วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 974

เหลียงเหวินเย่ว์สะดุ้งกับรัศมีที่เล็ดลอดออกมาจากเยี่ยชิว ทันใดนั้นก็ตระหนักว่า เขาได้เปิดเผยความลับของเยี่ยชิวโดยไม่ได้ตั้งใจ

ไม่นะ!

เหลียงเหวินเย่ว์ตื่นตระหนก กังวลอย่างยิ่งว่าเยี่ยชิวอาจฆ่าเขา

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวก็แค่หัวเราะ

“น่าสนใจมาก คุณรู้เกี่ยวกับภูมิหลังของฉันจริงๆ” เยี่ยชิวหัวเราะเบาๆ และถามว่า “คุณรู้ได้อย่างไร?”

เหลียงเหวินเย่ว์บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และพูดว่า “ฉันมีวิธีของฉัน”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “มีคนไม่มากในโลกนี้ที่รู้เกี่ยวกับภูมิหลังของฉัน ด้วยวิธีการของคุณ คุณจะไม่มีทางรู้ได้เลย ใช่เยี่ยต้าเป่าที่บอกเขาหรือเปล่า?”

“ใช่ ฉันบอกพี่เหลียงเอง” เยี่ยต้าเป่าพูด จากนั้นก็ถูกตบหน้า

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวตบหน้าเยี่ยต้าเป่าอย่างแรงและตำหนิว่า “ริมฝีปากหลวมสมควรที่จะถูกตบ!”

เยี่ยต้าเป่าพูดด้วยความโกรธว่า “เยี่ยชิว คุณทำเองไปแล้วนะ”

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวตบหน้าเยี่ยต้าเป่าอีกครั้งและพูดว่า “ในเมื่อคุณรู้จักตัวตนของฉันแล้ว คุณควรเรียกฉันว่าพี่ การเรียกฉันด้วยชื่อ คือการไม่แสดงความเคารพต่อผู้อาวุโส สมควรที่จะถูกตบ!”

เยี่ยต้าเป่าชี้ไปที่เยี่ยชิว แล้วพูดว่า “คุณ”

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวตบเยี่ยต้าเป่าอีกครั้งโดยพูดว่า “เราเป็นตระกูลเดียวกัน แต่คุณกลับรวมพลังกับบุคคลภายนอก ลักพาตัวพี่สะใภ้ของคุณ และทำให้ฉันตกอยู่ในสถานการณ์ที่คุกคามถึงชีวิต โดยไม่สนใจความสัมพันธ์ในตระกูล สมควรได้รับการลงโทษ สมควรโดนตบ!”

เยี่ยต้าเป่าถูกเยี่ยชิวตบซ้ำแล้วซ้ำเล่า เยี่ยต้าเป่าแทบจะโมโหจัด

“เยี่ยชิว คุณเป็นเพียงเมล็ดพันธุ์ป่า ไม่ใช่สมาชิกของตระกูลเยี่ยของเรา……”

เพี๊ยะ!

ด้วยการตบของเยี่ยชิวนี้ ฟันหน้าของเยี่ยต้าเป่าออกไปสองซี่

“ถ้าฉันเป็นเมล็ดพันธุ์ป่า คุณเป็นอะไร?”

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวยังคงตบเยี่ยต้าเป่าหลายครั้ง

เมื่อตบครั้งสุดท้าย ใบหน้าของเยี่ยต้าเป่าก็บวมเหมือนหัวหมู และเลือดก็ไหลออกมาจากมุมปาก

นี่ยังคงเป็นผลมาจากการที่เยี่ยชิวแสดงความเมตตา

มิฉะนั้น เยี่ยชิวสามารถโค่นเยี่ยต้าเป่าได้อย่างง่ายดายด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เยี่ยต้าเป่า หลังจากหลายปีในตระกูลเยี่ย คุณควรรู้ว่าใครเป็นศัตรูของเรา”

“คุณเปิดเผยภูมิหลังของฉันให้คนอื่นเห็นจริงๆ เหรอ คุณสติไม่ดีหรือเปล่า?”

“เมื่อภูมิหลังของฉันถูกเปิดเผย ทั้งตระกูลที่มีอำนาจในปักกิ่งและเมืองต้องห้ามจะสร้างปัญหาให้กับตระกูลเยี่ย คุณไม่เข้าใจความจริงง่ายๆเช่นนี้เหรอ?”

“แกมันคนโง่!”

เยี่ยต้าเป่ารู้สึกอ่อนไหวอย่างยิ่งที่จะถูกเรียกว่าคนโง่ เมื่อเขาได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาดูเหมือนสิงโตโกรธ ดวงตาแดงก่ำ และเขาตะโกนใส่เยี่ยชิวอย่างบ้าคลั่ง “ไอ้สารเลว แกเรียกใครว่าคนโง่”

“ฉันจะบอกคุณให้ ฉันจะฆ่าคุณ เพื่อเห็นแก่ตระกูลเยี่ย”

“ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของคุณ เยี่ยหวู่ซวงที่สร้างศัตรูไปทุกที่ ตระกูลเยี่ยจะมีปัญหามากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?”

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ปู่ พ่อของฉัน และลุงสาม แต่ละคนต่างก็ระมัดระวังดังที่คุณพูด?”

“หากคนนอกรู้ว่าคุณเป็นลูกชายของเยี่ยหวู่ซวง มันจะนำหายนะมาสู่ตระกูลของเรา ปู่ยังอยากให้คุณกลับไปหาตระกูลเยี่ย ฉันคิดว่าเขาชราแล้ว”

“เยี่ยชิ คุณคือระเบิดเวลา”

“เพื่อเห็นแก่ตระกูลเยี่ย ฉันต้องกำจัดคุณ ฉันไม่สามารถปล่อยให้ตระกูลเยี่ยถูกทำลายด้วยมือของคุณ!”

เยี่ยชิวเยาะเย้ย “เยี่ยต้าเป่า หยุดแกล้งทำเป็น คุณต้องการที่จะฆ่าฉันเพื่อตัวคุณเอง ไม่ใช่เพื่อตระกูลเยี่ย”

“คุณกังวลว่าหากฉันกลับไปหาตระกูลเยี่ย ฉันจะได้รับมรดกทุกอย่าง แล้วคุณจะไม่มีอะไรเลย”