วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 979

เยี่ยชิวไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าหลินจิงจื้อเปลือยเปล่า

“พี่หลิน คุณตั้งใจรอฉันหรือเปล่า?” เยี่ยชิวถาม

“แน่นอน” หลินจิงจื้อพูดด้วยลมหายใจหอมๆ “ตอนคุณออกไป ฉันบอกว่าจะอาบน้ำอย่างขาวสะอาด เพื่อรอคุณ คุณลองดูสิ ฉันขาวพอไหม?”

ขณะที่เธอพูดจบ

หลินจิงจื้อก็เปิดไฟห้อง

คลิก!

ทันทีที่แสงสว่างขึ้น ร่างกายที่สมบูรณ์แบบก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของเยี่ยชิว งามราวกับหยก

“ที่รัก รักฉันไหม”

หลินจิงจื้อ ราวกับงูน้ำ พันตัวอยู่รอบๆ เยี่ยชิว

เยี่ยชิว ลุกเป็นไฟทันที สวมกอดหลินจิงจื้อ และสิ่งที่ตามมาต่อไป……

ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหนแล้ว

ในที่สุดห้องก็สงบลง

หลินจิงจื้อนอนบนหน้าอกของเยี่ยชิว หายใจแรงขณะที่เธอถามว่า “คุณไปหาเยี่ยต้าเป่าก่อนหน้านี้ใช่ไหม?”

“ใช่” เยี่ยชิวตอบ

“คุณไม่ได้ฆ่าเขาใช่ไหม?” หลินจิงจื้อกล่าวว่า “เยี่ยต้าเป่า มาจากตระกูลเยี่ยในปักกิ่ง พ่อของเขาเป็นผู้ประกอบการ ถ้าจัดการเขาจะสร้างปัญหาได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาถึงความสัมพันธ์ของคุณกับพวกเขา……”

เยี่ยชิวได้บอกหลินจิงจื้อเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับตระกูลเยี่ยแล้ว

“ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้ฆ่าเขา” เยี่ยชิวกล่าว “แต่เด็กคนนี้กล้าลักพาตัวคุณ และเขาต้องชดใช้”

“ฉันส่งเขาไปที่วังซาตาน”

“วังซาตาน มีค่ายฝึกปีศาจเป็นเวลาสามปี เขาจะต้องอดทนกับมัน”

หลินจิงจื้อหัวเราะคิกคัก “ที่รัก คุณนี่มันเลวจริงๆ"

เยี่ยชิวโต้กลับ “ถ้าฉันไม่เลว คุณจะชอบฉันไหม?”

“ฮิฮิ ฉันชอบนะเวลาที่คุณทำไม่ดีกับฉัน” หลินจิงจื้อถามอีกครั้งว่า “แล้วเหลียงเหวินเย่ว์ล่ะ คุณจัดการกับเขายังไง?”

เยี่ยชิวตอบ “ฉันฆ่าเขา”

“ฆ่าเขาเหรอ?” หลินจิงจื้ออุทาน “เหลียงเหวินเย่ว์เป็นทายาทของตระกูลเหลียง คุณฆ่าเขาจริงๆ หรือ?”

“ฉันฆ่าเขาจริงๆ” เยี่ยชิวกล่าว “ฉันไม่สนใจว่าพวกเขาเป็นใคร ตราบใดที่พวกเขากล้าแตะต้องคุณ ฉันก็จะไม่ปล่อยพวกเขาไป”

หลินจิงจื้อน้ำตาไหล กอดคอเยี่ยชิวและพูดเบาๆ ว่า “ที่รักคุณดีกับฉันมาก”

เยี่ยชิวยิ้ม “พี่หลิน คุณคือคนที่ฉันรักมากที่สุด ถ้าฉันไม่ดีกับคุณ แล้วฉันจะดีกับใครอีกล่ะ?”

หลินจิงจื้อกล่าวว่า “ที่รัก คุณดีกับฉันมาก ฉันไม่รู้จะขอบคุณอย่างไร”

เยี่ยชิวส่ายหัว “พี่หลิน เราไม่จำเป็นต้องขอบคุณกัน”

“เป็นไปได้ยังไง? ฉันเป็นคนตอบแทนความเมตตา ตราบใดที่คุณปฏิบัติต่อฉันอย่างดี ฉันก็ต้องปฏิบัติต่อคุณให้ดียิ่งขึ้นไปอีก” หลินจิงจื้อขมวดคิ้วอันบอบบางแล้วพูดว่า “แต่มันทำให้ฉันอยู่ในตำแหน่งที่ยากลำบากจริงๆ”

“สิ่งที่มีค่าที่สุดที่ฉันมีคือตัวเอง และฉันได้มอบตัวเองให้กับคุณแล้ว”

“ฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไงจริงๆ”

“พี่หลิน คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน……” คำพูดของเยี่ยชิว ถูกขัดจังหวะไปครึ่งทาง ขณะที่หลินจิงจื้อใช้นิ้วของเธอปิดกั้นพวกเขา

“ที่รัก ฉันรู้วิธีขอบคุณแล้ว”

เยี่ยชิว มองเธอด้วยความสับสน

ดวงตาของหลินจิงจื้อสวย และเต็มไปด้วยเสน่ห์ จากนั้นเธอก็ก้มศีรษะลงใต้ผ้าห่ม

ในไม่ช้า เยี่ยชิวก็ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น

……

วันถัดไป

เมื่อเยี่ยชิวลุกขึ้น หลินจิงจื้อก็ไปทำงานแล้ว เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจเดินทางไปยังภูเขาอู่ตาน

ที่โรงพยาบาลในขณะนี้ ไม่มีอะไรเร่งด่วนเป็นพิเศษที่ต้องได้รับการดูแลเป็นการส่วนตัว และเมื่อมีหมอศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนแม้ว ซูลั่วยิงคอยดูแลป้อมปราการ เขารู้สึกสบายใจมากขึ้น

สำหรับสถานการณ์ปัจจุบัน เยี่ยชิวจำเป็นต้องปรับปรุงการฝึกฝนของเขาโดยเร็วที่สุด

เขาโทรหาเซียวอี้เหริน แล้วถามว่า “อี้เหริน คุณตื่นแล้วเหรอ?”

เซียวอี้เหรินมีความสุขที่ได้รับโทรศัพท์จากเยี่ยชิวและพูดว่า “ฉันตื่นแต่เช้ามาทำอาหารเช้า หมอเยี่ย คุณต้องการอะไรไหม?”