คุณสามารถเข้าร่วมกับเราได้ คนอื่นไม่ต้องเข้าไป"

“โอเค” ถังเฟยพยักหน้าเห็นด้วย

ขณะนั้นเอง ลุงโส่วซานก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "คุณเยี่ย โปรดอนุญาตให้ผมเข้าไปในสุสานกับคุณเถอะ หากมีอันตราย ผมสามารถปกป้องผู้นำถังได้"

ลุงโส่วซานรู้ด้วยว่าอาจมีอันตรายภายในสุสานโบราณ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงตัดสินใจเข้าไปกับเยี่ยชิวด้วย และวิธีนี้เท่านั้นที่เขาจะสามารถเข้าใกล้ เยี่ยชิวได้

เยี่ยชิวก็ไม่ไว้ใจทิ้งให้ลุงโส่วซานอยู่ข้างบนเช่นกัน ชายแก่คนนี้มีความแข็งแกร่งระดับมังกร หากเขาใช้โอกาสนี้หลบหนีหลังจากที่พวกเขาไปในสุสาน เหล่าทหารพวกนั้นก็หยุดเขาไว้ไม่ได้

“ได้ คุณไปสุสานกับพวกเรา งานหลักของคุณคือปกป้องความปลอดภัยของเหล่าถัง”

เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจังกับลุงโส่วซาน "ผู้เฒ่า พูดจาอัปมงคลกันก่อน หากเราสามารถออกมาได้อย่างปลอดภัย ถ้าการปกป้องคุ้มกันของคุณในครั้งนี้สำเร็จจะถือเป็นการชดใช้สิ่งที่คุณได้ทำไว้ก่อนหน้านี้ แต่ถ้าล้มเหลว ผมจะไม่ยกโทษให้คุณเลย"

ลุงโส่วซานสาบานว่า "คุณเยี่ย โปรดวางใจได้เลย ผมจะเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องหัวหน้าถัง"

“ผมหวังว่าคุณจะรักษาคำพูด”

หลังจากนั้นหลายคนก็เตรียมการ

หลังจากผ่านไปห้านาที ก็เริ่มเข้าไปในสุสาน

กำชับฉินเฟิง

ฉินเฟิงพูดว่า "ไม่ต้องกังวลครับหัวหน้า ผมจะดูแลทุกอย่างเอง"

“อืม” ถังเฟยพยักหน้า

ก่อนเข้าไปในสุสาน อมตะชางเหม่ยหยิบเครื่องรางสองอันออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วมอบให้ถังเฟยและลุงโส่วซาน

“ข้ากังวลว่าในสุสานโบราณอาจจะยังเหลือพิษศพอยู่ เพื่อป้องกันอะไรก็ตาม พวกเจ้าควรเก็บเครื่องรางไว้ในปากของพวกเจ้า แบบนี้พิษศพก็จะไม่สามารถทำอันตรายกับพวกเจ้าได้” อมตะชางเหม่ยพูด

“ขอบคุณครับท่านอมตะ” ถังเฟยรีบใส่เครื่องรางเข้าไปในปากของเขาและขมวดคิ้ว

ลุงโส่วซานก็ใส่เครื่องรางเข้าไปในปากของเขาด้วย แล้วพึมพำ "กลิ่นเหงื่อแรงมาก"

ควับ!

อมตะชางเหม่ยหันหน้าไปทันที จากนั้นก็จ้องมองลุงโส่วซานอย่างเย็นชา เขาตวาดลั่นว่า "ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเจ้าเป็นใบ้หรอก ขืนยังปากมากอีก ข้าจะเรียกฟ้าให้มาผ่าเจ้าตายเดี๋ยวนี้ "

ลุงโส่วซานหดตัวคอด้วยความตกใจและปิดปากอย่างรวดเร็ว

“ตาเฒ่า เจ้าไม่ได้อาบน้ำมานานแค่ไหนแล้ว?” เยี่ยชิวถามอย่างสบายๆ

อมตะชางเหม่ยพูดว่า "ก็ไม่นานมานี้ ประมาณเกือบหนึ่งเดือนแล้ว"

พอได้ยินแบบนั้นทั้งถังเฟยและลุงโส่วซานก็รู้สึกคลื่นไส้ จนแทบจะอาเจียนออกมา

“เข้าไปในสุสานกันเถอะ” เยี่ยชิวเป็นผู้นำและลงไปที่สุสานก่อน

ถังเฟย, ลุงโส่วซานและอมตะชางเหม่ยก็ติดตามอย่างใกล้ชิด

ทันทีที่ทั้งสี่เข้าไปในสุสาน กลิ่นเหม็นอับก็มาปะทะใบหน้าของพวกเขาอย่างจัง จนทำให้ถังเฟยสำลัก

พวกเขาเดินลงบันได