วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 971

ขณะที่หลินจิงจื้อพูดนั้นก็ได้พยายามคอยโอบรัดเยี่ยชิวเหมือนงูที่ขดตัวตามร่างกายของเขา

และขณะเดียวกัน

สองแขนของเธอก็คล้องคอเยี่ยชิวและคอยจูบเขาพร้อมกับพยายามปลดเสื้อผ้าของเยี่ยชิวออก

ถึงขั้นที่พยายามส่งเสียงเย้ายวนข้างหูของเขาจนทำให้เลือดในร่างกายสูบฉีดพลุ่งพล่าน

"พี่หลินก็คือพี่หลิน พี่ร้ายกาจมากเรื่องการจัดการผู้ชาย"

เยี่ยชิวรู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาทันที

แต่สถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะสมเท่าไรนัก

เยี่ยชิวรีบกดมือของหลินจิงจื้อและกล่าวออกไป "พี่หลิน พี่คงไม่ได้อยากจะมีอะไรตรงนี้จริงใช่ไหม?"

"นายไม่ต้องการเหรอ?" หลินจิงจื้อมองหน้าเยี่ยชิวพร้อมกับขมวดคิ้ว "นายไม่คิดว่าที่นี่ออกจะสนุกหรอกเหรอ?"

"อย่าลังเลไปเลย"

"รีบลงมือจัดการฉันเร็วเข้า ฉันคิดถึงนายจะแย่อยู่แล้ว!"

เมื่อพูดจบ หลินหยางก็ผละตัวออกจากเยี่ยชิวและนอนลงบนเสาโดยหันหลังก้มโค้งตัวให้กับเยี่ยชิว

หลังจากที่เธอตั้งท่าเสร็จก็หันกลับมากะพริบตาให้เยี่ยชิว "ที่รัก เร็วเข้าสิคะ......."

ร้ายกาจชะมัดเลย!

เยี่ยชิวอดใจไม่ไหวอีกต่อไปและขณะที่กำลังจะเข้าไปนั้นเขาก็มองเห็นศพอยู่ที่พื้น ทำให้ความมีอารมณ์ของเขามลายหายไปจนหมด

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวตบหน้าหลินจิงจื้อและกล่าวออกไป "พี่หลิน มีสติหน่อย"

"แต่ฉันไม่อยากมีสติตอนที่อยู่กับนาย" หลินจิงจื้อกล่าวด้วยท่าทางออดอ้อน

เยี่ยชิวคว้าหลินจิงจื้อเข้ามากอดพร้อมกับกล่าว "ศพเหล่านี้ทำให้ผมหมดอารมณ์ เรากลับไปกันดีกว่า!"

หลินจิงจื้อกล่าว "แต่ฉันอยากลองมีอะไรกันในป่าแบบนี้......"

"ครั้งหน้าแล้วกัน!" เยี่ยชิวจูงมือเธอเดินออกไปโดยไม่สนใจว่าเธอจะยอมหรือไม่

ข้างนอกโรงงานมีรถจอดอยู่หลายคันล้วนเป็นรถที่หวงหรานและพวกขับมา

เขาเดินมาที่ประตูคนขับพร้อมกับเปิดประตูออกและเตรียมจะเข้าไปในรถ แต่จู่ๆ ก็ได้ยินหลินจิงจื้อร้องอุทาน "ระวัง"

อันที่จริงแล้วถึงแม้หลินจิงจื้อไม่ร้องอุทานออกมา เยี่ยชิวเองก็เห็นแล้วว่ามีอันตราย

มีลมกระโชกแรงพัดมาจากด้านหลังของเขา

เยี่ยชิวรีบหันหลังไปต่อยหมัดออกไปอย่างแรง

"ตุ่บ!"

หมัดของเขาปะทะเข้ากับอีกหมัดหนึ่งจนเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

"หืม?"

เยี่ยชิวหรี่ตาลงเล็กน้อยและบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้คือทหารชั้นยอดคนหนึ่ง

ทหารชั้นยอดคนนี้สูงประมาณสองเมตรและมีร่างกายกำยำมาก แววตาของเขาน่ากลัวและน่าสยดสยองอย่างมาก

หลินจิงจื้อรีบกระโดดขึ้นรถและติดเครื่องยนต์อย่างไม่ตื่นตระหนกพร้อมกับหันมาตะโกนใส่เยี่ยชิว "รีบหนีเร็วเข้า"

"ไม่เป็นไร" เยี่ยชิวนิ่งมาก เขามองไปที่ทหารชั้นยอดและยิ้มอย่างเย็นชา "ก็แค่ทหารชั้นยอดเท่านั้น ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยฆ่ามาก่อน"

ตุ่บ!

เขาต่อยหมัดออกไป

ทหารชั้นยอดเองก็ต่อยหมัดรับอย่างรวดเร็ว

"ตุ่บ!"

หมัดทั้งสองปะทะชนเข้าด้วยกัน

ทหารชั้นยอดถอยหลังออกไปกว่าสิบก้าวจนจะทรงตัวได้

"ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ก็คงไว้ชีวิตหวงหรานไว้ ไม่แน่เขาอาจรู้ว่าทหารชั้นยอดนี่มาจากที่ไหน"

"หรือว่าเยี่ยต้าเป่าจ้างมา?"

"ถ้าใช่ละก็ งั้นฐานทัพลับที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือก็คงเกี่ยวข้องกับเยี่ยต้าเป่าอย่างปฏิเสธไม่ได้"

เยี่ยชิวนึกถึงตรงนี้ก็เดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

"ฟรึ่บ!"

ทันใดนั้นร่างกายของเยี่ยชิวก็กระโดดไปกระแทกทหารชั้นยอดนั้นเสมือนกับระเบิดลูกหนึ่งยังไงยังงั้น

ทหารชั้นยอดถูกกระแทกจนกระเด็นลอยออกไปกว่ายี่สิบเมตร

เยี่ยชิวรีบไล่ตามไปและใช้โอกาสขณะที่ทหารชั้นยอดยังไม่ทันลุกขึ้นจากพื้นต่อยหมัดเข้าใส่ศีรษะของเขาอีกครั้ง

"ตุ่บ!"

ศีรษะของเขาแตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ

ร่างกายของทหารชั้นยอดทรุดตัวลงกับพื้นและหมดลมหายใจทันที

"ตุ่บ!"

และขณะนี้เองเสียงฝีเท้าที่ดังสนั่นไปทั่วบริเวณก็ดังขึ้น

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นและเห็นว่ามีทหารชั้นยอดปรากฏตัวขึ้นอีกสามคนและพวกเขาต่างกำลังเดินมาที่นี่